Παρακολουθώντας μια απόπειρα αυτοκτονίας στην Ομόνοια

Facebook Twitter
13

Εικόνα από το φιλμ "Old Boy"

Καθώς περνούσα χθες το απόγευμα από την πλατεία Ομονοίας γύρω στις επτά το απόγευμα, ένας άντρας είχε σκαρφαλώσει στην μεταλλική κατασκευή και απειλούσε ότι θα πέσει στο κενό. Είχαν έρθει δυο οχήματα της πυροσβεστικής και ένας πυροσβέστης του έλεγε να κατέβει «για να το συζητήσουν». Ο άντρας ήταν ανένδοτος. Φώναζε κάτι για λεφτά και για παιδιά. Σταμάτησα και τον κοίταζα. Στην αρχή έντρομος με γουρλωμένα μάτια. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα κάποιον, να απειλεί ότι θα πέσει στο κενό. Νόμιζα ότι από λεπτό σε λεπτό θα πραγματοποιούσε την απειλή του. Αντί να φύγω όμως, δεν ήθελα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Όπως ακριβώς στα σοβαρά τροχαία που γυρνάς το βλέμμα, για να δεις τι έχει γίνει, και ενώ δεν μπορείς να βοηθήσεις, εξακολουθείς να παρατηρείς το συμβάν.

Γρήγορα όμως ξέχασα τον άντρα που ήταν ανεβασμένος σε ύψος 15 μέτρων από την γη και έστρεψα το βλέμμα στους διπλανούς μου. Οι ταξιτζήδες μέσα στην αναδουλειά κάπνιζαν παρατηρώντας το «έκθεμα», ένας εξοικειωμένος με τέτοια περιστατικά φώναξε δίπλα μου «δεν πέφτει θα είχε πέσει τόση ώρα», άλλοι γελούσαν, ένας ποδηλάτης σταμάτησε και άρχισε να γράφει κάτι στο κινητό του(σ.σ θα έκοβα το κεφάλι μου ότι ήταν tweet), ένα ζευγάρι κοίταζε ψηλά και φιλιόταν και μετά πάλι κοίταζε τον άντρα και μετά πάλι φιλιόταν, κάποιος είχε ανοίξει την κάμερα του κινητού και ζούμαρε, και ένας άλλος έτρωγε την πρώτη δαγκωματιά από ένα σουβλάκι-πίτα κοιτάζοντας τον άντρα.

Καμιά φορά λένε ότι τα κλισέ μόνο κλισέ δεν είναι όταν δεις την εφαρμογή τους στην πραγματικότητα. Αυτό το χιλιοειπωμένο «Είμαστε μόνοι μας μέσα στη ζούγκλα της Αθήνας» περνούσε για πρώτη φορά από το μυαλό μου. Ο άντρας, ένας ολομόνάχος πρωταγωνιστής έτοιμος να πέσει στο κενό. Και εμείς, οι από κάτω, ένα κοινό που απλά περνούσε την ώρα του. Όχι, δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι για να βοηθήσουμε αλλά δεν μας έβγαινε ούτε ένα βλέμμα συμπαράστασης στην απόγνωση του άντρα. Ούτε μια κουβέντα. Λέω «μας» γιατί εξοικειώθηκα τόσο γρήγορα με το γεγονός που η αρχική μου έκπληξη για το θάνατο ενός ανθρώπου, έδωσε την θέση της σε μια βαριεστημένη παρατήρηση.

Συμβαίνει καθημερινά στην Αθήνα. Περνάς στην Ερμού δίπλα από τον τύπο που δεν έχει πόδια και ζητιανεύει πάνω στο skateboard, δίπλα από εκείνα τα ζευγάρια με τα παιδιά που ζητιανεύουν κρατώντας ένα χαρτόνι με γραμμένη ανορθόγραφα την λέξη «πεινάμε» στην Πανεπιστημίου, παίρνεις το λεωφορείο στην Κουμουνδούρου και λίγα μέτρα πιο κάτω κάποιος ετοιμάζεται να χώσει μια βελόνα στις φλέβες του, περνάς σχεδόν από πάνω από κάποιον που φαίνεται λιπόθυμος στην Πειραιώς, παρατηρείς αδιάφορα το χρώμα της κουβέρτας των άστεγων, και να τώρα εδώ, στο κέντρο της Αθήνας, η όρεξη δεν σου κόβεται και ετοιμάζεσαι να φας την πρώτη μπουκιά από μια πίτα παρακολουθώντας έναν άνθρωπο έτοιμο να πέσει στο κενό.

Μάλλον, δεν μπορούμε να βοηθήσουμε ουσιαστικά κανέναν από αυτούς. Όμως γιατί ρε γαμώτο συνηθίσαμε έτσι εύκολα αυτό το χάος; Λες και δεν είναι η πραγματικότητα αλλά γύρισμα ταινίας. Τόσο έχει σκληρύνει η ματιά μας σε αυτή την πόλη ώστε δεν μας κάνει έκπληξη ούτε ένας άνθρωπος που ετοιμάζεται να πέσει στο κενό; Τόσο έχουμε απορροφηθεί από τους εαυτούς μας και από την δική μας σκληρή πραγματικότητα;

Έφυγα μετά από μισή ώρα αφήνοντας τον άντρα ανεβασμένο επάνω. Το βράδυ μπήκα στο ίντερνετ. Ακόμα ήταν επάνω. Σήμερα διάβασα ότι κατέβηκε. Αλλά μήπως έχει καμία σημασία, για κανέναν από εμάς; Έτσι απλά για την ιστορία το γράφω.

