Στο πολύ καλό (αν και λίγο αγχώδες, τουλάχιστον) κείμενό της, η Pine δεν μιλάει καν για επικριτές - αλλά για το ότι αυτό καθαυτό το γεγονός γίνεται αντικείμενο αναφοράς και σχολιασμού στη φοιτητική εφημερίδα, τη στιγμή που επί ένα χρόνο θηλάζει σε δημόσιους χώρους όποτε χρειάζεται χωρίς να προκαλεί ούτε ένα βλέμμα. Υπερασπίζεται δηλαδή, και πολύ σωστά, το δικαιωμά της να θηλάζει το παιδί της, χωρίς αυτό να συνεπάγεται ότι η επαγγελματική της ταυτότητα θα συνοψίζεται εφεξής σε αυτη της την πράξη (του τύπου 'η καθηγήτρια που βυζαίνει στην τάξη') - εξ ου και ζήτησε αρχικά από την εφημερίδα να μη δημοσιεύσει καν την ιστορία.