(photo by FILEP MOTWARY)
Η σχέση μου με τον κινηματογράφο είναι πολύ δυνατή, σχεδόν παιδική θα έλεγα. Όταν βρίσκομαι σε μια σκοτεινή αίθουσα, αφήνομαι και παραδίνομαι στα χέρια του σκηνοθέτη και τον ηθοποιών. Μου είναι σχεδόν αδύνατο να μην ταυτιστώ, ακόμα και με τα πιό παρανοϊκά σενάρια. Προσπαθώ να παρατηρώ κάθε λεπτομέρεια του κάδρου και όσο το δυνατόν να μην είμαι κριτικός απέναντι σ'αυτό που βλέπω (τουλάχιστον μέχρι να βγω απο την αίθουσα). Τρελαίνομαι για ερωτικές ιστορίες. Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι μια πηγή ανεξάντλητη. Οι σκηνοθέτες που καταφέρνουν να “ντύνουν” αυτά τα ανθρώπινα συναισθήματα με πολύ προσεγμένη αισθητική είναι σαφώς και αγαπημένοι μου. Ο πόνος της (ερωτικής) απώλειας μου ξυπνά αυτόματα συναισθήματα και ενστικτώδεις σκέψεις μέσα μου. Αυτό είναι ο κινηματογράφος για μένα. Σαν αληθινή ζωή.
Suddenly, last summer του Joseph L. Mankiewicz
Το Suddenly last summer το είδα πριν μερικά χρόνια στο σπίτι μου στην Αθήνα. Mόνος αρχές καλοκαιριού δανειζόμουν απο το video club της γειτονιάς μου όλες τις κλασσικές ταινίες που δεν είχα δει.Το είδα μόνο μια φορά μέχρι σήμερα άλλα νομίζω οτι ζεί μέσα μου. Με συγκινεί ο τρόπος που υποδύεται τον ρόλο της η Elizabeth Taylor και το πώς παραδίνεται στην τρέλα με αψεγάδιαστο στύλ.Το δε μαύρο φόρεμα που φορά είναι το ωραιότερο στην ιστορία του κινηματογράφου. Ασφυκτικά στενό, με στενούς πούφ ώμους και ένα μικρό κόψιμο στον λαιμό σαν χαρακιά. Η μητέρα-θεότητα Kathrin Herburn που κατεβαίνει με ατομικό, ανθισμένο ασανσέρ για να υποδεχτεί τον Μοντγκόμερυ Κλιφτ είναι απο τις αγαπημένες μου στιγμές. Όπως και οταν ταίζει το σαρκοφάγο φυτό της.
What Ever Happened to Baby Jane? του Robert Aldrich
Την ταινία την είδα για πρώτη φορά όταν σπούδαζα στο Άμστερνταμ το 2002, σ'ένα φιλικό σπίτι μετά απο δείπνο και δέν πίστευα στα μάτια μου.'Ενα έργο τόσο σύγχρονο και ακέραιο. Μοναδικές ερμηνείες απο την Betty Davis και την Joan Crawford, δύο ιερά τέρατα του Hollywood. Πρώτη αγαπημένη μου σκηνή είναι όταν τα φώτα του αυτοκινήτου πέφτουν επάνω στα πόδια της Joan.Το αυτοκίνητο πέφτει επάνω τους με ταχύτητα, αλλα το τελευταίο πλάνο είναι η γρήγορη περιστροφή της κλος φούστας της! Δεύτερη αγαπημένη σκηνή όταν η Betty παρουσιάζει το μουσικό-θεατρικό της σκέτς και το δωμάτιο μετατρέπεται σε σκηνή θεάτρου στην φαντασία της. Τρίτη αγαπημένη σκηνή η τελευταία στην παραλία η Betty παραδομένη στην τρέλα και περιτρυγυρισμένη απο το κοινό-θαυμαστές της. Δεν ξέρω γιατί τελικά σκοτώνουμε αυτό που αγαπάμε. Ίσως γιατί δεν αντέχουμε τον εαυτό μας παραδομένο σε κάποιον άλλο?
Rear Window του Alfred Hitchcock
Η συγκεκριμένη ταινία είναι ένας πρώϊμος big brother, πολύ μπροστά απο την εποχή του, που μας φέρνει αντιμέτωπους με την δίκη μας περιέργεια.Την ταινία αυτή την είδα μαζί με άλλες του Χίτσκοκ, σε φιλικό φεστιβάλ για δυο που οργάνωσε η φίλη μου Νατάσσα (απόλυτη χιτσκοκική φιγούρα η ίδια:) πρίν από πολλά χρόνια στο σπίτι της για να με κάνει να εντρυφήσω στο χιτσκοκικό στύλ.