13

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

11 σχόλια
Έχεις δίκιο λύκε της στέππας, πολύ σωστή παρατήρηση. Και ποιό παρελθόν; Ακόμα υπάρχουν δημόσιες εκτελέσεις κι ακρωτηριασμοί κάθε Παρασκευή στο Ισλάμ. Κι ο κόσμος συμμετέχει κατενθουσιασμένος, όχι από κακότητα βέβαια αλλά από πίστη...Εξαιρετικό το άρθρο. Εκφράζει την αίσθηση της ματαιοπονίας όλων μας. Και των θεατών που μάταια λυπούνται γιατί είναι αδύνατον να βοηθήσουν (εξ ού και για άμυνα το ρίχνουν στην πλάκα), και των πρωταγωνιστών που μάταια προσπαθούν να συγκινήσουν.
Παλιότερα οι δημόσιες εκτελέσεις ήταν απ' τα πιο δημοφιλή θεάματα σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο. Εκδίδονταν εισιτήρια –όσο καλύτερη η θέση, τόσο πιο ακριβό το εισιτήριο– και το πλήθος διασκέδαζε με απαγχονισμούς και καρατομήσεις.Αυτά για όποιους πιστεύουν ότι η εποχή που ζούμε είναι απάνθρωπη ή τέλος πάντων λιγότερο ανθρώπινη απ' τον «παλιό καλό καιρό που υπήρχε ανθρωπιά».
Ακριβώς. Ποτέ δεν υπήρχε ανθρωπιά, πάντα ο ίδιος άσχημος κόσμος ήταν, απλά το καταλαβαίνει κάποιος όσο μεγαλώνει. Όλα τα άλλα είναι θέμα πείρας, δυστυχώς όταν έχεις βοηθήσει ξανά και ξανά κάποιον που σου έχει υποσχεθεί πως θα αλλάξει την κατάστασή του (βλέπε ναρκομανή) και μετά βλέπεις τον ίδιο άνθρωπο να χτυπάει την ένεση, κάποια στιγμή θα γίνεις και εσύ λίγο αναίσθητος.
Θα έλεγα πως στην εποχή μας υπάρχει περισσότερη ανθρωπιά παρά ποτέ. Η θανατική ποινή έχει καταργηθεί σε πολλές χώρες (η δουλεία παντού), δημόσιες εκτελέσεις γίνονται πια σ' ελάχιστα μέρη, και οι μη-κυβερνητικές οργανώσεις πριν εκατό χρόνια θα ήταν αδιανόητες.Αντιγράφω [παλιότερό μου σχόλιο](http://bit.ly/10dWIpP):Καλός ο Χρυσός Αιώνας, πάντων χρημάτων μέτρον ἄνθρωπος, αλλά η δουλεία δουλεία.Και πώς γίνεται σήμερα, την εποχή των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, που ποτέ πριν στην ιστορία την ανθρωπότητας δεν είχαν υπάρξει, να λέμε πως «οδεύουμε προς μεσαίωνα»;Τρία σχετικά κείμενα του Νίκου Δήμου:  [Το νέο διεθνές ήθος](http://bit.ly/Yi3lYU)  [Η επανάσταση του 20ου αιώνα](http://bit.ly/XHrOr9)  [Αλληλεγγύη](http://bit.ly/VBCCYg)«Νομίζω πως το κορυφαίο επίτευγμα του 20ου αιώνα – και ορόσημο για την ηθική εξέλιξη της ανθρωπότητας (ίσως πιο σημαντικό κι από τον Χριστιανισμό) είναι η δημιουργία και η δράση των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων».
Δε θα σταθώ σ΄αυτούς που το βλέπουν σα θέαμα.Δε μ΄ενδιαφέρει η ύπαρξή τους.Θα προβληματιστώ μ΄αυτούς που ψάχνουν τρόπο βοήθειας.Καμιά φορά νοιώθεις ανήμπορος, απ΄την άλλη ο χρόνος τρέχει.Χτυπιέσαι!Πώς;Αλλού είναι πράγματι χειρότερα.Συχνές διακοπές συγκοινωνίας τρένων λόγω αυτοκτονιών.Τρελαίνεσαι!
Αυτή είναι η μεγαλύτερη δυστυχία μας. Η απόσυρση, η (απο)μόνωση. Γυρνάμε το κεφάλι, όπως αλλάζουμε κανάλι. Γιατί αυτός που παρατηρεί τρώγοντας ή χαμογελώντας, έχει γυρίσει ήδη το κεφάλι. Πού πήγε το 'μαζί', το 'έλα', το 'πάμε'... Τώρα που περισσότερο από ποτέ χρειάζονται απλωμένα χέρια, δεν βλέπεις παρά ατελείωτες σειρές γυρισμένες πλάτες. Δεν μπορεί αυτό να αλλάξει; Μπορούμε.
Έτσι είναι δυστυχώς..όλα μια συνήθεια...Και το πρόσωπο του τέρατος και η ανοσία στον ανθρώπινο πόνο...Κι ανα αναρωτηθείς πως φτάσαμε ως εδώ δεν χρειάζεται παρά να κοιτάξεις ποιός σου χει την μπότα στο λαιμό και δεν μπορείς να δεις ούτε τα θλιμμένα μάτια του άλλου,ούτε τα ίδια σου τα δάκρυα.Παρά μόνο κοιτάς ό,τι σου δείχνουν...