Το έχω ξαναγράψει :
Ο κανόνας είναι πως οι καλύτερες, βαθύτερες και πιο μακροχρόνιες φιλίες, γενικά δημιουργούνται στα χρόνια του Γυμνασίου/Λυκείου/Πανεπιστημίου · για εμάς τους άντρες, άντε και κατά τη διάρκεια του στρατού.
Εκεί δηλαδή όπου το περιβάλλον είναι συγκεκριμένο και δυσάρεστο για όλους, υπάρχουν κανόνες και ιεραρχία και υφίσταται κάποιου είδους περιορισμός.
Επειδή νοιώθεις άσχημα και αβέβαια, για αυτό πρωταρχικά και έχεις την ανάγκη μιας φιλίας. Αν δεν ισχύουν αυτοί οι παράγοντες, δεν την έχεις.
Και κατά τη διάρκεια της εργασίας μπορεί να δημιουργηθούν βαθιές φιλίες, αλλά πιο δύσκολα · επειδή εκεί παρεισφρέει και ο παράγοντας του προσωπικού συμφέροντος/ανταγωνισμού μεταξύ των ανθρώπων στις διάφορες δουλειές.
Να αναμένουμε δηλαδή να είναι για παράδειγμα χρόνια συνάδελφοι στα ίδια πόστα και να είναι κάποιας ηλικίας και οι δύο. Εκεί ναι, μπορεί να δημιουργηθεί βαθιά φιλία.
Αυτά έχω διαπιστώσει προσωπικά εγώ.
Οι φίλοι χάνονται γενικά με τα χρόνια. Και όσο μεγαλώνουμε είναι όλο και πιο δύσκολο να αναπτύξουμε ισχυρούς δεσμούς φιλίας με άλλα άτομα.
Μπορεί να έχεις αρκετούς όπως τους λέμε "γνωστούς", αλλά οι φίλοι θα είναι πάντοτε λιγότεροι · πολλές φορές μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Συνήθως πάντως, αυτοί που έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν οικογένεια, όλο και κάποιους φίλους από κοντά επίσης θα έχουν.
Θα σου πω όμως κάτι εκ πείρας που πραγματικά θεωρείται red flag :
Υπάρχει μεγάλη διαφορά το να έχεις έστω και ένα φίλο, από το να μην έχεις ούτε έναν. Και ακόμα περισσότερο, όταν είσαι και κάποιας ηλικίας.
Τότε, δύσκολα σε πλησιάζουν οι περισσότεροι, επειδή θεωρούν πως κάτι ύποπτο κρύβεται πίσω από τη μοναχικότητά σου · πιθανώς μία ιδιορρυθμία χαρακτήρα ή ακόμα και ένα "βρώμικο" παρελθόν.
Αναρωτιούνται πώς είναι δυνατό να μην έχεις ούτε ένα φίλο και διστάζουν να σε πλησιάσουν.
Και όχι άδικα, συχνά έχουν κάποια βάση αυτοί οι φόβοι τους.