Στο δικό μας σπίτι δεν κυκλοφορούσαν σοκολατακια,όμως στο σπίτι της γιαγιάς υπήρχαν πάντα σε αφθονία. Εννοείται τα νουαζετα! Επειδή όμως κυκλοφορούσαμε στα πέριξ 5 εγγόνια κ δεν τολμουσαμε να πάρουμε απο το μπολ είχαμε βρει που έκρυβε το σακουλάκι με τα υπόλοιπα κ το αδειαζαμε.θυμαμαι η αδερφη μου δεν ήθελε το φουντούκι κ της έδινα μισό σοκολατακι κ εγώ έτρωγα 2 φουντούκια. Τα τζοκοντα τα λάτρευα γιατι δεν τα συναντούσες κ συχνά στο διάβα σου,κ όταν τύχαινε να φάω άνοιγα τα ασημόχαρτο κ το τέντωνα με χειρουργική ακριβεια για να μην σκιστεί για να δω ολόκληρο το πρόσωπο της τζοκοντας. Μια φορά είχε παρει πάλι η γιαγια τα πολυχρωμα Mabel με το λικέρ μέσα κ απο τη χαρά μας που είχαμε βρει αυτο το πολυπόθητο κρυμμένο σακουλακι με τα αγνωστα μέχρι τότε αλλα λαμπυριζοντα σοκολατακια, είχαμε φάει τόσα πολλά που μετά τη μικροτερη ξαδέρφη μου την πήγαμε στο νοσοκομείο απο στομαχόπονο αλλα δεν έλεγε στη θεία μου τι είχε φάει για να μην τις φάει!!