The Hand του Wong Kar-wai
Είμαι λάτρης του Kar Wai, όπως είπα και πιο πάνω απο την πρώτη ταινία του που είδα (Happy Together) με γοήτευσε με τον ρετρό ρομαντισμό του. Δεν είναι τυχαίο οτι στις ταινίες του παρουσιάζει πάντα ερωτικές ιστορίες. Ο τρόπος που τις χορογραφεί, μισά βήματα με όλοκληρες λέξεις. Ενδυματολογικές λεπτομέρειες, υπέροχη φωτογραφία πάντα και οι απόλυτες μουσικές επιλογές είναι στοιχεία που δεν λείπουν απο καμία ταινία του. Στο the Hand επιλέγει ως πρωταγωνιστή έναν νεαρό ράφτη στο Hong Kong του 50 (ηταν αδύνατον να μην ταυτιστώ αμέσως) που μην μπορώντας να εκφράσει τον ερωτά του για μία πόρνη πολυτελείας μεταφέρει τα συναισθήματα του στα ρούχα που φτιάχνει για αυτήν. Την ταινία αυτή την είδα σε ένα σινεμά στην Trastevere της Ρώμης, φυσικά μεταγλωτισμένη στα ιταλικά, αλλα αυτό δεν μείωσε σε τίποτα την ομορφιά της. Την πρώτη φορά που βρέθηκα στο Hong Kong αναζήτησα τις αστικές λεπτομέρειες που εμφανίζονται επανειλλημένα στις ταινιές του Wai. Με έκπληξη ανακάλυψα πως στην παλιά συνοικία του Hong Kong υπάρχουν οι ίδιες χαλασμένες νέον επιγραφές να αντανακλούν το φως τους σε βρώμικα τζάμια φτηνών εστιατορίων. Ένιωσα την ομίχλη που καλύπτει όλο το νησί μες το καλοκαίρι και την κολώδη και ζεστή βροχή στο δέρμα μου. Ο φίλος μου Gallant μου είπε πως στην παλιά συνοικία βρίσκεται και το σπίτι του Kar Wai. No doubt.
Head On του Fatih Akin
Ο δυναμισμός κόντρα στην παράδοση. Η αγάπη κόντρα στην ελευθερία. Ο έρωτας που λυτρώνει τους ανθρώπους, αλλά έρχεται η ζωή τελικά και δίνει και στους δύο ενα δυνατό χαστούκι γαμώτο.Η αλόγιστη ανάγκη για ελευθερία που προκαλεί πολλές φορές την αυτοκαταστροφή. Μια ταινία που πραγματικά σε πιάνει απο το κεφάλι (και στο χτυπάει στον τοίχο).
Happiness του Todd Solondz
Το Happiness το είδα στο ΑΣΤΥ (κάπου πρίν το μιλένιουμ-δεν τα πάω καλά με τις χρονολογίες) και είχα καιρό να γελάσω έτσι. Μαύρο χιούμορ, γλυκόπικρες ιστορίες φαινομενικά ασύνδετες μεταξύ τους σ΄ένα παράλληλο σύμπαν, αυτό της σύγχρονης αμερικανικής κοινωνίας, γεμάτες ταμπού με κοινό χαρακτηριστικό την ανάγκη για σωματική και ανθρωπινη επαφή.Η τελευταία σκηνή με τον σκύλο και το παιδάκι στο μπαλκόνι νομίζω οτι είναι απο τα πιο έξυπνα φινάλε στον σύγχρονο κινηματογράφο. Όλο το αμερικάνικο όνειρο τριμένο στην μούρη του θεατή.
Juliet of the Spirits του Federicco Fellini
O Fellini εΙναι ενα σύμπαν απο μόνος του.Ο ιταλός που όλοι οι ιταλοί θα ήθελαν να είναι (ή εμείς θα θέλαμε να ειναι). Στις ταινίες του οι γυναίκες ειναι πάντα γυναίκες, με όλη την πολυπλοκότητα που της διακατέχει. Κανείς άλλος σκηνοθέτης δεν αγάπησε περισσότερο τις γυναίκες. Απέδειξε την αγάπη του στην Ιουλιέτα των πνευμάτων κάνοντας ενα φίλμ για την γυναίκα του Gulietta Massini. Όχι μόνο δεν την παρουσίασε ως μια απλή ιταλίδα σύζυγο, αλλά της προσέδωσε μαντικές και σχεδόν μαγικές ιδιότητες. Μια παράλληλη σουρεαλιστική Ρώμη όπου η Gulietta περιφερεται με μια μητρική γλυκύτητα και ενα συνεχές μειδίαμα στα χείλη σαν παιδί που θέλει να παίξει αλλά φοβάται να γελάσει δυνατά μήπως και το παράλογο όνειρο του σταματήσει ξαφνικά. Μετά από 7 χρονια που ζω και πηγαινοέρχομαι στην Ρώμη, μπορώ να πω πως είναι όντως ετσι. Την ταινία μου την έκανε δώρο ένας φίλος μου σε DVD ο οποίος έχει χτυπήσει στο χέρι του τατουάζ μια ατάκα της ταινίας:
Amore per tutti.
