Φοβάμαι ότι δεν έχετε μέλλον σαν ζευγάρι. Μπορείς να του σταθείς σαν φίλη ακόμα και στο μέλλον (αν πια τόσο νιώθεις την ανάγκη να του δώσεις χριστιανική αγάπη και στήριξη), αλλά να πηγαίνετε ταξίδια, ν' ανοίξετε μαζί σπίτι, να κάνετε κοινά σχέδια και να έχετε υποχρεώσεις όχι, δεν θα μπορέσετε. Ακόμα και η προοπτική απόκτησης παιδιών μαζί του κλείνει αυτόματα για σένα. Θα τον πνίγει το άγχος και η κατάθλιψη, γιατί θα του φαίνεται βουνό οτιδήποτε που τον βγάζει από μια προβλέψιμη και ήρεμη ρουτίνα. Είναι φυτό δωματίου με τον ψυχισμό του όπως είναι. Επίσης, εν μέρει η χρήση ναρκωτικών (ακόμα και για πολύ λίγο διάστημα) μπορεί να επιφέρει ανεπανόρθωτες βλάβες με την επιδείνωση κάποιων υποβόσκοντων προδιαθέσεων (κατάθλιψη, παράνοια, σχιζοφρένεια), γι' αυτό και σίγουρα η επιλογή του να πάρει ναρκωτικά ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να κάνει στον εαυτό του. Πάντως, μη διστάσεις να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και μ' εκείνον. Απλά και μόνο επειδή είσαι κοπέλα του, δεν έχεις αυτόματα την υποχρέωση να του σταθείς εφ' όρου ζωής, ακόμα και με τίμημα τις προσδοκίες που θα είχες από τον σύντροφό σου δίπλα σου. Κανείς δεν θα σε κατακρίνει γι' αυτό. Όποιος το κάνει, είτε είναι απλά υποκριτής (γιατί βρίσκεται έξω απ' το χορό) ή έχει μάθει να ευχαριστιέται μαζοχιστικά ευρισκόμενος στο ρόλο του οσιομάρτυρα. Για παράδειγμα, εγώ δεν θα μπορούσα να είμαι με σύντροφο που έχει τέτοιου είδους ψυχικές διαταραχές, όσο κι αν τον αγαπούσα, όπως δεν θα μπορούσα να είμαι λ.χ. με κάποιον διαβητικό τύπου Ι ή κάποιον πάσχοντα από χρωμοσωμική ανωμαλία. Δεν με κάνει κακιά αυτό ούτε ableist, με κάνει απλώς ειλικρινή. Δεν μπορείς να γίνεσαι ο Άγιος Παντελεήμονας στις σχέσεις.