Μοιάζει πολύ μακρινή η ελπιδοφόρα (!) είσοδος του Ερντογάν στην κεντρική πολιτική σκηνή της Τουρκίας το 2002. Τότε, πολλοί ήταν αυτοί που ίσως δεν περίμεναν και σίγουρα δεν διέβλεπαν τον στραγγαλισμό των δημοκρατικών ελευθεριών της χώρας από τον 48χρονο που μόλις είχε αναλάβει τα ηνία.
Στο σήμερα χιλιάδες φυλακισμένοι, μεταξύ των οποίων πολλοί δημοσιογράφοι, υψώνουν κραυγή απόγνωσης μέσα από τις φυλακές, γνωρίζοντας πια καλά ότι το σύνολο του mainstream Τύπου στη χώρα ελέγχεται από την οικογένεια Ερντογάν και τους ανθρώπους του.
Ένα διαφωτιστικό ντοκιμαντέρ του "Voice of America" επιχειρεί με συνεντεύξεις και άγνωστα περιστατικά να εξηγήσει το πώς τα τουρκικά media βρέθηκαν κατέστησαν σταδιακά άφωνα και φοβικά την τελευταία 20ετία με πολλούς φωτισμένους δημοσιογράφους είτε να μπαινοβγαίνουν στη φυλακή με την κατηγορία της συκοφαντικής δυσφήμισης είτε να μένουν επ' αόριστον εκεί με κατηγορίες που ξεκινούν από τη συνωμοσία εναντίον του κράτους και καταλήγουν σε ακόμη πιο βαριές -και τις περισσότερες φορές αβάσιμες- κατηγορίες περί υποκίνησης σε πραξικόπημα, κ.λπ.
Ο πολιτικός επιστήμονες και συγγραφέας Soner Cagaptay εξηγεί ότι η εκλογή του Ερντογάν και η πίστη στο πρόσωπό του για καιρό πήγαζε από την ανελέητη φτώχεια των προηγουμένων δεκαετιών του '80 και ΄90, την πολιτική διαφθορά και την απόγνωση των χαμηλότερων στρωμάτων που πείστηκαν ότι ο μεσήλικας τότε Ρετζέπ ήταν κάτι ισοδύναμο του Σωτήρα.
Λίγοι υποψιάστηκαν όταν μεταξύ των μεταρρυθμίσεων που είχε εισηγηθεί τότε ο Ερντογάν ήταν ο έλεγχος των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης που θα προστάτευε (!) τους πολίτες από την παραπληροφόρηση και θα βούλιαζε το έθνος στις χαμηλής ποιότητας ειδήσεις...
Ομοίως, η Lizel Hinz, καθηγήτρια Διεθνών Σχέσεων στο Johns Hopkins εξηγεί πώς η υπερβολική αισιοδοξία που υπήρχε αρχικά για το πόσα θα κατάφερνε ο Ερντογάν απέσπασε την προσοχή των πολιτών από το πραγματικό του σχέδιο που ήταν η σταδιακή υφαρπαγή εξουσιών από κάθε τομέα της τουρκικής δημόσιας ζωής και ο στραγγαλισμός του Τύπου μέσω ασήμαντων κατηγοριών και ανηλεούς κυνηγητού για οποιαδήποτε διαφορετική φωνή ή ρεπορτάζ που του ασκούσε κριτική.
Από την κάλυψη των διαδηλώσεων στο πάρκο Gezi και εν συνεχεία των αστυνομικών αυθαιρεσιών εναντίον άοπλων πολιτών έγινε απολύτως σαφές ότι τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, τα δελτία ειδήσεων των καναλιών, ο ηλεκτρονικός Τύπος και τα social media δεν μπορούσαν να γράφουν αυτό που συμβαίνει, αλλά μια εκδοχή της πραγματικότητας του Ερντογάν.
Το ντοκιμαντέρ καταγράφει τις ιστορίες δημοσιογράφων που βρέθηκαν στη φυλακή επειδή τόλμησαν να αγνοήσουν τη λογοκρισία, "μετρά" τα λιγοστά Μέσα και τους τρόπους που βρίσκουν οι πολίτες να ενημερώνονται γι' αυτά που πραγματικά συμβαίνουν στην Τουρκία και εξηγεί πώς ένας anchorman του Fox Haber, o Fatih Portakal έχει καταφέρει να συνδέσει τη φωνή του με την αλήθεια, σε μια χώρα που όποιος δημοσιογράφος τη λέει βρίσκεται απευθείας στην απομόνωση...
