Κάθε φορά που βλέπω μια καινούρια μπάντα (σ.σ όλο και πιο σπάνια το βάρος του χρόνου με σπρώχνει στα «σιγουράκια» και στην ναφθαλίνη μου)θυμάμαι ένα γυμνασιακό Σαββατόβραδο και τα λόγια ενός φίλου που δεν υπάρχει πια. Ένα φθινοπωρινό βράδυ, μια καινούρια άγνωστη μπάντα έπαιζε δίπλα στα σπίτια μας. Καθισμένοι σε καρέκλες, τους ακούγαμε βαριεστημένα κάνοντας με τα παπούτσια μας κυκλάκια στο χαλίκι της αυλής του μαγαζιού. Ο μόνος που ενθουσιάστηκε ήταν ο Δ λέγοντας ότι πρόκειται για κάτι σπουδαίο αλλά οι υπόλοιποι δεν είχαμε δώσει καμία σημασία. Η μπάντα ήταν οι «Τρύπες» και ένα χρόνο μετά θα τους μάθαιναν οι πάντες.
Μακάρι να είχα την ικανότητα να προβλέψω το μέλλον των Social End Products αυτό το βράδυ της Πέμπτης, αλλά δεν μπορώ. Θα ευχόμουν την επιτυχία τους για τον ένα και μοναδικό λόγο: Είναι παθιασμένοι με το είδος της μουσικής που υπηρετούν, το «βρώμικο» garage. Τέτοιες μπάντες στην χώρα μας δεν μπορούν να κολυμπήσουν στον πολτό της ελληνικής μουσικής. Προφανώς είναι δύσκολο να τους κατατάξουν σε μια γενική κατηγορία, σίγουρα δεν υπάρχει πιθανότητα να συνεργαστούν με κάποιο λαϊκό αστέρι (σ.σ δες το- ο θεός να το κάνει- χιπ χοπ αυτής της χώρας που μπαίνει και στα μπουζούκια) και όση επιτυχία και να κάνουν η πιθανότητα να βγάλουν πολλά λεφτά από αυτή την δουλειά είναι μηδαμινή. Όλα λοιπόν γίνονται για την «φάση» από την μια, από την άλλη σε βάζει να σκεφτείς: Τι θα γινόταν αν είχαν γεννηθεί κάπου αλλού και όχι εδώ;
Πάντως την συγκεκριμένη βραδιά, οι Social End Products έπαιξαν όπως θα έπρεπε να παίζει μια μπάντα που είναι στα ντουζένια της. Παθιασμένα, με τον τραγουδιστή να χάνεται σε ένα προσωπικό σύμπαν, με τις απαραίτητες δόσεις μετεφηβικού χαβαλέ , με ένα μέλος τους να φεύγει φαντάρος («Μάνο τον πούλο», «Έλα το πυροβολικό», «Τράβα κουρέψου») αντιμετωπίζοντας τα λίγα τετραγωνικά του δισκοπωλείου σαν αρένα μεγάλου σταδίου. Το γεγονός ότι αυτή η μπάντα δεν θα ξαναπαίξει στο συγκεκριμένο φεστιβάλ ( σ.σ οι διοργανωτές τηρούν τον κανόνα οι μπάντες να παίζουν μόνο μια φορά στο Yuria) έδινε την αίσθηση ότι παρακολουθείς κάτι μοναδικό.
«Σιγά το φεστιβάλ. Μια μπάντα και ένα κουτί με πάγο και μπύρες σε ένα δισκοπωλείο» θα πει κάποιος. Κι όμως, ίσως το Yuria να είναι σημαντικότερο από πολλά φεστιβάλ που γίνονται στην χώρα μας. Δίνει την δυνατότητα σε καινούριες μπάντες να παίξουν live, έχει ελεύθερη είσοδο, και συνεχίζει σταθερά για ένατο χρόνο μια πορεία χωρίς εκπτώσεις και χωρίς κέρδος (σ.σ εκτός αν βγάζουν ΤΟ χρήμα από τις μπύρες). Άλλωστε τι είναι; Ένα μικρό δισκοπωλείο, το vinyl microstore, που οργανώνει κάθε Νοέμβρη ένα φεστιβάλ στην Διδότου. Μπορεί όμως να είναι και η εποχή που έχουμε περισσότερο από ποτέ ανάγκη τους "μικρούς", σε μια εποχή που όλα τα δήθεν μεγάλα και σημαντικά καταρρέουν...
Ολόκληρο το πρόγραμμα του Yuria Festival εδώ
Απο παλιότερο live των Social End Products στο No central:
σχόλια