Νιώθεις νοσταλγία προφανώς γιατί θυμάσαι τις καλές μέρες που άφησες. Αυτές που ακολούθησαν δεν τις είδες, ευτυχώς για εσένα. Πίστεψε με, δεν θα ήσουν και πολύ καλά αν δεν είχες δουλειά, αν έμενες με τους δικούς σου μέχρι τα 35, αν είχες δουλειά αλλά κάθε μήνα έπαιρνες χαμηλότερο μισθό από τον προηγούμενο, αν περίμενες να σε απολύσουν από μέρα σε μέρα, αν σε απέλυαν και δεν είχες δυνατότητες να βρεις άλλη δουλειά, αν σου έβαζαν το χέρι στην τσέπη για να σου πάρουν και άλλα ακόμη μέσω φόρων λες και δεν είχες πληρώσει ήδη αρκετά από το μισθό σου, αν δεν έπρεπε να πληρώσεις ιδιωτικά και επιπρόσθετα για παιδεία, υγεία, ασφάλεια γιατί οι δημόσιες παροχές είναι πενιχρές ή ανύπαρκτες.... Αν έρθεις για μερικούς μήνες πίσω και τα δεις όλα αυτά, θα φύγεις τρέχοντας. Εγώ είχα δουλειά και αποφάσισα να τα αφήσω όλα και να δοκιμάσω σε ένα περιβάλλον πιο αξιοκρατικό και πιο ασφαλές πριν λίγους μήνες. Δυσκολίες υπάρχουν και εδώ όμως αυτή η κινούμενη άμμος που δεν ξέρεις πότε θα σε πάρει μαζί της είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε έναν νέο άνθρωπο. Δεν είναι τα λεφτά, δεν είναι οι θέσεις, είναι όμως η αξιοπρέπεια και να μην ξυπνάς το πρωί μέσα στην αγωνία. Ξέρω φίλους που κάθε μέρα περιμένουν να έρθει η σειρά τους στον ΟΑΕΔ. Ξέρω φίλους που είναι δυο χρόνια άνεργοι. Ξέρω ανθρώπους που δεν μπορούν να πάρουν τα φάρμακα τους. Επίσης, ξέρω ανθρώπους που δεν μπορούν να χαρούν τίποτα ακόμη και αν ακόμα τα καταφέρνουν επειδή αυτό το κλίμα γύρω τους, τους πνίγει. Εγώ δεν σπούδασα εξωτερικό, έχω όμως τρία πτυχία όλων των βαθμίδων από ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο, μιλάω τρεις ξένες γλώσσες και αν και δεν είμαι ακόμη 34 δούλεψα 14 χρόνια στο χώρο και στη χώρα μου. Και παρόλα αυτά το αποφάσισα να φύγω και νιώθω πόσο τυχερή είμαι. Και εγώ κάθε μέρα γκρινιάζω για τον καιρό, για τα γεμάτα τρένα, για πολλά. Όμως, μπορώ μάλλον να προσφέρω περισσότερο με τα προσόντα μου εδώ παρά πίσω. Οι Έλληνες του εξωτερικού είναι άξιοι πρεσβευτές της χώρας τους. Τα προσόντα δεν κρύβονται ούτε και είναι εύκολο να σε μειώσουν οι άλλοι για αυτά. Στην Ελλάδα όσο πιο πολλά γνωρίζεις τόσο λιγότερο αναγνωρίζεσαι και τόσο λιγότερο χρήσιμος σε αφήνουν να είσαι. Είναι αυτό το καμπανάκι που βαράει και προειδοποιεί τους λιγότερο καλούς από εσένα για το πόσο επικίνδυνος είσαι. Και επειδή πιθανόν οι λιγότερο καλοί από εσένα είναι περισσότεροι αριθμητικά από εσένα, θα πρέπει εσύ να κατέβεις μερικές σκάλες και να μην προκόψεις ακόμη και αν το επιδιώξεις. Σε αυτά τα θέματα δεν μας φταίνε οι Γερμανοί, οι Τούρκοι, οι Αμερικάνοι, δεν μας φταίνε οι άλλοι εντέλει. Το κεφάλι μας τα φταίει και αυτό έφταιγε πάντοτε.
