Ίσα-ίσα, ο άνδρας σου πρέπει να χαίρεται που βρήκες μια φίλη να σου προσφέρει κάτι πιο σημαντικό από συζητήσεις για μανικιούρ και για πράγματα που εσύ έχεις ζήσει και δει, ενώ για εκείνη είναι σα ν' ανακάλυψε την Αμερική. Άσε που αν, ας πούμε, βγεις με την 35χρονη σε μπαράκι, ξέρεις ότι θα είστε και οι δύο υπεύθυνες η καθεμιά για τον εαυτό της. Ακόμα κι άμα γνωρίσει κάποιον και θελήσει να φύγουν μαζί, ΟΚ, υπόθεσή της (το πιο πιθανό είναι ότι θα βεβαιωθεί παράλληλα να φτάσεις κι εσύ ασφαλής σπίτι σου), ενώ για την 20χρονη μάλλον θα πρέπει να της κάνεις τη μεγάλη αδερφή, μην πιει πολύ και γίνει ρεντίκολο, μην πάει στις τουαλέτες με τον μπαφιάρη απέναντι που έχει βάλει στο μάτι κλπ. Δεν λέω ότι όλες οι 20χρονες έτσι είναι, σαφώς και δεν εξαρτάται αποκλειστικά απ' την ηλικία. Κάλλιστα θα μπορούσε μια 35χρονη να είναι μια ξεμωραμένη σαχλή γλωσσοκοπάνα, ενώ με μια εικοσάχρονη να ένιωθες ότι μπορείς να μιλήσεις και να σε καταλαβαίνει, γιατί μπορεί να μην έχει ζήσει αρκετά μεν, αλλά να διαθέτει φαντασία και ενσυναίσθηση για να μπει στη θέση σου και να σου παρέχει μια άλλη οπτική. Αλλά στη περίπτωσή σου έτυχε να ταιριάζεις παραπάνω με το χαρακτήρα που έχει η 35χρονη. Κοίτα, εγώ στα 17 μου γνώρισα τη θεία μιας φίλης μου. Η θεία αυτή είχε έρθει για 2 βδομάδες απ' το εξωτερικό, ήταν κι εκείνη 35 και δούλευε παιδοψυχολόγος. Ειλικρινά, μαζί της ένιωσα τέτοια σύνδεση και της εξομολογήθηκα αγωνίες και προβληματισμούς που δεν είχα καταφέρει να εξομολογηθώ ούτε στους γονείς μου, ούτε στις φίλες μου. Μέχρι και η φίλη άρχισε να με ζηλεύει λίγο που τις δυο βδομάδες που ήταν επίσκεψη η θεία της, ήμουν κώλος και βρακί μαζί της, με ρώτησε κιόλας σε κάποια φάση "αμάν, τι σου λέει πια η θεία μου και έχεις κολλήσει τόσο;" Δεν ήξερα τι να της πω τότε. Και μετά κατάλαβα ότι δεν μετρούσε τόσο το τι έλεγε. Μετρούσε το ότι με άκουγε. Πραγματικά με άκουγε. Δεν την ενδιέφερε να μου το παίξει έξυπνη και να περάσει τις σοφιστείες της. Ήξερε να μπει στη θέση μου και μου έδινε διαφορετικές οπτικές των προβληματισμών μου, λες και ήταν μια σοφότερη εκδοχή ενός μελλοντικού μου εαυτού. Προφανώς η ιδιότητα τις δουλειάς της τη βοηθούσε σ' αυτό, μα η γυναίκα όντως το είχε αυτό το ταλέντο, ακόμα κι αν δεν θα είχε επιλέξει το επάγγελμα της παιδοψυχολόγου. Δύο βδομάδες και όταν αναχώρησε πίσω στη χώρα που έμενε, ένιωθα λες και χάνω δικό μου άνθρωπο. Ο Θεός ν' αναπαύσει την ψυχή της. Περίπου ένα χρόνο αφότου τη γνώρισα, ηττήθηκε από λευχαιμία. Οπότε, κράτα αυτή τη φίλη όσο μπορείς δίπλα σου, είναι ευλογία να έχεις άνθρωπο που σε ακούει και σε βοηθά να φέρνεις στην επιφάνεια την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου, να σε τραβά μπροστά πνευματικά. Και εννοείται όσο μπορείς, της δίνει κι εσύ πίσω. Για να επιλέγει, πάντως, να είναι φίλη σου, κάτι καλό παίρνει από σένα κι εκείνη.
