Κοίτα, όταν έχεις σχέση και υπολογίζεις το δεσμό σου, κάποια πράγματα απλά δεν τα κάνεις. Όχι γιατί δεν είναι σωστό ή βρώμικο, αλλά γιατί είναι καλό να τηρούνται κάποια όρια. ΟΚ, εσύ μπορεί να είσαι 100% σίγουρη ότι δεν θα παίξει τίποτε παραπάνω αν φιλοξενήσεις τον πρώην σου. Κατά πρώτον, είσαι σίγουρη ότι από μεριάς του ορκίζεται το ίδιο; Και κατά δεύτερον, και πιο σημαντικό: κατά πόσο είναι σωστό, όταν ο δικός σου κοιμάται μόνος του στο κρεβάτι του, να ξέρει ότι εσύ μένεις στον ίδιο χώρο εκείνες τις μέρες με τον πρώην σου; Πιστεύω ότι όσο κουλ και να το παίζει ο δικός σου και να δείχνει ότι δεν ζηλεύει, κατά βάθος δεν θα του είναι και ό,τι πιο ευχάριστο. Και να σου πω στην τελική, όλοι μας είχαμε πρώην, με τους οποίους δεν τρωγόμαστε κιόλας, κι έχουμε καλούς λόγους να τους θυμόμαστε. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα τους κρατάμε στη ζωή μας για φίλους (ούτε και θα τους λύνουμε το βιοποριστικό ή το στεγαστικό). Φιλαράκια έχουμε, ενώ με τον πρώην, εφόσον δεν έκατσε η φάση στη σχέση (εκτός αν δεν ταιριάξαμε επειδή ο άλλος απεδείχθη γκέι), δεν βλέπω το λόγο να μένουμε φίλοι, ειδικά αν έχουμε προηγουμένως κάνει και πει τόσα και τόσα που δεν γίνονται μεταξύ φίλων. Καλό πράγμα η καλή καρδιά, αλλά κάπου ώπα ρε παιδιά, ξεκολλήστε και προχωρήστε. Αν εμμένεις στις καλοσύνες προς τον πρώην, απορώ πώς θα βρεις χώρο στην καρδιά σου για ν' αφοσιωθείς ουσιαστικά στη νυν σου σχέση. Ήδη μπήκες σ' ένα χαζό κι αχρείαστο δίλημμα. Αν δεν του περισσεύουν, ας μην κάνει το ταξίδι ή ας το ψάξει για couch surfing ή το πολύ-πολύ ζήτα από κάποιον φίλο σου να τον φιλοξενήσει. Επειδή σου στάθηκε όσο ήσαστε σε σχέση (κάτι που θά 'πρεπε να είναι δεδομένο κιόλας), δεν του είσαι υποχρεωμένη εφ' όρου ζωής τώρα.