Υπάρχουν κάποιες μικρές, αδιαμφισβήτητες απολαύσεις που προσφέρει η δυτική κοινωνία αυτήν τη στιγμή – όταν, ας πούμε, ξεκινάς την καινούργια σου σειρά στο Netflix, όταν τη σωστή στιγμή το φαγητό σου είναι Instagram friendly, το ραντεβού σου από το Τinder δεν είναι για να καλέσεις αστυνομία ή τη μάνα σου και όταν απρόσμενα εμφανίζεται ένας καινούργιος καβγάς στον Ίντερνετ που μπορείς να τον παρακολουθήσεις, ενώ βρίσκεσαι στο γραφείο (για έναν μυστήριο λόγο τα πάντα στο Ίντερνετ είναι απείρως πιο ενδιαφέροντα στο γραφείο).
Με το γνωστό γαργαλητό ευχαρίστησης είδαμε πριν από λίγες μέρες το ξέσπασμα της φρεσκοαπολυμένης Υπεύθυνης Μόδας της βρετανικής «Vogue» σε ένα μεγάλο, ανεξάρτητο site μόδας. Εκεί, η Lucinda Chambers μίλησε για όλα – για το πώς απολύθηκε μετά από 25 χρόνια εργασίας χωρίς κανένας να γνωρίζει τίποτα, για την υποκρισία του χώρου, για την πίεση που οι πολυεθνικές ασκούν στους δημιουργικούς ανθρώπους διαλύοντας ταλέντα, για το πώς κάποιος μπορεί να μην έχει καθόλου ταλέντο αλλά να ξέρει να τοποθετεί τον εαυτό του με τον σωστό τρόπο, για το γεγονός πως έχει να διαβάσει το έντυπο στο οποίο δούλευε πάρα πολλά χρόνια, για το πώς η Wintour επιβάλλει ανθρώπους μέσα στη βιομηχανία και για την αγωνία της σχετικά με το αν θα είναι καλεσμένη στις επερχόμενες κολεξιόν.
H αυθεντία πέθανε γιατί, σήμερα, μια κανονική 25χρονη που έχει γεννηθεί με το κινητό στο χέρι ποσώς την ενδιαφέρει να μάθει αν είναι στη «Vogue» για να είναι στη μόδα. Θα είναι στη μόδα όταν το δει στην Eleonora Carisi ή στην τοπική αυτοαποκαλούμενη «influencer», τη Νίτσα από την Άνω Γλυφάδα.
Πρώτα έρχεται το βαθύ, απελευθερωτικό αίσθημα δικαίωσης. «ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΑ 'ΠΕ. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΑ ΞΕΣΚΕΠΑΣΕ. ΗΜΟΥΝ ΣΙΓΟΥΡΗ ΠΩΣ ΥΠΗΡΧΕ ΤΕΤΟΙΑ ΔΙΑΦΘΟΡΑ, Α ΠΑ ΠΑ, ΚΑΙ ΜΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ, ΜAΖΙ ΣΟΥ, LUCINDA» (τα κεφαλαία δείχνουν πάντα την οργή). Η επανάσταση ήρθε. Το τελευταίο προπύργιο γκρεμίστηκε. Η άκρα μυστικότητα που (όλοι υποψιαζόμασταν πως) επικρατούσε στο ζοφερό περιβάλλον της «Vogue» και μαζί ο μεγάλος ναός αυθεντίας που όλοι πιστεύαμε πως συνιστούσε, σαν να αποκαλύφθηκαν, διαλύοντας κάθε ψευδαίσθηση.
Μετά, όμως, έρχονται κάποιες διαπιστώσεις που αφορούν τον τρόπο που αντιδράς από τη στιγμή που, ενώ ήσουν πάντα «στα μέσα», μένεις βιαίως και ξαφνικά στην απέξω. Και στη Lucinda Chambers καθόλου δεν άρεσε που μετά από 25 χρόνια, μετά από τόσες θυσίες, απολύθηκε. Δεν θέλω να σας το χαλάσω, αλλά όσο και να εμβαθύνω στα άδυτα της βιομηχανίας της μόδας, η αλήθεια θα παραμένει πάντα ανήλικη και γυμνασιακή – στη μόδα, είτε είσαι μέσα στη φάση είτε εκτός. Όσοι είναι στους μέσα σιωπηλά υπομένουν τα όποια βασανιστήρια επιβάλλει η εκάστοτε άρχουσα τάξη, κρατώντας με αγωνία το προνόμιο που τους έχει δοθεί. Την ίδια στιγμή, οι απέξω ουρλιάζουν για το άδικο καθεστώς, τις συνθήκες που δεν τους επιτρέπουν να μπουν – να μη σώσουν να μπουν, δηλαδή, αλλά άπαξ και μπουν, όλα ωραία και καλά, ξεκινά το σιωπηλό μαρτύριο, μέχρι να τους φτύσει και πάλι το σύστημα.
