Η μεγάλη μάχη των '80s σοκολατακίων

Η μεγάλη μάχη των '80s σοκολατακίων Facebook Twitter
30

Μου είχε γράψει η Κατερίνα Κ. κάτι πολύ γουστόζικο. (Πάνω που έψαχνα την ευκαιρία για να πω τη λέξη γουστόζικο)


Αγαπητέ μου Άρη,


στο βασίλειο της παιδικής μου ηλικίας περίοπτη θέση καταλάμβανε ένα γυαλινο μπωλ με μεταλλικά χείλη και καπάκι πάνω στο τραπέζι του σαλονιού που φιλοξενούσε τα ιερά σοκολατάκια. Ιερά, γιατί προορίζονταν "για τις επισκέψεις".
Πολλά πράγματα τότε προορίζονταν για τους "ξενους" ἠ ρυθμίζονταν με το σκεπτικό "θα έρθει βρε ένας άνθρωπος, να μην έχουμε το τάδε;"


Έτσι και τα σοκολατάκια. Είχαν το άβατο. Με σωστούς υπολογισμούς και χίλιες προφυλάξεις, γιατί το γυαλινο σκεύος έκανε εύκολα αντικλεπτικα γκλιν-γκλον, θα μπορούσες ίσως να υπεξαιρέσεις ένα ή δύο, εξαφανίζοντας προσεχτικά τα ίχνη σου - αν και τον καιρό εκείνο οι μαμάδες τα είχαν όλα μετρημένα (με αριθμούς ή συνηθέστερα και παραδόξως ακριβέστερα "με το μάτι").

Το θέμα είναι πως σοκολατάκια δεν έτρωγε κανείς στο σπίτι του, αλλά στα σπίτια των άλλων.

(Φλασιά! Τότε κρατούσαν το καλύτερο, όχι για τον εαυτό τους, αλλά για να το προσφέρουν στους άλλους. Πολύ κοινωνικότερος προσανατολισμος, όχι; Και με τα στραβά του βεβαίως, δε λέω...)

Τέλοσπάντων, σου κάνω αυτήν την εισαγωγή, γιατί είχα κάνει την εξής παρατήρηση:

Τα ελληνικά νοικοκυριά χωρίζονταν σε δυο μεγάλες ομάδες.

Η μεγάλη μάχη των '80s σοκολατακίων Facebook Twitter

Στα σπίτια που αγόραζαν παντα νουαζέτα της ΙΟΝ (εκείνα τα πράσινα ψιλοτετραγωνισμένα με το ολόκληρο φουντούκι) και σ' εκείνα που επέλεγαν την "Τζοκόντα" (που ήταν αποστρογγυλεμένα με κάποιο διάσπαρτο κρατσανιστό συστατικό).

Η μεγάλη μάχη των '80s σοκολατακίων Facebook Twitter


Νομίζω θα'χε πλάκα να αναζητήσεις τα παράπλευρα χαρακτηριστικά κάθε κατηγορίας αγοραστών και να θυμηθούν και οι αναγνώστες εμπειρίες τους!

Ας πούμε, έχω την εντύπωση πως οι καταναλωτές της νουαζέτας ήταν λαϊκότερες οικογένειες και της Τζοκόντας πιο αστικές ή ίσως να μεγαλοπιάνονταν λιγάκι. Ἀσε που εκείνο το πράσινο της νουαζέτας ίσως να έκρυβε μια συμπάθεια για το πράσινο του ΠΑΣΟΚ...
Τι λες; Ρινγκς ε μπελ;

