Ως ανήσυχος (και ωραίος) νέος της εποχής (τέλη δεκαετίας 90), άρχισα να αποτραβιέμαι από το Πολυτεχνείο ( ευτυχώς έστρωσα κώλο μετά και τελείωσα) και να ασχολούμαι με γκόμενες ανά την Ευρώπη. Βεβαίως-βεβαίως ο μπαμπάς πλήρωνε. Τουλάχιστον το excess liquidity που ήταν απαραίτητο για κάτι δίμηνα-τρίμηνα ταξίδια.Κάποια στιγμή ανακοίνωσα στον πατέρα μου ότι θα πάω για 2 βδομάδες περίπου με το κορίτσι στο παραθαλάσσιο καλυβάκι μας. Η "φάπα" που έφαγα ήρθε ως εξής: "Αγαπητέ υιέ, το σπίτι έχει διατεθεί προς ενοικίασην για την κάλυψη των ελλειμμάτων που δημιουργείς...." Κάπου εκεί, στα 22 μου συνειδητοποίησα τι πραγματικά μου ανήκει.Μήπως κι εσείς ξεχαστήκατε και νομίζετε ότι σας ανήκει το εξοχικό;