«What if»: Τι θα είχε συμβεί αν η κυβέρνηση είχε ακολουθήσει άλλη τακτική

«What if»: Τι θα είχε συμβεί αν η κυβέρνηση είχε ακολουθήσει άλλη τακτική Facebook Twitter
Ανοιχτή πολιτική συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ για τον ένα χρόνο διακυβέρνησης με τίτλο `Ένας Χρόνος Αριστερά, Ένας Χρόνος Μάχη, Προχωράμε`, στο Tae Kwon Do, στις 24 Ιανουαρίου, 2015... SOOC
5


 

Πριν από έναν χρόνο, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδιζε τις εκλογές, κάποιοι, μεταξύ των οποίων κι εγώ, υποστήριζαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να κάνει τη ρεαλιστική στροφή και να επιδιώξει κλείσιμο της συμφωνίας με τους εταίρους το συντομότερο δυνατόν. Ότι έπρεπε να κλείσει αμέσως την (τότε πέμπτη) αξιολόγηση και να εστιάσει διαπραγματευτικά σε δύο πράγματα: α) στη μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων για τα επόμενα χρόνια, β) στην ελάφρυνση της εξυπηρέτησης του χρέους (που είχαν δεσμευτεί να ρυθμίσουν οι εταίροι με τη συμφωνία Νοεμβρίου 2012). Οι στόχοι αυτοί, εκείνη την εποχή, ήταν απολύτως εφικτοί και ακόμα κι αν επιτυγχάνονταν μόνο μερικώς, η επίτευξή τους θα σήμαινε ουσιαστική ελάφρυνση της λιτότητας.

 

Η κυβέρνηση, ενώ θα μπορούσε να έχει κλείσει άμεσα το θέμα της οικονομίας και να προωθήσει στη συνέχεια την όποια εσωτερική ατζέντα, δημιουργώντας πράγματι προϋποθέσεις μακράς πολιτικής κυριαρχίας, μπήκε μόνη της σε μια πολιτική περιδίνηση, κερδίζοντας μεν δύο εκλογικές νίκες, αλλά σπαταλώντας μεγάλο και πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο.

 

Την επιχειρηματολογία και την εκτίμησή μας τη στηρίζαμε σε 3 κυρίως σημεία. 1) Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, με την ορμή και τις προσδοκίες της εκλογικής του νίκης, θα μπορούσε να περάσει οποιαδήποτε απόφαση, τόσο εσωκομματικά όσο και στην κοινή γνώμη (η οποία, ούτως ή άλλως, προεξοφλούσε τη στροφή), χρεώνοντας τα όποια δυσάρεστα στους άρτι ηττημένους ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, που είχαν αναλάβει τις δεσμεύσεις. 2) Οι εταίροι θα μπορούσαν να το δεχτούν, διότι η υποχώρηση που θα έκαναν ήταν «εντός πλαισίου», είχε μικρό δημοσιονομικό κόστος και, κυρίως, δεν συνοδευόταν από συνολική αμφισβήτηση της ακολουθούμενης πολιτικής – το οποίο, ασφαλώς, δεν μπορούσαν να δεχτούν. 3) Το σημαντικότερο: ο χρόνος δούλευε σε βάρος μας, η αβεβαιότητα έπληττε την οικονομία και όσο καθυστερούσαμε, θα αναγκαζόμασταν να πάμε σε χειρότερη λύση, διότι απλούστατα θα επιδεινώνονταν τα οικονομικά μεγέθη. Αυτή την απλή συσχέτιση πραγματικότητας και λύσης ακόμα δυσκολευόμαστε να την καταλάβουμε, θεωρώντας ότι τα πάντα σχετίζονται με τη βούληση και μόνο... 

 

Η παραίνεση αυτή όχι μόνο δεν εισακούστηκε αλλά ακολουθήθηκε η ακριβώς αντίθετη στρατηγική. Συγκρουσιακή πορεία με θεμελιακή αμφισβήτηση όλης της πολιτικής της ευρωζώνης, μεγαλοϊδεατισμοί για ανατροπή συσχετισμών στην ευρωζώνη, καθυστέρηση στη λήψη αποφάσεων και ποντάρισμα των πάντων στο «chicken game» (το οποίο ανακοινώναμε κιόλας σε συνεντεύξεις!), θεωρώντας δεδομένο ότι κανείς δεν θέλει το Grexit και άρα οι δανειστές θα αναγκαστούν να κάνουν πίσω. Μέχρι που απεδείχθη ότι υπάρχουν δυνάμεις που όντως μας θέλουν εκτός ευρωζώνης και έγινε αντιληπτό ότι αν τρακάρει μια νταλίκα με ένα smart, το μεγαλύτερο πρόβλημα το έχει το smart...

 

Όλο αυτό, δε, με την απόλυτη στήριξη και τις ευλογίες ολόκληρου του μιντιακού συστήματος, το οποίο τότε στήριζε ομόθυμα το αφήγημα της «(επιτέλους) υπερήφανης διαπραγμάτευσης». Ακόμα και κάποιοι που σήμερα γκρινιάζουν, τότε αβάνταραν με θέρμη μια πολιτική που εξαρχής φαινόταν προβληματική. 

