Ήταν μαθήτριες. Αν ήταν μαθητές, θα ήταν νεκρός από συγκρατούμενούς του. Άλλη μια εκδήλωση της ηθικής και αισθητικής μας κατάντιας, είναι να θεωρούμε, κάποιοι, όχι όλοι, απαντοχή μας τους "άγραφους νόμους της φυλακής" και τα τοιαύτα. Πότε θα τελειώσει αυτό το σκοτάδι; Διάβαζα την -εν μέρει- αυτοβιογραφία του Ιόλα. Γραμμένη από το Σταθούλη, αλλά με υλικό που έδινε ο Ιόλας. Παρ' όλο που ήταν ως προσωπικότητα ίσως δυσάρεστη σε πολλούς και προκλητική, δεν τεκμηριώθηκε καμιά παρανομία στην απόκτηση της συλλογής του. Πολλές εφημερίδες και σημερινοί αστέρες της δημοσιογραφίας - δημοσιοκαφρίας, το '85, '87, έγραφαν βόθρους ολόκληρους σε βάρος του, με μπροστάρη την Αυριανή, ασφαλώς. Το σπίτι-Μουσείο, που εκλιπαρούσε την Πολιτεία να δεχτεί ως δωρεά, αφέθηκε να ρημάξει και να λεηλατηθεί. Ίνα ο λόγος εκπληρωθεί, ότι αυτά που μαζεύει ένας ομοφυλόφιλος πρέπει να τα παίρνουν οι πέντε άνεμοι. Έστω με το στανιό. Προκλητά. Τρία συνεχόμενα κανάλια από τότε έκλεισε ο εν λόγω αγωνιστής-εκδότης, αφήνοντας τεράστια απλήρωτα χρέη προς δημόσιο και εργαζόμενους. Φαντάζεστε να υπήρχε σήμερα το Μουσείο; Η σύγκριση με τις κοπριές από τη μια μεριά και αυτό από την άλλη, θα έπρεπε πάσει θυσία να αποφευχθεί. Κι έτσι σήμερα έχουμε τις κοπριές, παλιές, ξερές, και πρόσφατες και τα χρέη. Δίκαιη κληρονομιά, αφού ακόμα και σήμερα αυτή είναι η κυρίαρχη αισθητική.
