Ästhet, δε νομίζω να διαφωνούμε και τόσο πολύ. Π.χ. καθόλου δεν υποστήριξα ότι η νέα επιχειρηματικότητα αποτελεί τη λύση για τα πάντα. Σίγουρα θα πρέπει οι νέοι μας να εξετάσουν ποιες είναι οι προοπτικές (τυποποίηση εξαιρετικού ελαιολάδου, καλλιέργεια ροδιάς, κτλ). Πάντως, άποψή μου είναι ότι χωρίς «μεγάλο κεφάλαιο», χωρίς αστική τάξη δεν θα υπάρχει ούτε και μεσαία τάξη. Καλώς ή κακώς, μόνο οι πραγματικά μεγάλες επιχειρήσεις έχουν ανάγκη από μεσαία/ανώτερα στελέχη με σπουδές. Αντιθέτως, οι συνηθισμένες στην Ελλάδα οικογενειακές επιχειρήσεις, άντε το πολύ-πολύ να χρειάζονται έναν απόφοιτο γυμνασίου για να τους κάνει τα θελήματα. Και η τελευταίες σου προτάσεις παρουσιάζουν πολύ εύστοχα την κατάσταση στην ελληνική κοινωνία.Στο σχόλιό μου όμως καθόλου δεν αναφέρθηκα στα της επαγγελματικής αποκατάστασης. Ούτε φιλοδοξώ να δώσω λύση στο πρόβλημα της ανεργίας. Και πρώτος αναγνωρίζω ότι υπάρχει θέμα ξεβολέματος (και με την κακή και με την καλή έννοια). Όταν αναφέρομαι σε «ρίσκα και κινητικότητα» (σε επίπεδο σπουδαστών ΤΕΙ, πάντα) παραπέμπω στον πανικό που προκαλεί η σχεδιαζόμενη μετακόμιση στο Μεσολόγγι: Είναι σαν να τους είπαν ότι ήρθε το τέλος του κόσμου. Βεβαίως όταν ήδη κυριαρχούν τέτοιου είδους φοβικά σύνδρομα, είναι λογικό να υποθέσει κανείς ποια θα είναι η στάση ζωής αυτών των ανθρώπων και μετά την αποφοίτησή τους. Τα παιδιά αυτά αντιπροσωπεύουν το μέλλον, θα έπρεπε να κοιτάνε το μέλλον κατάματα και με τσαμπουκά (εδώ ο τσαμπουκάς είναι όχι μόνο χρήσιμος αλλά και απαραίτητος). Αντιθέτως, βλέπουμε τους σπουδαστές να συμπεριφέρονται σαν κάτι 70χρονους που καλύπτουν τις άλυτες εμμονές τους με διάφορες προφάσεις: - «Δεν θέλω!»- «Γιατί;;»- «Γιατί θα μου στοιχίσει πολύ η μεταφορά της Σχολής» - «Μα πώς γίνεται, αφού στην πραγματικότητα το κόστος διαβίωσης εκεί θα είναι χαμηλότερο»-«Ναι, αλλά έτσι θα καταργηθεί το Τμήμα μου»-«Μη σε νοιάζει, εσύ θα πάρεις το ίδιο πτυχίο που θα έπαιρνες όταν συμπλήρωνες το μηχανογραφικό»-«Ναι, αλλά εγώ δεν θέλω», κτλ.Εντάξει, αν κάποιοι παρεξηγιούνται από τον όρο μαμόθρεφτα, να την αλλάξουμε τη διατύπωση. Να πούμε ότι η συμπεριφορά (κάποιων) σπουδαστών ερμηνεύεται βάσει ψυχολογικών μηχανισμών άμυνας, και συγκεκριμένα της άρνησης και εκλογίκευσης, σε συνδυασμό με τάσεις παλινδρόμησης σε παιδικά σχήματα σκέψης. Είναι καλύτερα έτσι;;
