Ζω ακριβώς αυτό που γράφει ο ΜΚ στις ρίμες που ανέφερα οπότε δεν μπορώ να είμαι τόσο κυνικός, συγνώμη.
Και παλιότερα το ζούσα αλλά υπήρχαν άλλες διαφορές.
Πλέον ζω την ιδανική συνθήκη οπότε δεν μπορώ να υιοθετήσω την μηδενιστική οπτική της εξομολόγησης.
Τα ζευγάρια που το βλέπουν μακροπρόθεσμα για κάτι σοβαρότερο αν είναι πραγματικά ερωτευμένα τότε θα αντικρούσουν τις οικονομικές δυσκολίες και θα παλέψουν μαζί.
Είναι θέμα χαρακτήρα.
Και υπάρχουν και άνθρωποι που δίνουν ευκαιρίες σε φτωχούς και φτωχές ώστε να γνωριστούν βαθύτερα χωρίς να είναι από πριν μαζί και να φτώχυναν ξαφνικά.
Δεν ερωτευόμουν ποτέ όμορφο πρόσωπο χωρίς ψυχή.
Κι οι άνθρωποι που θεωρούν αντιερωτεύσιμους τους άλλους λόγω της οικονομικής τους κατάστασης δεν έχουν ψυχή και συναισθήματα, είναι ξεκάθαρο για μένα.
Όποια κι όποιος βλέπει τις ανθρώπινες σχέσεις μόνο ως οικονομικές συναλλαγές και συμφωνίες, δεν αξίζει για μένα.
Ας κάνει κονέ με ανθρώπους που έχουν ίδιες απόψεις.
Λαμπερά πρόσωπα υπάρχουν εκατομμύρια, λαμπερές ψυχές μάλλον λιγότερες.
Μια ζωή αυτές τις λαμπερές ψυχές ερωτευόμουν και με αυτές προχωρούσα.
Όποια οικονομική κατάσταση κι αν είχαν.
Κι αυτές δεν ενδιαφέρονταν για τη δικιά μου οικονομική κατάσταση, αυτό δε σημαίνει όμως πως ήμουν τσιγγούνης ή να περιμένω κεράσματα, ούτε τις κατηγορούσα επειδή ήθελαν να κερνάει ο άντρας στο ραντεβού όπως τις κατηγορεί η εξομολόγηση ούτε μου είχαν εκφράσει ποτέ τέτοια επιθυμία κεράσματος.
Από μόνος μου έκανα αυτό που οφείλω.
Και τώρα μέσα σε μια τέτοια όμορφη συνθήκη ζω μέσα από μια υπέροχη γνωριμία.
Υπάρχει ένα όριο μεταξύ ρεαλισμού και απόλυτου κυνισμού.
Ο δεύτερος νομίζω δεν έχει να προσφέρει κάτι, τουλάχιστον στη δική μου ζωή.