Αγαπητέ Santiago Nasar,Κανένας δεν διαφωνεί με το γεγονός ότι υπάρχουν πολλές παθογένειες με το σύστημα της ανώτατης εκπαίδευσης. Από τη μεταπολίτευση και μετά έχουν περάσει άπειρα νομοσχέδια, τα οποία βελτίωσαν την κατάσταση σε μερικούς τομείς, αφήνοντας όμως εντελώς ανέγγιχτες εστίες χρόνιων προβλημάτων. Να δούμε κάποια παραδείγματα:1. Κατ'αρχήν τα ελληνικά ΑΕΙ δεν είναι μόνο Δημόσια, είναι και Λαϊκά, υπό την έννοια ότι πουθενά αλλού το κράτος δεν υποχρεώνει τα πανεπιστήμια να δέχονται έναν υπερβολικά μεγάλο αριθμό φοιτητών, σε βαθμό που να εξευτελίζει την ίδια την αποστολή τους.2. Με τον ίδιο περίπο τρόπο, η Ελλάδα είναι μία από τις ελάχιστες χώρες όπου όσες φορές και να κοπείς σε ένα μάθημα, εξακολουθείς να σπουδάζεις. Και εδώ η κρατική, νομοθετική παρέμβαση συμβάλλει αρνητικά στη μείωση της ποιότητας.3. Είτε μας αρέσει είτε όχι, υφίσταται μία θεσμοθετημένη και ελέγξιμη διαδικασία εκλογής/εξέλιξης των μελών ΔΕΠ στο πανεπιστήμιο. Με τα μέχρι τώρα δεδομένα, ένας νεοεισερχόμενος λέκτορας (συνήθως γύρω στα 40 ή και μεγαλύτερος/μεγαλύτερη στην ηλικία) θα χρειαστεί να περάσει από άλλες τέσσερις ΔΗΜΟΣΙΕΣ & ΑΝΟΙΚΤΕΣ κρίσεις για να φτάσει (άν φτάσει) στην ανώτατη βαθμίοδα μετά από 17-20 χρόνια. Επιπλέον θα μονιμοποιηθεί στη θέση του στα 9-10 χρόνια από την πρώτη πρόσληψη του. Δεν αρνούμαι ότι το σύστημα αυτό έχει ατέλειες και γίνονται και λοβιτούρες σε αρκετές περιπτώσεις. Ωστόσο είναι πολύ καλύτερο από το παλιό σύστημα του Καθηγητή-Θεού που για να δεις άσπρη μέρα έπρεπε να είσαι ο γυιός ή ο γαμπρός του κατόχου της έδρας (ή να του πηγαίνεις τον καφέ). Δεν είναι τυχαίο ότι μετά την εφαρμογή του 1262 αλλά και ακόμα περισσότερο του νόμου Σουφλιά (όπου η εξέλιξη συνδέθηκε άμεσα με το έργο) η ερευνητική παραγωγικότητα των ελληνικών ΑΕΙ εκτοξεύτηκε στα ύψη, όπως διαπιστώνεται από όλες τις διεθνείς μετρήσεις (για παράδειγμα www.scopus.com).4. Ασφαλώς η προσωπική αξία ενός αποφοίτου είναι καθοριστική, όμως κατά την αίτηση για συμμετοχή στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα της αλλοδαπής το πρώτο πράγμα που μετρά είνα το "όνομα" του πανεπιστημίου όπου πήρε κανείς το πρώτο του πτυχίο. Και εδώ έχω να παρατηρήσω ότι ποτέ δεν απορρίφθηκε έλληνας απόφοιτος λόγω της κακής φήμης του ιδρύματος όπου σπόύδασε.Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Έχω την αίσθηση ότι επιστολές σαν και αυτή του κ. Μυταρά (και πολλές άλλες που διαβάζουμε στον τύπο) μάλλον αποσκοπούν στην επιστροφή στο παρελθόν (το οποίο επίσης εκφράζει ο κ. Μυταράς) με την καθηγητική αυθαιρεσία σε όλο της το μεγαλείο. Άλλωστε υπάρχουν ακόμα "τσιφλίκια" (βλ. Ιατρικές Σχολές). Είναι τυχαίο ότι εκεί θα συναντήσει κανείς τα πλέον απαξιωτικά λόγια για τα ΑΕΙ;Με άλλα λόγια, φωνάζουν οι κλέφτες (κακοί καθηγητές - εδραιωμένη μειοψηφία) για να φοβηθούν οι νοικοκυραίοι (σκληρά εργαζόμενοι καθηγητές - σιωπλή πλειοψηφία).