 

Τη συνέχεια την ξέρουμε. Η οικονομία και όλοι σχεδόν οι δείκτες επιδεινώθηκαν. Μπήκαμε ξανά σε ύφεση και η ανεργία αυξήθηκε. Οι τράπεζες έκλεισαν και τα capital controls απεδείχθη ότι δεν ήταν υπόθεση λίγων ημερών. Η χώρα μπήκε στην πολιτικά ανούσια, αλλά παρ’ ολίγον μοιραία περιπέτεια του δημοψηφίσματος και βγήκε από αυτή διχασμένη και με οξυμμένες νευρώσεις. Και όταν έγινε –ευτυχώς!– αντιληπτό ότι έξω από την ευρωζώνη η κατάσταση θα ισοδυναμούσε με εθνικό όλεθρο, οδηγηθήκαμε σε νέο μνημόνιο, ακόμα πιο σκληρό, με τις τράπεζες και την οικονομία σε χειρότερη κατάσταση απ’ ό,τι πριν. 

 

Η δε κυβέρνηση, ενώ θα μπορούσε να έχει κλείσει άμεσα το θέμα της οικονομίας και να προωθήσει στη συνέχεια την όποια εσωτερική ατζέντα, δημιουργώντας πράγματι προϋποθέσεις μακράς πολιτικής κυριαρχίας, μπήκε μόνη της σε μια πολιτική περιδίνηση, κερδίζοντας μεν δύο εκλογικές νίκες, αλλά σπαταλώντας μεγάλο και πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο. Με αποτέλεσμα στα πρώτα της «γενέθλια» να είναι πίσω στις δημοσκοπήσεις, με χαμηλή αξιολόγηση σε όλους τους δείκτες, με εμπεδωμένες αρνητικές προσδοκίες σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο και προσκολλημένη σε ρητορικά σχήματα που αναπόφευκτα έχουν απολέσει μέρος της δυναμικής τους. 

 

Ενώ, παράλληλα, κατάφερε να «αναστήσει» πολιτικά την αντιπολίτευση, η οποία, ενώ με το σενάριο του γρήγορου συμβιβασμού θα ήταν αμήχανη και περιθωριοποιημένη, μέσα από τις οριακές διαπραγματεύσεις και το δημοψήφισμα βρήκε λόγω ύπαρξης και ανασυντάχθηκε πολιτικά.

 

Tο κακό με τα ιστορικά και πολιτικά «what if» είναι ότι εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να αποδειχθεί η βασιμότητά τους. Σπανίως οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν με εμφατικό τρόπο έναν ισχυρισμό. Το αν είμαστε μπροστά σε μία από αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις, το αφήνω στην κρίση του καθενός. 

