Η νουαζέτα ήταν νέο σοκολατάκι σε σύγκριση με την Τζοκόντα.Εμείς μια ζωή τζοκόντα παίρναμε και μετά έκανε και μια αλλαγή για λίγο σε νουαζέτα που ποτέ δεν την συμπάθησα, ίσως γιατί με το φουντούκι έσπασα ένα δόντι.Το κρυστάλλινο μπωλ βρίσκεται ακόμα στην ίδια θέση στην τραπεζαρία,μόνο που τώρα φιλοξενεί καραμέλες για διαβητικούς (πατέρας)τις οποίες δεν μετράει πλέον κανείς.Πάντως τα σοκολατάκια που μου άρεσαν πιο πολύ, ήταν κάτι χύμα που τα έπαιρνε σε <<εξαιρετικές>> περιπτώσεις η μητέρα μου και ήταν κεράσια με ποτό και βουτηγμένα σε σοκολάτα με το κοτσάνι και απο κάτω είχαν τρούφα.Σε εμάς επιτρεπόταν μόνο απο ένα για να μην σουρώσουμε όπως έλεγαν, άσχετα που όταν πηγαίναμε στην κουζίνα τα τρώγαμε με τις χούφτες, αλλά στη φούρια της φιλοξενίας δεν ακούγαμε πολύ εξάψαλμο.Ήταν όντως η εποχή που τα καλέσματα απο σπίτι σε σπίτι ήταν συχνά, οι άντρες έπιναν ουίσκι ballantines και οι γυναίκες τσέρι Eoliki και ο φιλοξενούμενος, ακόμα και να ήταν η θεία μου που έμενε ένα στενό πιο κάτω και ερχόταν μέρα παρά μέρα, είχε ξεχωριστή θέση στο τραπέζι και που πάντα κρατούσε κάτι στο χέρι, γλυκά για το σπίτι ή ποτό και για τα παιδιά σοκολάτες συνήθως.