Θυμάμαι το πρώτο ραντεβού με αδερφό συμμαθήτριας μου. Σπούδαζε ιατρική και βιοχημεία ταυτόχρονα ήταν 4 χρόνια μεγαλύτερος, ωραίος έξυπνος με πολλά ενδιαφέροντα και μεγάλη παρέα.
Βαρέθηκα την ζωή μου μαζί του, η συζήτηση πολύ επιφανειακή, δεν μοιραζότανε καμία του άποψη. Στρείδι από τα λίγα, δηλαδή και πιο την πιο απλή ερώτηση να έκανες δεν είχε κάτι να απαντήσει.
Σκέφτηκα μήπως εγώ τον ξενέρωσα στην αρχή αλλά μου ζήτησε να ξανά βγούμε την επόμενη μέρα και έκανε ενεργές προσπάθειες για να μου τραβήξει το ενδιαφέρον.
Τι να κάνεις έναν έξυπνο μορφωμένο άτομο όταν φοβάται να πει την γνώμη του ακόμα και για ασήμαντα ζητήματα;