Οι σκηνοθέτες Corina Schwingruber Ilić και Thomas Horat μας μεταφέρουν στο κρύο κι απόκρημνο δάσος πάνω από τη λίμνη Ägeri στην Ελβετία δείχνοντάς μας πώς δουλεύουν οι ξυλοκόποι που ασχολούνται με την παραδοσιακή τέχνη τους. Παρακολουθούμε λοιπόν μια ομάδα ανδρών καθώς ελίσσονται στις χιονισμένες όχθες με βαριά αλυσοπρίονα, γάντζους και γρύλους για να κόψουν τα τεράστια δέντρα και να τα στείλουν κάτω στη λίμνη λες και είναι τρένα εν κινήσει. Οι ίδιοι οι ξυλοκόποι συγκρίνουν την τέχνη τους με αυτήν του γεωργού που συλλέγει φρούτα και λαχανικά. κι επιστρέφουν στη λίμνη Ägeri κάθε τέσσερα χρόνια για να επιλέξουν τα δέντρα που έχουν φτάσει στην κατάλληλη ηλικία και να τα κόψουν για ξυλεία, δημιουργώντας παράλληλα νέο χώρο στο δάσος για να φτάσει το φως του ήλιου και ως εεκ τούτου να μπορεί να αναπτυχθεί η πανίδα.
Εν μέσω της αίσθησης του κινδύνου και της έντασης, ο θεατής μπορεί να διακρίνει με ευκολία την ομορφιά αυτής της παραδοσιακής τέχνης και της συντροφικότητας που υπάρχει μεταξύ των ανδρών, καθώς εργάζονται σε πλήρη απομόνωση από τον υπόλοιπο κόσμο. Εκείνα που αυτοί οι άνδρες βλέπουν και ακούουν σε μια συνηθισμένη γι αυτούς μέρα στη δουλειά ήταν, μέχρι τώρα, πράγματα που μοιράζονται μόνο μεταξύ τους. Για τον Horat και τον Ilić, ένας από τους σημαντικότερους λόγους για τη δημιουργία αυτής της ταινίας ήταν η ευκαιρία να τεκμηριωθεί μια τέχνη που «είναι σχεδόν εξαφανισμένη σε όλες τις χώρες της Ευρώπης». Καθώς η ταινία "In the woods" ("Στο δάσος") τελειώνει και η κάμερα εγκαταλείπει για πρώτη φορά το δάσος για να αποκαλύψει με μια εναέρια λήψη τα πεσμένα δέντρα διευθετημένα συμμετρικά στη λίμνη, δείχνει τον τεράστιο όγκο της εργασίας που επιτεύχθηκε - προσφέροντας μια ιδέα από την ικανοποίηση που πρέπει να αισθάνονται οι ξυλοκόποι όταν το έργο τους έχει πλέον ολοκληρωθεί. Και είναι ωραία αίσθηση αυτή που μένει.
