Ο πληθυσμός γερνάει... Τα ασφαλιστικά ταμεία βουλιάζουν... Το 2018 στην Ελλάδα θα έχουμε δύο εκατομμύρια οκτακόσιες χιλιάδες συνταξιούχους. Θα αντιστοιχεί ένας σχεδόν εργαζόμενος προς έναν συνταξιούχο... Μια κοινωνία υπερηλίκων...
Τις αντικειμενικές διαπιστώσεις ακολουθούν οι κρίσεις και τα αδέκαστα «κατηγορώ»: Ποιοι έθεσαν τα θεμέλια της οικονομικής μας καταστροφής; Εκείνοι που κρατούσαν το τιμόνι κατά τις ανέμελες δεκαετίες του '80 και του '90! Ποιοι τρωγόπιναν σπαταλώντας τα ευρωπαϊκά «πακέτα» και υποθηκεύοντας ανέμελα το μέλλον παιδιών και εγγονιών τους; Οι σημερινοί εξηντάρηδες. Η αμαρτωλή γενιά του Πολυτεχνείου και τα παρελκόμενα της, οι μερικά χρόνια νεότεροι και οι μερικά χρόνια μεγαλύτεροι.
Ο επόμενος πόλεμος δεν θα είναι εθνικός. Ούτε ταξικός. Θα είναι ηλικιακός. Θα διεξαχθεί μεταξύ νέων και γέρων.
Οι μεν θα επελαύνουν και θα παίρνουν τα ηλικιωμένα σκαλπ, πιστεύοντας ακράδαντα πως αν απαλλαγούν απ'το βαρίδι των παλιότερων γενεών, θα απολαύσουν το μερίδιο τους στη ζωή.
Για κοίταξέ τους, που όταν -όταν δεν έχουν βγει στη σύνταξη από τα πενήντα- γραπώνονται πεισματικά στις καρέκλες τους! Παραμένουν στις ανώτερες θέσεις κάθε ιεραρχίας, λύνουν και δένουν, εισπράττουν τη μερίδα του λέοντος, κουνάνε συν τοις άλλοις και το δάχτυλο στους νέους!
Ο εικοσιπεντάρης αγωνίζεται να επιβιώσει με πεντακόσια ευρώ σκάρτα και η θειά του μουρμουρίζει επειδή της ψαλίδισαν την επικουρική σύνταξη. Εκείνος που από το νηπιαγωγείο κολυμπάει στο διαδίκτυο, που στο αίμα του κυλούν οι νέες τεχνολογίες και οι καινοτομίες, δέχεται διαταγές από έναν μπάρμπα, ο οποίος μπαίνει στο ίντερνετ μονάχα για να δει τσόντες και για να κάνει το κομμάτι του στο facebook.
Κοπέλες σαν τα κρύα τα νερά αισθάνονται τυχερές έτσι και προσληφθούν σερβιτόρες σε κάποιο εστιατόριο πολυτελείας, για να τους κάνουν τα γλυκά μάτια και να τους αφήνουν φιλοδώρημα κάτι βαψομαλλιάδες που οι τσέπες τους ξεχειλίζουν από βιάγκρα. Είτε να προσληφθούν πωλήτριες σε μπουτίκ της Κηφισιάς και του Κολωνακίου για να εκθειάζουν ολημερίς τα μπότοξ της μιας μεγαλοκυρίας και την ανορθωτική στήθους της αλληνής, μπας και πουλήσουν κανένα «επώνυμο» ρούχο...
Στον καλλιτεχνικό χώρο, η κατάσταση είναι ακόμα πιο ασφυκτική: Όποιος έκανε μιαν επιτυχία πριν από τριάντα χρόνια κι έκτοτε ενισχυόταν με γενναίες επιδοτήσεις για να περιφέρει το ξεθυμασμένο ταλέντο του, εξακολουθεί να περνιέται για ιερό τέρας. Συντηρεί γύρω του αυλές. Διατηρείται στην επικαιρότητα προσφέροντας ξαναζεσταμένο φαγητό ή προβαίνοντας κάθε τρεις και λίγο σε «βαρυσήμαντες» δηλώσεις. Ρουφάει το αίμα των νέων και τους ψαλλιδίζει ύπουλα τα φτερά...
