Είσαι στην ηλικία της συνειδητής ενηλικίωσης όπου καταλαβαίνουμε πια ότι δεν μας χρωστάει κανείς τίποτα. Όλοι διψάμε για αγάπη, αλλά δεν έρχεται παρακαλετά. Δεν ξέρω αν θα βοηθήσει, διάβασέ το, σκέψου και πες μας. Είναι διαδικασία πάντως, όχι επιφοίτηση. Από το «Η διδασκαλία του Δον Χουάν» Κάρλος Καστανέντα Μετάφραση: Άγγελος Μαστοράκης, εκδ. ΚαστανιώτηΚ. ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ : « Μα πως ξέρεις πότε ένας Δρόμος δεν έχει «Καρδιά» Δον Χουάν»? ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : « Πριν ξεκινήσεις το «Ταξίδι» σου κάνεις την ερώτηση : ….» Έχει Καρδιά αυτός ο Δρόμος? …» Αν η απάντηση είναι αρνητική, θα το καταλάβεις και τότε πρέπει να διαλέξεις έναν άλλο Δρόμο». Κ. ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ : Μα πως θα είμαι σίγουρος αν ένας Δρόμος έχει «Καρδιά» ή δεν έχει»? ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «Ο οποιοσδήποτε μπορεί να το καταλάβει. Το άσχημο είναι πως κανείς δεν κάνει την ερώτηση. Κι όταν τελικά ένας άνθρωπος καταλάβει πως έχει πάρει ένα Δρόμο χωρίς Καρδιά, ο Δρόμος είναι έτοιμος να τον «Σκοτώσει». Σ’ αυτό το σημείο πολύ λίγοι μπορούν να σταματήσουν για να σκεφτούν αυτό το θέμα και να παρατήσουν το Δρόμο». Κ. ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ : « Πως θα πρέπει να ενεργήσω για να κάνω σωστά την ερώτηση, Δον Χουάν»? ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : « Κάνε την απλώς». Κ. ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ : « Εννοώ, μήπως υπάρχει η σωστή μέθοδος, έτσι ώστε να μην πω ψέματα στον εαυτό μου και πιστέψω πως η απάντηση είναι «Ναι» όταν στην πραγματικότητα είναι «Όχι»…»? ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : « Γιατί να πεις ψέματα»? Κ. ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ : « Γιατί ίσως εκείνη τη στιγμή ο Δρόμος είναι ευχάριστος και απολαυστικός». ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : « Αυτά είναι βλακείες. Ποτέ δεν είναι ευχάριστος ένας Δρόμος χωρίς Καρδιά. Πρέπει, ακόμα και για ν’ αρχίσεις το Ταξίδι σου σ’ αυτόν να κοπιάσεις. Αντίθετα, ένας Δρόμος με Καρδιά είναι εύκολος, δε σε αναγκάζει να κουραστείς για να τον συμπαθήσεις».και Έρμαν Έσσε, ΝτέμιανΣαν πήγα στο σπίτι, ύστερα από απουσία πολλών ημερών, με πήρε παράμερα και μου είπε: “Δεν πρέπει να παραδίδεσθε, σε επιθυμίες στις οποίες δεν πιστεύετε. Ξέρω τι επιθυμείτε. Πρέπει να παραιτηθείτε από τις επιθυμίες αυτές ή να επιθυμήσετε σωστά. Αν μπορείτε να παρακαλέσετε για κάτι που είναι σίγουρη η εκπλήρωση του, τότε θα γίνει. Επιθυμείτε όμως κι έπειτα μετανιώνετε- γι’αυτό ακριβώς έχετε αγωνία. Θα σας διηγηθώ ένα παραμύθι”.Και μου διηγήθηκε για έναν νέο, που αγάπησε ένα αστέρι. Στεκόταν στη θάλασσα, άπλωνε το χέρι και λάτρευε το αστέρι, το ονειρευόταν κι έστελνε τη σκέψη του πάντοτε εκεί πάνω. Αλλά ήξερε ή έπρεπε να ξέρει πως ένας άνθρωπος δεν μπορεί ν’ αγκαλιάσει ένα αστέρι. Το πήρε για μοίρα του, χωρίς ελπίδα για μια εκπλήρωση ν’ αγαπά ένα αστέρι και παραδόθηκε σε μια ποίηση που εξέφραζε την παραίτηση και τον σιωπηλό και αφοσιωμένο του πόνο, που όφειλαν να τον γαληνέψουν. Όλα τα όνειρά του πήγαιναν προς το αστέρι. Έτσι, μια νύχτα, πήγε πάλι στη θάλασσα και από ένα σκόπελο παρατηρούσε το αστέρι, φλογισμένος από αγάπη. Και σε μια στιγμή ακράτητης λαχτάρας, έδωσε ένα πήδημα προς τα πάνω και γκρεμίστηκε στο κενό, μακριά από το αστέρι. Αλλά και τη στιγμή που πηδούσε, πρόλαβε να σκεφτεί: Και όμως είναι αδύνατο! Έτσι τσακίστηκε στην ακρογιαλιά. Δεν ήξερε ν’αγαπά. Τη στιγμή που πήδησε, αν είχε την ψυχική δύναμη να πιστέψει στην εκπλήρωση της επιθυμίας του, θα πετούσε και θα έσμιγε με το αστέρι.“Η αγάπη δεν πρέπει να παρακαλεί” είπε, “ούτε να απαιτεί. Η αγάπη πρέπει να έχει την δύναμη να φτάσει στη βεβαιότητα. Τότε ελκύει και δεν ελκύεται. Σίνκλερ, η αγάπη σας ελκύεται από μένα. Αν καμιά φορά με ελκύσει, τότε θα έρθω. Δε θέλω να δώσω δώρα, θέλω να με κερδίσουν”.
