Το θέμα του δημόσιου θηλασμού είναι καθαρά υποκειμενικό και δεν μπορεί να τοποθετηθεί μέσα σε όρια. Πιστεύω, πως δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που στη καθημερινότητα τους έχει τύχει να έρθουν έστω και μια φορά σε επαφή με μητέρα την ώρα του θηλασμού. Προσωπικά, έχω συνεργαστεί με μητέρα σε χώρο επιστημονικής έρευνας που θήλαζε την ώρα των διαλειμμάτων με τη παρουσία πολλών συναδέλφων και εθελοντών. Με λίγα λόγια, το να επικροτεί κάποιος το θηλασμό άπτεται καθαρά στη κρίση του και τα βιώματα του αλλά και το γενικότερο τρόπο που ζει. Στον αντίποδα, το να εναντιώνεται κάποιος δεν είναι εξίσου κακό. Ίσως, η εικόνα του δημόσιου θηλασμού να τον προσβάλλει και να τον ωθεί σε προβληματισμό. Όπως και να χει, η πράξη του δημόσιου θηλασμού δεν πρέπει να είναι κατακριτέα και καλό θα ήταν ομαδικοί δημόσιοι θηλασμοί να γίνονται πιο συχνά σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας (βλ: Καλαμάτα), προκειμένου ο κόσμος να συνηθίζει στην ιδέα. Άλλωστε, μη ξεχνάμε, σήμερα που σε ένα σπίτι πρέπει απαραιτήτως να δουλεύουν και οι δύο γονείς, οι νταντάδες και οι μαμάδες δεν είναι πάντοτε εύκαιρες για οποιαδήποτε γυναίκα..