Ο επόμενος πόλεμος δεν θα είναι εθνικός. Ούτε ταξικός. Θα είναι ηλικιακός. Θα διεξαχθεί μεταξύ νέων και γέρων.
Οι μεν θα επελαύνουν και θα παίρνουν τα ηλικιωμένα σκαλπ, πιστεύοντας ακράδαντα πως αν απαλλαγούν απ'το βαρίδι των παλιότερων γενεών, θα απολαύσουν το μερίδιο τους στη ζωή.
Οι δε θα αμύνονται με όση ρώμη και με όσο πείσμα διαθέτουν. Με λευκασμένα δόντια και με τατουαρισμένα προ δεκαετιών μπράτσα, με αναφορές στο ροκ παρελθόν τους, τραγουδώντας στη διαπασών τον ύμνο του Ζαμπέτα: «Ο πενηντάρης» -ή ο εξηντάρης ή ο εβδομηντάρης- «είναι ο νέος της εποχής!»...
Θα έχουμε ασφαλώς και λιποταξίες εκατέρωθεν: Κάτι «αιώνιοι έφηβοι», κάτι νεολάγνοι, θα αυτομολήσουν στο εχθρικό στρατόπεδο, αφήνοντας στους συνομηλίκους τους τα ντοριανγκρεϊκά πορτρέτα τους. Κάτι παιδαριογέροντες, κάτι σπασίκλες –εκείνοι που όταν ήταν φοιτητές κουβαλούσαν τις τσάντες των καθηγητών τους- θα παραμείνουν πιστοί στους μέντορες τους, ποντάροντας στο ότι η γνώση και η πείρα θα κατατροπώσει εν τέλει τα ανώριμα νιάτα...
Η ειρωνία είναι πως στο παρελθόν οι γενιές συνυπήρχαν αρμονικά. Η ανθρωπότητα - σύμφωνα με τους επιστήμονες- χρωστάει ευγνωμοσύνη στις γιαγιάδες και τους παππούδες της. Οι γονείς έβγαιναν για κυνήγι ή εξουθενώνονταν δουλεύοντας στους αγρούς και τα εργοστάσια και οι γονείς των γονιών -κάθε άλλο παρά απόμαχοι- αναλάμβαναν την ανατροφή των παιδιών. Εκείνοι τα διαμόρφωναν με παραμύθια και με νανουρίσματα. «Όποιος δεν έχει γέρο, πάει κι αγοράζει» λέει μια κρητική παροιμία.
Το πράγμα άρχισε να μπλέκεται όταν το γήρας θεωρήθηκε κατάρα ή έστω αρρώστια. Όταν η νιότη αποθεώθηκε και οι πολίτες των ανεπτυγμένων χωρών, με τη βοήθεια της επιστήμης, αρνήθηκαν να προχωρήσουν πέρα από την μέση ηλικία. Όταν τόσο οι γέροι όσο και τα μωρά άρχισαν να θεωρούνται βάρος και το να ξεσκατίζεις τους μεν ή τα δε καθαρός μαζοχισμός. Όταν οι δυτικές κοινωνίες ανέθεσαν το παραπάνω «βρώμικο» καθήκον σε υπηρέτες-δούλους από τον τρίτο κόσμο. Όταν το νόημα της ζωής περιορίστηκε στην κατανάλωση και στο σεξ.
Εθελοτυφλώντας μπροστά στο θάνατο, απέχοντας απ'τις κηδείες ή μετατρέποντας τις σε θέαμα, ο δυτικός άνθρωπος στρουθοκαμηλίζει τραγικά. Αρνούμενος το γήρας γελοιοποιείται. Γιατί ακόμα και αν τα καταφέρουμε να παγώσουμε τον χρόνο, εμείς οι ίδιοι θα παγώσουμε συναισθηματικά μαζί του.
σχόλια