Αρχικά χαίρομαι που διαβάζω για δυο ανθρώπους που κάνουν εκπτώσεις στα θέλω τους για να βρίσκονται με το σύντροφό τους: απ' ό,τι κατάλαβα οι επισκέψεις του συντρόφου σου στην Αθήνα ήταν για να σε δει και τώρα εσύ προτίθεσαι να μετακομίσεις αφού αυτός δε μπορεί να ανταπεξέλθει στους ρυθμούς της μητρόπολης. Έχοντας και ο ίδιος μεγαλώσει στην επαρχία, μπορώ να καταλάβω τόσο το σύντροφό σου και τη δυσκολία του να ανταπεξέλθει στο ύφος και τους ρυθμούς της ζωής στην Αθήνα, όσο και εσένα που έχεις μεν όλη την καλή διάθεση να μετακομίσεις κάπου αλλού για να είστε μαζί, αλλά βρίσκεσαι δε αντιμέτωπη με το επαγγελματικό αδιέξοδο, το οποίο αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι νέοι που θα ήθελαν να απομακρυνθούν από το "κλεινόν άστυ" αλλά δε βρίσκουν απασχόληση σε μικρότερα και πιο τσιλαριστά μέρη.
Αυτό που έχω να πω είναι να μην απογοητεύεσαι και, εφόσον έχεις αποφασίσει πως θες να είσαι με αυτό τον άνθρωπο, να συνεχίσεις να διερευνάς τις επαγγελματικές επιλογές που θα είχες στην πόλη που θες να μετακομίσεις, χωρίς να προεξοφλείς καταστάσεις (όπως το αν θα σε προσέξουν λόγω προϋπηρεσίας). Τώρα δεν παίζει τίποτα, αύριο μπορεί να υπάρξει όμως μια θετική εξέλιξη. Ψάξου, στέλνε βιογραφικά ανεξαρτήτως των απαιτήσεων της θέσης (στην επαρχία είναι δυσκολότερο να βρεις εξειδικευμένο προσωπικό έτσι κι αλλιώς), ζήτα βοήθεια και από το σύντροφό σου αν είναι αυτό εφικτό (στην επαρχία οι γνωριμίες παίζουν ακόμα μεγαλύτερο ρόλο απ' ό,τι στην πόλη) κάνε υπομονή και ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο. Απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια γι' αυτά, να σε θέλει και να τον θες πραγματικά.
Γεμίστε με αγάπη, για να μην υπάρχει χώρος για απελπισία. Τα πάντα είναι δυνατά. Καλή τύχη!