Να σου πω κάτι; Να προσέχεις πολύ αρχικά. Το ότι έχεις συναντηθεί πολλές φορές με έναν άνθρωπο, ότι έχετε περάσει λίγες μέρες μαζί (και ειδικά περίοδο διακοπών) δεν σου δίνει εγγυήσεις για τίποτα κι όταν λέω εγγυήσεις, δεν εννοώ εγγυήσεις μακροημέρευσης της σχέσης, εννοώ ότι ο άνθρωπος αυτός είναι πρώτα από όλα νορμάλ κι ασφαλής. Έπειτα, να βάζεις πάνω από όλα τις σπουδές και τη δουλειά σου. Δεν ξέρω αν γίνεται να συνδυάσεις τις σπουδές σου με τη μετακόμισή σου στην Αθήνα, αυτό το γνωρίζεις μόνο εσύ. Πάνω και πρώτα από όλα όμως είναι οι σπουδές και το επάγγελμά σου. Αυτά να μην τα αφήσεις ποτέ και για κανέναν, ούτε να τα παραμελήσεις. Αν πας να μείνεις με έναν άνθρωπο σιγουρέψε ότι θα έχεις ανεξαρτησία, δεν έχει σημασία το τι λέει ο ίδιος.
Από εκεί και πέρα, μπορείς να δοκιμάσεις με πολλή προσοχή. Γενικά είναι καλό να συγκατοικήσεις με έναν άνθρωπο μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, υπό προϋποθέσεις όπως είπαμε, γιατί βοηθάει τόσο εσένα όσο και τον άλλον, να καταλάβεις πολλά πράγματα, για εσένα, για τον άλλον, για τη σχέση σας, που δεν μαθαίνονται όταν περνάτε μερικές μέρες μαζί (αν και ενδείξεις πάντα υπάρχουν). Δεν φαντάζεσαι πόσα ελαττώματα μικρά και μεγάλα μπορεί να ανακαλύψεις και για τον άλλον και για εσένα. Μπορεί βέβαια να μην υπάρξει και σχεδόν τίποτε ή τουλάχιστον τίποτε το ιδιαίτερο. Με τη συγκατοίκηση πάντως ανακαλύπτεις αν μπορείς να αντέξεις τα ελαττώματα του άλλου κι αν ο άλλος μπορεί να αντέξει τα δικά σου.

Αναφορικά τώρα με τη ρουτίνα και τη μετάβαση, αλλά και τη σχέση από απόσταση που γίνεται συμβίωση, να σου πω ορισμένα πράγματα, γιατί έχω ακριβώς παρόμοια εμπειρία. Αν δεν είσαι συνηθισμένη στην Αθήνα θα δυσκολευτείς πολύ, τουλάχιστον έτσι θεωρώ εγώ κι έτσι το βιώνω εγώ που πήγα στην Αθήνα ενώ ζούσα μια ζωή στη Θεσσαλονίκη. Αναφορικά με την εργασία που σου είπα, εγώ , καθώς είχα ήδη τελειώσει με τις σπουδές μου(δύο πτυχία , δύο μεταπτυχιακά), βρήκα δουλειά πριν καν πάω, έπειτα παραιτήθηκα γιατί βρήκα μια άλλη καλύτερη. Σε κάθε περίπτωση είχα τις δικές μου ασχολίες, υποχρεώσεις, χρήματα κτλ. Πρέπει να προσαρμοστείς στη ρουτίνα του άλλου, αλλά κι εκείνος πρέπει να προσαρμοστεί στη δική σου. Όπως πρέπει να κάνετε υπομονή κι υποχωρήσεις, ως ένα σημείο όμως. Προσωπικά δεν ξέρω αν το μετάνιωσα. Είναι φορές που λέω "παίρνω τη βαλιτσούλα μου και φεύγω" κι άλλες που δεν μετανιώνω. Δεν μπορώ να σε συμβουλεύσω κάτι συγκεκριμένο, γιατί δεν γνωρίζω ποιο θα είναι το δικό μας μέλλον. Μπορώ να σου πω όμως με σιγουριά να προσέχεις πολύ, να μην παραμελήσεις τον εαυτό σου και να βάζεις τα όριά σου.

ΥΓ: το ότι κάποιος μας προτείνει κάτι και θέλει κάτι, να μείνουμε μαζί του, να μας παντρευτεί, δεν σημαίνει πως πρέπει το ακολουθήσουμε αν για κάποιον λόγο δεν είμαστε έτοιμοι να το κάνουμε, φοβόμαστε, έχουμε αμφιβολίες κτλ. Αυτό το λέω για να το ακούω κι εγώ.