=====

30

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
Ακόμα θυμάμαι που η προ-γιαγια μας είχε δώσει κάτι σοκολατάκια με καθαρτικό λόγω μειωμένης όρασης νομίζοντας οτι είναι νουαζέτα. Ευτυχώς δεν τα φαγαμε xD
Και τα 2 τα τρώγαμε ελεύθερα.... Φοντανιερα γιαγιάς πάντα κανά 5 είδη φοντάν.... Οχι δεν ήταν γκουρμέ η γιαγιά, τσιγγούνα ήταν και όπου την κερνούσαν τα επέστρεφε σπιτι της, για να τα κερασει αλλού .... Ο κακός χαμός γινόταν όταν τα πουράκια και οι καριόκες Χατζηφωτίου( Θεσσαλονίκη ), κατέφθαναν στο σπίτι μας στην επαρχία, για την ονομαστική γιορτή του father ή της mother .... Βουντού στους επισκέπτες να μην τα φάνε, ή να τα ξεχάσουν σε κανά τραπεζάκι.....
και μετα ηρθε ο πρεσβης με φερρερο και μας κακομαθε..και πλεον ανηκουν και τα δυο στο περελθον..ολες οι νοικοκυρες πλεον παιρνουν φερρερο και καλα πιο γκλαμουρατα..
Τζοκόντα για πάντα.. αυτό το πράσινο της νουαζέτας μου έφερνε αηδία άσε που στη τζοκοντα είχες την ευκαιρία να ξετυλίξεις και να οργανώσεις με όποιο τρόπο ήθελες το περιτυλιγμα.. (τσαλάκωμα-μπιλάκι για πέταμα-τύλιγμα κτλ) η νουαζέτα ειχε δύο αν δεν κάνω λάθος και δεν μπορούσες να τα χρησιμοποιήσεις
Η νουαζέτα ήταν νέο σοκολατάκι σε σύγκριση με την Τζοκόντα.Εμείς μια ζωή τζοκόντα παίρναμε και μετά έκανε και μια αλλαγή για λίγο σε νουαζέτα που ποτέ δεν την συμπάθησα, ίσως γιατί με το φουντούκι έσπασα ένα δόντι.Το κρυστάλλινο μπωλ βρίσκεται ακόμα στην ίδια θέση στην τραπεζαρία,μόνο που τώρα φιλοξενεί καραμέλες για διαβητικούς (πατέρας)τις οποίες δεν μετράει πλέον κανείς.Πάντως τα σοκολατάκια που μου άρεσαν πιο πολύ, ήταν κάτι χύμα που τα έπαιρνε σε <<εξαιρετικές>> περιπτώσεις η μητέρα μου και ήταν κεράσια με ποτό και βουτηγμένα σε σοκολάτα με το κοτσάνι και απο κάτω είχαν τρούφα.Σε εμάς επιτρεπόταν μόνο απο ένα για να μην σουρώσουμε όπως έλεγαν, άσχετα που όταν πηγαίναμε στην κουζίνα τα τρώγαμε με τις χούφτες, αλλά στη φούρια της φιλοξενίας δεν ακούγαμε πολύ εξάψαλμο.Ήταν όντως η εποχή που τα καλέσματα απο σπίτι σε σπίτι ήταν συχνά, οι άντρες έπιναν ουίσκι ballantines και οι γυναίκες τσέρι Eoliki και ο φιλοξενούμενος, ακόμα και να ήταν η θεία μου που έμενε ένα στενό πιο κάτω και ερχόταν μέρα παρά μέρα, είχε ξεχωριστή θέση στο τραπέζι και που πάντα κρατούσε κάτι στο χέρι, γλυκά για το σπίτι ή ποτό και για τα παιδιά σοκολάτες συνήθως.
Εμείς είχαμε και τα δύο..όταν έτρωγα νουαζέτα ήθελα τσοκόντα και όταν έτρωγα τσοκόντα ήθελα νουαζέτα. είμαι σα τη μάνα που δεν μπορεί να ξεχωρίσει τα παιδιά της.
Noisetta!!!Τι μου θυμίσατε!Εγώ αυτό που σιχαινόμουν ήταν αυτά με το λικέρ -μπλιαχ ήταν της mabel νομίζω!Τα καλύτερα ήταν στα χρωματιστά σακουλάκια, ήταν κι αυτά της ΙΟΝ?
