LIFOLAND
Mικροπράγματα /

Η συγκλονιστική ιστορία μιας νεαρής που είχε τρεις μήνες ζωής, μέσα απ' τα τουίτς της

Μάθημα ζωής

Η συγκλονιστική ιστορία μιας νεαρής που είχε τρεις μήνες ζωής, μέσα απ' τα τουίτς της Facebook Twitter
Άρης Δημοκίδης
Άρης Δημοκίδης
14

...

14

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών - Μικροπράγματα

Mικροπράγματα / Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών

«Υστερικές» όσες μιλούν συνεχώς για τα γυναικεία δικαιώματα και «τα θέλουν» όσες είναι θύματα καταπίεσης και δεν το καταγγέλλουν, μάς ενημερώνει ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, Δημήτρης Παπανώτας.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΝΑ ΚΡΑΒΑΡΗ

σχόλια

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε
10 σχόλια
Μονόφθαλμος
Αλλοίμονο σε αυτούς που συγκινούνται με αυτές τις ιστορίες και στην πραγματική τους ζωή σε παρομοια περιστατικά είναι γαϊδούρια (ζήτω συγγνώμη από το συμπαθέστατο θηλαστικό) μακάρι δλδ να ήταν γαϊδουριά γιατί κάτι θα ένιωθαν τότε. Ελπίζω η κοπέλα ωστόσο να μην ταλαιπωρήθηκε περισσότερο απ όσο σε ταλαιπωρεί αύτη η νόσος και να έφυγε εν ειρήνη...
Poet of Rhythm
Poet of Rhythm
Ο μέσος άνθρωπος είναι "προγραμματισμένος" να μην σκέφτεται το θάνατο. Αν πραγματικά τον σκεφτόταν και συνειδητοποιούσε το αναπόφευκτο επερχόμενο - αργά ή γρήγορα - τέλος, το πιθανότερο θα ήταν ότι θα άραζε κάτω από ένα δέντρο, ατενίζοντας τη θάλασσα και ακούγοντας τα πουλάκια να κελαηδάνε. Θα ΄τρωγε και κάνα χορταράκι, κάνα καρπό από τα δέντρα και ως εκεί. Διαβάστε τον "Εκκλησιαστή" για περισσότερα - εκεί βρίσκονται όλα - ώστε να μην μακρηγορούμε εδώ (απ΄όπου η περίφημη φράση "ματαιότης ματαιοτήτων..." κλπ). Κατά τα άλλα, δεν είναι ο ίδιος ο θάνατος (των άλλων) που πυροδοτεί συναισθήματα, όσο ο τρόπος του θανάτου.Έζησα την εποχή με τους μηχανόβιους-καμικάζι - εγώ ο ίδιος δεν ήμουν, καθότι πιτσιρικάς. Ήταν οι πιο μεγάλοι της παρέας. Μιλάμε για τέλη '70, αρχές '80. Γυρίζαμε με τα πόδια στον Πειραιά από το Rodeo, τα καλοκαίρια, και όλη η παραλιακή μύριζε καμένο λάστιχο. Άκουγες τα μουγκρητά από τα γκάζια, από μίλια μακριά. Δέος. Κάθε μήνα περίπου, έφευγε κι από ένας. Δεν θυμάμαι κανένα να κλαίει και να οδύρεται (εκτός από την οικογένεια, φυσικά). Οι υπόλοιποι μηχανόβιοι μαζευόντουσαν κάποια από τις επόμενες μέρες στην καφετέρια και αστειευόντουσαν μεταξύ τους. Για το ποιος από αυτούς θα είναι ο επόμενος. Κι έλεγε ο ένας στον άλλο: Αν μείνει κάτι από τη μηχανή, την αφήνω στον τάδε. Ή έλεγαν: "μαλ...ες, μη μου πειράξετε τη γκόμενα, θα σας γ...". Θάνατος; Ποιος θάνατος;
Idioteque
Idioteque
Δυστυχως, θυμομαστε να συγχωρησουμε-ταξιδεψουμε-αναθεωρησουμε τη ζωη μας,, να κανουμε πραγματα για εμας, οταν καποιος μας ανακοινωσει οτι μας μενουν 3, 6 η 12 μηνες ζωης..Σε ολες τις αλλες περιπτωσεις, οκ, αν οχι ολες, σιγουρα τις περισσοτερες, αφηνουμε τη ζωη να γλυστρα διχως νοημα και ουσια, μεσα στη συμβατικοτητα και τη ρουτινα..Δυστυχως...
vampy-ra
Ναι. Οποιος γραφει 3 πραγματα στο ιντερνετ νιωθει την αναγκη να υπαρχει μεσω αυτου, αποφανθηκε ο διαδικτυακος ψυχολογος κοιτωντας την οθονη του και μαλλον χωρις να δει καν το βιντεο.
Aloutero
Aloutero
Τα "όχι" που έχεις μασημένο γαριδάκι είναι μάλλον επειδή δεν έπεσες κάτω στα πατώματα να χτυπιέσαι και αντιμετώπισες το βίντεο με ψυχραιμία. Είναι πολύ ειλικρινές αυτό που είπες. Όλοι δυστυχώς έχουμε μια ιστορία κοντινού μας ανθρώπου που έφυγε νωρίς και άδικα. Δεν καταλαβαίνω τι καθιστά τόσο συγκλονιστική την ιστορία της κοπέλας, παρά μόνο το γεγονός ότι ήταν τόσο μόνη που υπήρχε μέσω του Twitter. Και Vampy - ra δεν έγραψε 3 πράγματα. Εξομολογήθηκε το νέο, την εξέλιξη του, τα συναισθήματα, το ίδιο της το τέλος. Αν έχεις ανθρώπους στο πλάι σου αυτές τις ώρες δεν σε νοιάζει το twitter. Αυτά τα tweets ήταν κραυγές αγωνίας για συμπαράσταση, κατανόηση, αγάπη. Και δεν χρειάζεται να είσαι ψυχολόγος για να το δεις.