The bitter tears of Petra Von Kant του Rainer Werner Fassbinder
Καταρχήν η ταινία σου προκαλεί αισθήματα εγκλωβισμού. Ένας καταπιεσμένος, καταπιεστικός έρωτας μεταξύ της σχεδιάστριας μόδας Πέτρα και της βοηθού της. Σχεδόν σαδιστικός, όπου μέσα στα δυο δωμάτια που είναι γυρισμένη όλη η ταινία οι ρόλοι εναλάσσονται χωρίς τελικά να γνωρίζεις ποιά χειρίζεται ποιά. Ενδυματολογικά εξαίσια με ελάχιστα μέσα. Δυο ρόμπες, μια περούκα, δυο φορέματα. Στην πρώτη σκηνή η Πέτρα ξυπνά και ντύνεται-μεταμορφώνεται, χωρίς να γδυθεί σε ένα υπέροχο μακρύ μονοπλάνο.
Hable con ela του Pedro Almodovar
Ταινία του Αλμοδοβάρ είδα πρώτη φορά απο την τηλεόραση κάπου στα χρόνια του γυμνασίου, το Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, αν θυμάμαι σωστά. Στον Αλμοδοβάρ μου αρέσει το ταπεραμέντο και το χιούμορ καθώς και η αστείρευτη σεξουαλικότητα που καταντάει κωμικοτραγική .Η ποπ αισθητική του συνδυασμένη με δράμα mediterrane , η εμμονή του με το κόκκινο χρώμα και τις ταυρομαχίες, όπου στην συγκεκριμένη ταινία βάζει στην θέση του ταυρομάχου μια γυναίκα.Το σενάριο μοιάζει τόσο τραβηγμένο (όπως σε όλες τις ταινίες του) και όμως καταφέρνει να σε συγκινήσει περισσότερο από κάθε άλλη. Η σκηνή που ο εραστής νοσοκόμος γίνεται μικροσκοπικός ασπρόμαυρος ήρωας βουβής ταινίας και εξευρευνεί το γιγάντιο αιδοίο της αγαπημένης του είναι απο τις πιο όμορφες και τρυφερές της ταινίας.
Time του Kim Ki Duk
Το TIME μου το σύστησε η φίλη μου Σοφία (μου αρέσει που με όλους τους φίλους μου στην Αθήνα το σινεμά ειναι κάτι που μας ενώνει και μου λείπει πολύ αυτή η συνδιαλλαγή εδώ στην Ρώμη). Είχα ήδη δει το "άνοιξη,καλοκαίρι,φθινόπωρο,χειμώνας και πάλι άνοιξη" αλλά δεν ήξερα οτι πρόκειται για τον ίδιο σκηνοθέτη. Έκτοτε πήρα και είδα όλες του τις ταινίες. Στο TIME πρωταγωνιστεί ένα ευτυχισμένο νεαρό ζευγάρι ώσπου μια μέρα το κορίτσι εξαφανίζεται χωρίς καμιά εξήγηση. Περνούν αρκετοί μήνες αναζητώντας την χωρίς ίχνος. Το κορίτσι επιστρέφει με καινούργιο πρόσωπο και όνομα και προσπαθεί να τον κάνει να την ξαναερωτευθεί. Η ταινία είναι ενα καταπληκτικό comment σχετικά με την ηθική της πλαστικής χειρουργικής αλλά και σχετικά με την ερωτική υπόσχεση ¨για πάντα μαζί¨.Ο φόβος της μήπως την βαρεθεί την κάνει να αλλάξει πρόσωπο και καταλήγει να ζηλεύει την πρώην του εραστή της, δηλαδή την ιδια! Αλήθεια, αν γίνω κάποιος άλλος, θα συνεχίσεις να μ'αγαπάς?
bonustrack
2001 Space Odyssey: Η φωνή του computer με κατατρέχει. Η φωνή ήταν ίσως και το μόνο σεξουαλικά φορτισμένο στοιχείο στην ταινία τώρα που το σκέφτομαι; Io Sono la Amore: μιλανέζικος ελιτισμός σε όλο του το μεγαλείο.Η Tilda Swindon ως Ρωσίδα, εξαιρετική. Στέλλα: εμμονές είναι αυτές. Η Μελίνα πανέμορφη (πάλι το μαύρο φόρεμα) να τραγουδά με πάθος ένα απο τα αγαπημένα μου τραγούδια.
σχόλια