Βγαζετε τον "τριτο" πολο στην απ' εξω εμεις ειχαμε "Mabel σοκολατινια να τα τρωτε δυο-δυο"Γυαλιστερο περιτυλιγμα ντισκομπαλα, σοκολατα να λιγωνεσαι, γεμιση λικερ να λερωνεσαι μιλαμε καταλαβαινες οτι το "παρακανες" με το πρωτο σοκολατακι και δεν ετρωγες αλλο (τωρα που το σκεφτομαι ισως γι αυτο δεν πουλουσαν οσο τα αλλα)
Νουαζέτα και τα μυαλά στα κάγκελα (λαϊκή οικογένεια, όχι ΠΑΣΟΚ, σε ανοιχτό μπολ, κυρίως τα Χριστούγεννα).Και συγκέντρωνα και τα περιτυλίγματα, αφού πρώτα τα πατούσα να ισιώσουν.
Οι τζοκόντες μου πίκριζαν κάπως, ευτυχώς η μαμά μου πάντα έπαιρνε noisettes. Μια μέρα όμως, για να εντυπωσιάσει τους καλεσμένους μας πήρε πραλίνες xύμα απο ζαχαροπλαστείο, λευκά και σοκολατένια κύματα σε διάφορα σχήματα κοχυλιών. Το σοκ ήταν τεράστιο. Δεν ξαναγύρισα ποτέ πίσω.
αχχχχ...τι μου θύμισες! ΤΖοκόντα εμείς, τα αγαπημένα μου γιατί ήταν κριτσανιστά. Η μαμά μου δεν τολμούσε να τα αφήσει στην φοντανιέρα, γιατί θα τα εξαφανίζαμε. Έτσι τα έκρυβε κάθε φορά σε διαφορετικό μέρος. Πάντα τα ανακάλυπτε η μεσαία αδερφή, που ήταν υπερβολικά αδύνατη, και πάντα το βάρος έπεφτε σε μένα, που ήμουν η στρουμπουλή! Άδικος κόσμος....
Εγω εχω κασσετα ηχογραφημενη (που στελαμε στον μπαμπα μου που ταξιδευε) σε ήλικια 2,5 χρονων έλεγα "Τζοκοντα θελωωωωω" και εκλαιγα ενω η μαμα μου γελαγε!! Ακομα δεν την αλλαζω την Τζοκοντα
ΙΟΝ φυσικά!!! Και όντος το "γκλίν - γκλόν" ήταν το χειρότερο! Ειδικά όταν κοιμόταν κάποιος στο σαλόνι το μεσημέρι και εγώ έκανα απόπειρα να "κλέψω" 2-3. Η γειτόνισσα πάντως είχε τζοκόντα, και όπως κάθε τι που δεν υπάρχει σε αφθονία το λαχταρούσα περισσότερο!!! Πολύ ωραίο άρθρο!!! Μου ξύπνησε αναμνήσεις..
Τα σοκολατάκια Τζοκόντα με έσπρωξαν σε αυτόν τον ψυχαναγκασμό, να θέλω οπωσδήποτε η σοκολάτα "να έχει κομματάκια μέσα σε κάθε μπουκιά". Σκέτη σοκολάτα δε με δελεάζει για κανένα λόγο.Τα Noisseta υπερβολικά γλυκά (όχι ότι αυτό με σταματούσε τότε από τις εν λόγω "κλοπές").
Στο δικό μας σπίτι δεν κυκλοφορούσαν σοκολατακια,όμως στο σπίτι της γιαγιάς υπήρχαν πάντα σε αφθονία. Εννοείται τα νουαζετα! Επειδή όμως κυκλοφορούσαμε στα πέριξ 5 εγγόνια κ δεν τολμουσαμε να πάρουμε απο το μπολ είχαμε βρει που έκρυβε το σακουλάκι με τα υπόλοιπα κ το αδειαζαμε.θυμαμαι η αδερφη μου δεν ήθελε το φουντούκι κ της έδινα μισό σοκολατακι κ εγώ έτρωγα 2 φουντούκια. Τα τζοκοντα τα λάτρευα γιατι δεν τα συναντούσες κ συχνά στο διάβα σου,κ όταν τύχαινε να φάω άνοιγα τα ασημόχαρτο κ το τέντωνα με χειρουργική ακριβεια για να μην σκιστεί για να δω ολόκληρο το πρόσωπο της τζοκοντας. Μια φορά είχε παρει πάλι η γιαγια τα πολυχρωμα Mabel με το λικέρ μέσα κ απο τη χαρά μας που είχαμε βρει αυτο το πολυπόθητο κρυμμένο σακουλακι με τα αγνωστα μέχρι τότε αλλα λαμπυριζοντα σοκολατακια, είχαμε φάει τόσα πολλά που μετά τη μικροτερη ξαδέρφη μου την πήγαμε στο νοσοκομείο απο στομαχόπονο αλλα δεν έλεγε στη θεία μου τι είχε φάει για να μην τις φάει!!