Μα καλά κι εσύ, όσο ήσαστε μαζί ένα χρόνο, σαν το σκύλο με τη γάτα ήσαστε και μόνο στο κρεβάτι τα βρίσκατε (κι αυτό γιατί είναι μια βιολογική ανάγκη, σιγά) και τώρα κατάλαβες πόσο την αγαπούσες;! Ένα χρόνο της ήσουν απόμακρος, σίγουρα δεν θα της είχες πει το σ' αγαπώ (ακόμα κι αν της το είπες, με μισή καρδιά θα ήταν κι οι γυναίκες έχουν κεραίες για κάτι τέτοια), προοπτική στη σχέση σας δεν της προσέφερες (με τη δικαιολογία μάλλον ότι έχεις βγει από γάμο, οπότε "κάααατσε μη βιαζόμαστε τώρα") και αντ' αυτού κιόλας της πρότεινες "κάποιες αποστάσεις για να δείτε τι θα γίνει" (πολλοί πίσω απ' αυτό διαβάζουν "α, θέλει να νιώσει ελεύθερος ξανά για να γκομενίσει παραέξω"). Με άλλα λόγια, αντί να εξομολογηθείς τον έρωτά σου και να παρουσιάσεις γονατιστός ένα δαχτυλίδι στη Β., πήγες τη σχέση σας δυο βήματα πίσω. Αλλά τσουπ! Εκεί που σου είπε εμμέσως πλην σαφώς ότι "ξέρεις κάτι αγαπητέ μου, βάλε τις αποστάσεις σου εκεί που ξέρεις, εγώ έχω βρει έναν που ξέρει τι θέλει και το έχει βρει σ' εμένα," ωχ αμάν, εκεί κατάλαβες ότι την αγαπάς. Όχι, δεν πάει έτσι. Αν όντως, όπως λες, δεν έχεις αγαπήσει ούτε αγαπηθεί πραγματικά και αυτό το αίσθημα δεν σου χτύπησε την πόρτα στο ένα έτος που ήσουν μ' αυτή την κοπέλα, τότε μάλλον πρόκειται απλά για τον εγωισμό σου που γρατσουνίστηκε στο άκουσμα ότι υπάρχει άλλος. Από τα γραφόμενά σου, δεν είσαι δα εικοσάχρονος, είσαι άνδρας με ιστορία δεκαετούς γάμου κιόλας. Ένας άνδρας αντίστοιχης ηλικίας μ' εσένα το πολύ σε διάστημα 3-4 μηνών ξέρει αν θέλει να είναι με μια γυναίκα ή όχι. Αν είναι να το ψειρίζεις και να ζητάς αποστάσεις και ήξεις-αφήξεις, άσ' το καλύτερα βρε αδερφέ, δεν είναι για σένα. Μην παρασύρεσαι από αισθήματα κτητικότητας και πληγωμένου εγωισμού τώρα, πες ότι την άφησες ελεύθερη, δεν γύρισε, οπότε δεν ήταν και ποτέ δική σου. (Άλλωστε, δεν έκανες και τον κόπο να την κάνεις δική σου, για να τα λέμε κι αυτά.)