Τέτοιοι έρωτες να λείπουν. Σχέσεις με την καρδιά στο στόμα, λες και βρίσκεσαι σε ναρκοπέδιο και σε ένα λάθος πάτημα θα σου ξεριζωθεί...
Το έχω περάσει, και στην ερώτηση που κάνεις στην αρχή απαντώ : Όχι, δε θα έμενα σε αυτήν τη σχέση -όπως και δεν έμεινα- γιατί δεν αξίζει τον κόπο.
Η ζωή είναι μικρή. Όποιος έχει ψυχολογικά και ΔΕΝ τον βοηθάει η σχέση που έχει τώρα που είναι με τον σύντροφό του, σημαίνει ότι αργά ή πιο γρήγορα θα φορτώσει και σε εκείνον όλα αυτά τα προβλήματα.
Δε με ενδιαφέρει τί ζόρια πέρασε κάποιος παλιά ή τί είδους θέματα αντιμετώπισε από παιδί και ούτε είμαι γιατρός · ας κάτσει μόνος του να τα βρει με τον εαυτό του.
Εγώ τα κατάφερα, ας τα καταφέρουν και οι άλλοι.
Οι σχέσεις γίνονται για να είμαστε και να νιώθουμε καλύτερα ως προς αυτό που ήμασταν και είχαμε πριν και όχι για να γινόμαστε χειρότερα.
Τί να το κάνω, αν μου φέρεται τις 9 στις 10 φορές υπέροχα και μου χτίζει κάστρα πάνω στην άμμο, όταν τη δέκατη φορά με μία βαριά κουβέντα και ένα μόνο κύμα μού τα παίρνει όλα πίσω.
Θα είμαι μαζί της στην αρχή, ναι. Θα δώσω τον καλύτερο εαυτό μου, θα προσπαθήσω να βοηθήσω...αν η σχέση της μαζί μου δεν την αναγεννά, σημαίνει πως της είμαι άχρηστος εγώ. Και θα δηλώσω αποχώρηση, όσο και να με πονά. Στο κάτω κάτω γεννήθηκα για την ηρεμία, όχι για εντάσεις και μικροσυμπλοκές.
Φιλία, ναι · μέχρι ένα σημείο μπορώ να έχω. Σχέση όχι. Και καλά έκανες και ξέκοψες.
Για τέλος και για περιπτώσεις σαν αυτή, σου αφιερώνω τους τελευταίους στίχους από ένα γνωστό ποίημα της Κατερίνας Γώγου :
"...Γι’αυτό άμα κάνει κανείς μια κίνηση έτσι
για να μας χαϊδέψει
κάνουμε εμείς μια κίνηση πίσω
σα να μη φάμε ξύλο.
Γι’αυτό αν τύχει και αγαπήσεις
πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ
πώς θα μ’αγκαλιάσεις. Πονάει εδώ.
Κι εδώ. Κι εκεί. Μη! Κι εδώ .
Κι εκεί"...