Ίσα-ίσα, ο άνδρας σου πρέπει να χαίρεται που βρήκες μια φίλη να σου προσφέρει κάτι πιο σημαντικό από συζητήσεις για μανικιούρ και για πράγματα που εσύ έχεις ζήσει και δει, ενώ για εκείνη είναι σα ν' ανακάλυψε την Αμερική. Άσε που αν, ας πούμε, βγεις με την 35χρονη σε μπαράκι, ξέρεις ότι θα είστε και οι δύο υπεύθυνες η καθεμιά για τον εαυτό της. Ακόμα κι άμα γνωρίσει κάποιον και θελήσει να φύγουν μαζί, ΟΚ, υπόθεσή της (το πιο πιθανό είναι ότι θα βεβαιωθεί παράλληλα να φτάσεις κι εσύ ασφαλής σπίτι σου), ενώ για την 20χρονη μάλλον θα πρέπει να της κάνεις τη μεγάλη αδερφή, μην πιει πολύ και γίνει ρεντίκολο, μην πάει στις τουαλέτες με τον μπαφιάρη απέναντι που έχει βάλει στο μάτι κλπ. Δεν λέω ότι όλες οι 20χρονες έτσι είναι, σαφώς και δεν εξαρτάται αποκλειστικά απ' την ηλικία. Κάλλιστα θα μπορούσε μια 35χρονη να είναι μια ξεμωραμένη σαχλή γλωσσοκοπάνα, ενώ με μια εικοσάχρονη να ένιωθες ότι μπορείς να μιλήσεις και να σε καταλαβαίνει, γιατί μπορεί να μην έχει ζήσει αρκετά μεν, αλλά να διαθέτει φαντασία και ενσυναίσθηση για να μπει στη θέση σου και να σου παρέχει μια άλλη οπτική. Αλλά στη περίπτωσή σου έτυχε να ταιριάζεις παραπάνω με το χαρακτήρα που έχει η 35χρονη. Κοίτα, εγώ στα 17 μου γνώρισα τη θεία μιας φίλης μου. Η θεία αυτή είχε έρθει για 2 βδομάδες απ' το εξωτερικό, ήταν κι εκείνη 35 και δούλευε παιδοψυχολόγος. Ειλικρινά, μαζί της ένιωσα τέτοια σύνδεση και της εξομολογήθηκα αγωνίες και προβληματισμούς που δεν είχα καταφέρει να εξομολογηθώ ούτε στους γονείς μου, ούτε στις φίλες μου. Μέχρι και η φίλη άρχισε να με ζηλεύει λίγο που τις δυο βδομάδες που ήταν επίσκεψη η θεία της, ήμουν κώλος και βρακί μαζί της, με ρώτησε κιόλας σε κάποια φάση "αμάν, τι σου λέει πια η θεία μου και έχεις κολλήσει τόσο;" Δεν ήξερα τι να της πω τότε. Και μετά κατάλαβα ότι δεν μετρούσε τόσο το τι έλεγε. Μετρούσε το ότι με άκουγε. Πραγματικά με άκουγε. Δεν την ενδιέφερε να μου το παίξει έξυπνη και να περάσει τις σοφιστείες της. Ήξερε να μπει στη θέση μου και μου έδινε διαφορετικές οπτικές των προβληματισμών μου, λες και ήταν μια σοφότερη εκδοχή ενός μελλοντικού μου εαυτού. Προφανώς η ιδιότητα τις δουλειάς της τη βοηθούσε σ' αυτό, μα η γυναίκα όντως το είχε αυτό το ταλέντο, ακόμα κι αν δεν θα είχε επιλέξει το επάγγελμα της παιδοψυχολόγου. Δύο βδομάδες και όταν αναχώρησε πίσω στη χώρα που έμενε, ένιωθα λες και χάνω δικό μου άνθρωπο. Ο Θεός ν' αναπαύσει την ψυχή της. Περίπου ένα χρόνο αφότου τη γνώρισα, ηττήθηκε από λευχαιμία. Οπότε, κράτα αυτή τη φίλη όσο μπορείς δίπλα σου, είναι ευλογία να έχεις άνθρωπο που σε ακούει και σε βοηθά να φέρνεις στην επιφάνεια την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου, να σε τραβά μπροστά πνευματικά. Και εννοείται όσο μπορείς, της δίνει κι εσύ πίσω. Για να επιλέγει, πάντως, να είναι φίλη σου, κάτι καλό παίρνει από σένα κι εκείνη.