5

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

5 σχόλια
Εντυπωσιάζομαι, κι από το άρθρο κι από τα σχόλια. θα εστιάσω σε συγκεκριμένα σημεία:Η κυβέρνηση ... θα μπορούσε να δημιουργήσει ... "προϋποθέσεις μακράς πολιτικής κυριαρχίας": Πως ο Σύριζα ως αριστερό κόμμα (ή με αριστερή ρητορική) θα επιτύγχανε πολιτική κυριαρχία με δεξιά πολιτική μου διαφεύγει. Εκτός αν η πολιτική κυριαρχία κατακτάται με τεχνάσματα και δεν προκύπτει από ιδεολογική αφετηρία.Κατά την σύγκρουση με τους "εταίρους", η συγκρουσιακή πορεία έγινε "Με την απόλυτη στήριξη και τις ευλογίες ολόκληρου του μιντιακού συστήματος" κλπ:Μάλλον εγώ παρακολουθούσα Μέσα άλλου πλανήτη....."Μπήκαμε ξανά σε ύφεση και η ανεργία αυξήθηκε":Και γιατί τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ δεν συμφωνούν με τον αρθρογράφο;"Με αποτέλεσμα στα πρώτα της γενέθλια να είναι πίσω στις δημοσκοπήσεις", "κατάφερε να αναστήσει πολιτικά την αντιπολίτευση", που "αναστήθηκε πολιτικά":Υποθέτω ότι το δεύτερο και τρίτο σημεία προκύπτουν από το πρώτο, τις δημοσκοπήσεις δηλαδή τις οποίες γιατί να μην εμπιστευθούμε; Έπεσαν ποτέ έξω ή ήταν χειραγωγημένος; Θεός φυλάξοι ....Το δικό μου συμπέρασμα: Με τέτοιας ποιότητας συμβουλές και επί της στρατηγικής και επί της επικοινωνίας ο Σύριζα μπορεί να αισθάνεται ήσυχος για πολύ καιρό ακόμη. Περαστικά σας....
Πολύ καλο κ. Βαρδουλάκη. Το σημειο πού διαφευγει ειναι οτι η κυβερνηση ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσιπρας δηλαδη, οπως καθε Τσιπρας, ακομα και μεχρι να γινει Τσιπρας, περναει απο διαφορες αξιολογήσεις, βεβαιως βεβαιως.. Οταν λοιπον ειναι απλα μελος, περναει την ψυχολογικη αξιολογηση "κανε οτι μπορεις για το κομμα". Αποδειγμενα, σε αυτην την αξιολοληση μπορει να φτασει μεχρι το σημειο "Χ" απο οπου και θα καταληξει δημοσιος υπάλληλος σε καποιο δήμο ενδεχομενως, με ενα παχυλο μισθο και κανοντας τιποτα. Η επομενες αξιολογήσεις για να μη μακρηγορουμε ειναι και πιο δύσκολες αλλα και πιο σύνθετες, αξιολογήσεις πού ολοι ξερουμε γιατι και πως γινονται. Ο Τσιπρας λοιπον ηθελε να φτασει μεχρι το τελος. Ηθελε να γίνει πρωθυπουργος για να εξασφαλισει την σύνταξη του, το αυτοκινητο του, την καλη του ζωη, τα παιδια του και αλλα πολλα. Ακομα και αν δεν ηθελε ο ίδιος, το ήθελε η κομμουνιστρια (του ΚΚΕ, παρακαλω να σημειωθει αυτο) σύζυγος του. Την πολιτική αυτη πορεια την ξεκινησαν απο τις καταληψεις των σχολειων και οντας προδιεγραμμενη, απλα εκαναν αυτο που τους ελεγαν ωστε να φτασουν το ποθουμενο.. Να μην μακρηγορούμε, τελικα ηλθε το ποθουμενο, μετα νταουλιων και καραμουζων, φωνων τυπου ΠΑΟΣΚ κτλ, κτλ και αυτα που ολοι ξερετε.. Το μονο που τελικα δεν ξεραμε, πλην ομως το υποψιαζομασταν, και εγινε τελικα, ηταν οτι και ο Τσιπρας ηταν σε διατεταγμενη υπηρεσια. Μολις λοιπον εγιναν ολα, προσπαθησε με καθε τροπο να ριξει την ιδια του την κυβερνηση, γιατι ο ρολος του ειχε επιτευχθει, ειχε κανει την δουλεια του, ειχε παρει τα λεφτα του και τωρα επρεπε να αποσυρθει ωστε να βγει και καποιος αλλος που θα κανει το ιδιο, ο Γιανης ενδεχομενως ή η Ζωή. ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΔΕΙΑΒΕΒΑΙΩΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΟΤΙ Ο ΤΣΙΠΡΑς ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ.. Αν ηταν θα εκανε τελειως διαφορετικα πραγματα.. Το ιδιο συνεβαινε και με τους Μητσοτακη, ακριβως ομως, μεχρι και στους διορισμους, με τους Παπανδρεου, καλα εκει ειχαμε χασει τη μπαλλα τελιεως και παει λεγοντας... Τωρα ο λαος ειναι ετοιμος να ψηφισει Μητσοτακη.. AGAIN.. Δεν θα φταιει ο Μητσοτακης για οτι γινει.. Και μια ερωτηση για το τελος.. Τελικα οι λαοι ειναι αμοιροι ευθυνων? Οταν παραδιδεις μια χωρα μεχρι το λαιμο στην διαφθορα, τοτε τι περιμενεις να γινει??
Ενδιαφέρουσα ανάλυση αλλά πάσχει σε ένα σημείο: προϋποθέτει μια ορθολογική νοοτροπία την οποία τα περισσότερα στελέχη του Σύριζα και ένα μεγάλο κομμάτι Ελλήνων δεν έχουν(μ)ε. Ο Σύριζα πριν τις εκλογές του Γενάρη με το μαξιμαλισμό του είχε δημιουργήσει τόσες προσδοκίες που οτιδήποτε άλλο πλην της κατάργησης του μνημονίου και της αποπομπής της τρόικας θα ήταν ανάθεμα και θα θεωρούνταν προδοσία κτλ. Το είπε άλλωστε και ο Τσακαλώτος τις μέρες του δημοηφίσματος, οτι πήγανε στο δημοψήφισμα για να μην διασπαστεί το κόμμα διότι αυτά που τους προτείνανε δεν μπορούσαν να τα περάσουν. Η οποία διάσπαση έγινε βέβαια αργότερα, παραδόξως με σχετικά μικρές απώλειες για το Σύριζα.Από αυτή την άποψη ίσως ήταν σχεδόν αναπόφευκτη η τροπή που πήρανε τα πράγαματα. Επίσης ίσως είναι καλύτερα που έγινε όλο αυτό που έγινε για να μην έχουν ψευδαισθήσεις μερικοί ότι υπάρχει άλλος δρόμος που οι χαζοί οι Κύπριοι, οι Ιρλανδοί και οι Πορτογάλοι δεν βρήκανε και βγήκανε από το μνημόνιο. Εμείς χρειαζόμασταν μια ελληνική τραγωδία. Τώρα ζούμε την κάθαρση και τη νέμεσι (βλέπε αγρότες) μαζί....