O Aστακός είναι μία από τις αγαπημένες μου ταινίες και πήγα να δώ τον Θάνατο του Ιερού Ελαφιού με πολύ ενθουσιασμό. Γνώριζα οτι ο Λάνθιμος αρέσκεται στις διφορούμενες "ανοιχτές" στην ερμηνεία ιστορίες, κάτι που μου αρέσει πολύ. Όμως στην νέα του ταινία νομίζω οτι ο σκηνοθέτης το παράκανε σε σημείο ο πειραματισμός του να μοιάζει τελικά με ανωριμότητα. Η πλοκή δεν έχει λογική, ελάχιστα πράγματα θα καταλάβετε αφού τελειώσει. Ο ρυθμός είναι βασανιστικά αργός, σε εκατονταπλάσιο βαθμό σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες του και σε σημείο να βαριέσαι αφόρητα. Αν σε κάτι διαφέρει αυτή η ταινία από τις προηγούμενες είναι στο οτι η αφαίρεση των παλαιότερων ταινίων του από συνοδευτικό γίνεται πλέον το κυρίως πιάτο, κάνοντας τα γνωστά στυλιστικά στοιχεία του Λάνθιμου σχεδόν παρωδικά (η μουσική, τα πλάνα, η ερμηνείες) και σίγουρα παράφωνα. Είναι σαν ένα σχόλιο, μια υποσημείωση, να αντιμετωπίζεται πλέον ως η κύρια διατριβή.Η αρχή της ταινίας είναι πολύ ωραία, διεγείρει το ενδιαφέρον (θες να μάθεις τι συμβαίνει), όμως μέχρι την μεση η τύχη των ηρώων και της πλοκής της ταινίας έπαψε να με ενδιέφερει. Ακόμα και αν δεχτώ το αρχικό μυστήριο ως τρολάρισμα (τύπου: άδικα ψάχνεις την λύση, δεν υπάρχει καν μυστηριο) εξακολουθώ να μην αντιλαμβάνομαι την έμφαση που δίνει το σενάριο σε αυτή την ανυπαρξία. Η φωτογραφία είναι πολύ ενδιαφέρουσα, θυμίζει πολύ τον Κιούμπρικ κάποιες στιγμές και φαίνεται πως έχει γίνει με φωτογραφικό μεράκι. Δεν πολυκατάλαβα τον ρόλο της κάμερας (κάποιες φορές μοιάζει με το μάτι του θεού. άλλες το μάτι του θεατή) και την αντοιστοιχία του σε συγκεκριμένες σκηνές.Η ερμηνεία της Κίντμαν είναι αμήχανη. Δεν είναι ούτε κανονική ούτε Λανθιμική, κάτι ενδιάμεσα χλιαρό. Ο Φάρελ είναι απλώς weird σε όλη την ταινία (προφανώς λόγω των κατευθύνσεων του Λάνθιμου, κάτι που ενώ ίσως λειτουργούσε στις απροσδιόριστες γεωγραφικά/χρονικά ιστορίες των προηγούμενων ταινιών του σκηνοθέτη, στην συγκεκριμένη αυτό το στιλ κλωτσάει πάρα πολύ, σε γειώνει κάπως, σε βγάζει από την ατμόσφαιρα της πλοκής - χωρίς ουσιαστικό λόγο - υπενθυμίζοντας σου οτι είναι ηθοποιοί σε μια ταινία και οτι όσα λένε είναι ένα σενάριο). Αν και δεν μου αρέσουν οι ταινίες που εξηγούν τα πάντα (θέλω να μένουν αναπάντητα ερωτήματα για να τα πάρω μαζί μου), στην συγκεκριμένη ταινία νιώθεις πραγματικά χαμένος, δεν σου εξηγεί τίποτα απολύτως, ούτε κάν υπαινίσσεται έστω κάτι. ΟΚ, αλλά γιατί; Δεν μπορώ να βρω καποια καινοτομία στην προσέγγιση. Στο τέλος μένεις με την αίσθηση πως είδες το work in progress από κάποια ταινία, ένα δοκιμαστικό (;). Σίγουρα δεν πρόκειται να πάρεις κάτι μαζί σου φεύγοντας, ούτε καν αγανάκητηση για τον χαμένο χρόνο.
Σχολιάζει ο/η