Χθες πήγα στην Ομόνοια για να φωτογραφίσω για το περιοδικό ένα απο τα πιο υπέροχα γκράφιτι που έχω δει ποτέ.
Στην οδο Πειραιώς, εκεί που ενώνεται με την Μενάνδρου στον γυμνό τοίχο του απέναντι parking o εικαστικός Παύλος Τσάκωνας νικητής του δεύτερου βραβείου σε διαγωνισμό που είχε προκυρήξει το ΥΠΕΚΑ σε συνεργασία με την ΑΣΚΤ για το πρόγραμμα ζωγραφικής τυφλών όψεων κτιρίων στο κέντρο της Αθήνας έχει φτιάξει (η υλοποίηση του έργου έγινε απο την τεχνική εταιρία Kρέτσης σε συνεργασία με τον M.Aναστασάκο) μια τεράστια τοιχογραφία που απεικονίζει 2 χέρια ενωμένα σε στάση προσευχής. Ο ίδιος επέλεξε την συγκεκριμένη πολυκατοικία στο κέντρο της πόλης θέλοντας να θίξει τις κοινωνικές συνθήκες της περιοχης και την γενικότερη κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα.
Όπως μου θύμησαν και τα σχόλια στο editο του Στάθη το σχέδιο της τοιχογραφίας είναι εμπνευσμένο από το Praying Hands του Ντύρερ που νομίζω ως αρχική αίσθηση ισχύει.
Ωστόσο η ευφυής κατ' εμε αντιστροφή της κλίσης των χεριών προς το έδαφος αντί για την επίκληση στην ουράνια δύναμη που φέρει ως μήνυμα το πρώτο έργο, δίνει στο γκράφιτι αυτό μια ολότελα διαφορετική δυναμική.
Μαζί με την ενταξή του στο πολύπαθο ομονοιακό κέντρο νομίζω πως δηλώνεται εξαρχής από τους καλλιτέχνες αυτό που έγραψε και ο Στάθης. Η πόλη είναι στα γόνατα, κουρασμένη, διαλυμένη, παραιτημένη μην έχοντας καν το κουράγιο για επικλήσεις. Θεϊκές και γηϊνες.
Βουτάει αργόσυρτα στο πλήρες κενό μη γνωρίζοντας αν κάτω από αυτή την άγρια κρούστα που κάποια στιγμή θα σπάσει κρύβεται κάτι που θα τη σώσει από τον ξεπεσμό.
Ενώ η τελευταία πράξη του δράματος δεν έχει καν παιχθεί ακόμα.
bonustrack
Δες μερικές ακόμα φωτογραφίες του συγκλονιστικού έργου
σχόλια