Μετά από λίγη ώρα έτσι μου φάνηκε αυτή η συνέντευξη. Γιατί τελείωνε με την αγωνία της Chambers «Θα συνεχίσουν να με καλούν στα shows; Θα με θυμούνται άραγε;» και το γεγονός πως αν δούλευε ακόμα στη «Vogue» και «μόκο» θα έκανε και τη δουλειά της θα συνέχιζε να υποστηρίζει. Επίσης, σοβαρά τώρα, ποιος διαβάζει σήμερα τη «Vogue»; Ακόμα κι εγώ, που είμαι μέγας περιοδικάκιας και διαβάζω με την ίδια επιμέλεια από «Σεραφίνο» μέχρι «New Yorker», τη «Vogue» πια δεν τη διαβάζω, απλώς τη χαζεύω, όπως χαζεύω και τα social feeds των Kardashians, της Gigi και της Bella Hadid και της τοπικής αυτοαποκαλούμενης «influencer», της Νίτσας από την Άνω Γλυφάδα. Τα χαζεύω γιατί είναι άλλη μία από τις απολαύσεις της σημερινής δυτικής κοινωνίας – δεν ψάχνω για κάτι αποκλειστικό και μοναδικό αλλά για κάτι που θα με «ξεδιψάσει» στιγμιαία.
Γιατί, η αλήθεια είναι, αγαπημένοι μου φίλοι, πως πλέον διαβάζουμε «Vogue» για να δούμε όχι τι θα υποδείξει το έντυπο αλλά τι θα κάνει η Kim Kardashian σε αυτό. Με λίγα λόγια, είναι άλλο ένα media –ναι, ωραίου γούστου και σύγχρονης αισθητικής– που υποκαθιστά τη στιγμιαία απόλαυση που θα μας δώσει ο «influencer» που χαζεύουμε.
Γιατί –ίσως, λέω– η αυθεντία πέθανε.
Πέθανε γιατί, στο μεγάλο Ίντερνετ, όπου χωρά κάθε φωνή, δεν μπορείς να διατείνεσαι πως είσαι ο καλύτερος, χωρίς νούμερα. Πέθανε γιατί η αυθεντία Π.Ι. (προ Ίντερνετ) υπήρχε σε ένα γραφείο μοναχική και μυστήρια, έβλεπε πράγματα που οι άλλοι δεν έβλεπαν και αποφάσιζε για τι θα φορέσουν όλοι. Πέθανε γιατί ένα τοπ μόντελ έχει περισσότερους followers στο Instagram απ' ό,τι όλα τα έντυπα της Condé Nast μαζί. Πέθανε γιατί, σήμερα, μια κανονική 25χρονη που έχει γεννηθεί με το κινητό στο χέρι ποσώς την ενδιαφέρει να μάθει αν είναι στη «Vogue» για να είναι στη μόδα. Θα είναι στη μόδα όταν το δει στην προαναφερθείσα Νίτσα ή στην Eleonora Carisi.
Η αυθεντία πέθανε όταν οι Vetements έβγαλαν στην πασαρέλα «κανονικούς» ανθρώπους και έκανε την κηδεία της την ημέρα που η Colette, η εμβληματική μπουτίκ του Παρισιού, ανακοίνωσε πως θα κλείσει.
Για όσους δεν την ξέρουν ή δεν την έχουν επισκεφθεί ποτέ, η Colette είναι η βασίλισσα όλων των concept stores παγκοσμίως, που συγκέντρωνε με μοναδικό τρόπο σπάνιες εκδόσεις και περιοδικά, Chanel σακάκια, ντιζαϊνάτες γόμες από την Ιαπωνία, καινούργιους σχεδιαστές, απίθανα gadgets, όλη τη συλλογή του J.W Anderson και πάει λέγοντας. Για πολλά χρόνια, η Colette ήταν το «προσκύνημα» όλων αυτών που θα περνούσαν από την Εβδομάδα Μόδας και όνειρο κάθε μικρού σχεδιαστή, να αναγνωριστεί μέσα από αυτή. Καταλαβαίνουμε όλοι πως σήμερα ένας μικρός σχεδιαστής δεν έχει ανάγκη κανένα χρυσό χέρι αγοραστή ή concept store αλλά μια τοπική Kylie Jenner. «Και ποια είναι η Kylie Jenner;» θα μου πεις. «Αυτή που έχει 95,8 εκατ. followers στο Instagram» θα σου απαντήσω. Δεν μας ενδιαφέρει πλέον ποιος θα διαλέξει τι για να το βάλει σε μια μπουτίκ ή σε ένα περιοδικό.
Η Colette έκανε τη χαριτωμένη κηδεία στην αυθεντία, χωρίς να κάνει φασαρία, χωρίς να το θεωρεί σημαντικό. Στην ανακοίνωσή της ανέφερε πως «κουράστηκε», και αυτή είναι η αλήθεια. Η αυθεντία σήμερα, είτε είναι στη μόδα, είτε στη μουσική, είτε στη γαστρονομία, έχει κουραστεί βαθιά. Περισσότερο απ' όλα, έχει κουραστεί να μιλά και να μην την ακούει κανείς, απλώς, ενίοτε, να τη χαζεύουν.
