ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ, δημοσιεύτηκε στο New Yorker ένα κείμενο-ωδή στη σημασία της Ντόλι Πάρτον ως υπερπολύτιμου συνδετικού κρίκου των Αμερικανών ανεξαρτήτως τάξης, κουλτούρας και ιδεολογίας, σ' αυτούς τους χαλεπούς, διχαστικούς καιρούς που διανύει η χώρα, και στις ανεκτίμητες υπηρεσίες που προσφέρει ως «ενωτική» προσωπικότητα και μόνο, πέρα από την πολυετή προσφορά της στο χώρο της μουσικής και του θεάματος.
Τίτλος του άρθρου, «Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ντόλι Πάρτον». Δίκαιη αποτίμηση. Ποιος δεν συμπαθεί την Ντόλι με την σπουδαία φωνή, το βαθύ χαμόγελο και τον απελευθερωτικό αυτοσαρκασμό (όπως είχε πει κάποτε, «δεν με πειράζει να με θεωρούν χαζή ξανθιά, εγώ ξέρω καλά ότι χαζή δεν είμαι – και επίσης ούτε ξανθιά»);
Κατ' αντιστοιχία, θα μπορούσε ίσως να γραφτεί ένα άρθρο με τίτλο «Τα Ηνωμένα Έθνη του Τζεφ Μπρίτζες», αν κρίνει κανείς από την αγάπη που τρέφει ένα τεράστιο, οικουμενικό κοινό (όλοι οι κάτοικοι του πλανήτη που έχουν δει ποτέ σινεμά, θα μπορούσε να πει κανείς χωρίς μεγάλη δόση υπερβολής) στον 70χρονο ηθοποιό που χθες ανακοίνωσε ότι πάσχει από λέμφωμα και ήδη έχει ξεκινήσει την διαδικασία της θεραπείας, σημειώνοντας ότι οι προοπτικές είναι θετικές. Αμέσως, το ίντερνετ πλημμύρισε με ευχές, προσευχές και συγκινητικές δηλώσεις στοργής και συμπαράστασης.
Στην σύντομη ανακοίνωση της ασθένειας του που ανέβασε στα social media, ο Τζεφ Μπρίτζες βρήκε χώρο να καλέσει τον κόσμο να ψηφίσει στις εκλογές, εννοώντας προφανώς να ψηφίσει για να φύγει το βδέλυγμα που κατοικεί αυτή τη στιγμή στον Λευκό Οίκο.
Σπουδαίο πράγμα αυτό το σχετικά σπάνιο είδος ατόφιας και αγνής σχεδόν δημοτικότητας (και μάλιστα τέτοιου μεγέθους) που δεν έχει μαγαριστεί ποτέ από τα τερτίπια και τις παγίδες του σταρ σίστεμ, ούτε από την σκανδαλοθηρική εμμονή των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Ο Τζεφ Μπρίτζες είναι ίσως ο πιο διαχρονικά δημοφιλής από τους σταρ επειδή μοιάζει να κουβαλά μια ανέπαφη από τον χρόνο, χαλαρή στωικότητα και μια ήρεμη δύναμη (κλισέ αλλά απολύτως ταιριαστό), τόσο στις ταινίες όσο και στην δημόσια εικόνα του. Είναι για πολύ κόσμο που παραμένει αιώνια πιστός στην αίρεση του «Μεγάλου Λεμπόφσκι», ο "Dude" που υπομένει και επιμένει, αλλά είναι και τόσα άλλα που αγγίζουν ποικίλες ευαισθησίες ενός ευρύτατου κοινού.
Μόνο ο Μπιλ Μάρεϊ θα μπορούσε να συγκριθεί ίσως σε ένα τέτοιο επίπεδο μαζικής αποδοχής, χωρίς σκαμπανεβάσματα και ενστάσεις που δεν έχουν αποφύγει οι Ντε Νίρο και οι Πατσίνο αυτού του κόσμου, παραμένει όμως κυρίως κωμικός, έστω και με μια έντονη γλυκόπικρη ή γλυκόξινη επίγευση.
Ο Τζεφ Μπρίτζες όμως παίζει σε πολλές πίστες, διατηρώντας και κάτι από τον αγέρωχο σκεπτικισμό και την διακριτική ή αδιάκριτη ξινίλα κάποιου σαν τον Κλιντ Ίστγουντ, χωρίς όμως την αδέκαστη τραχύτητα και χωρίς, επίσης, τον ενοχλητικό συχνά συντηρητισμό του. Στην σύντομη ανακοίνωση της ασθένειας του που ανέβασε στα social media, ο Τζεφ Μπρίτζες βρήκε χώρο να καλέσει τον κόσμο να ψηφίσει στις εκλογές, εννοώντας προφανώς να ψηφίσει για να φύγει το βδέλυγμα που κατοικεί αυτή τη στιγμή στον Λευκό Οίκο.
Ο πλησιέστερος ίσως από τους κλασικούς σταρ στην προσωπικότητα του, είναι μάλλον ο μέγιστος όλων Ρόμπερτ Μίτσαμ, και μάλλον δεν θα πρέπει να θεωρηθεί εντελώς συμπτωματικό το γεγονός ότι ο Μπρίτζες τον «υποδύθηκε» στην ταινία "Against All Odds", ριμέικ του μνημειώδους νουάρ "Out of the Past". Και πάντως, είναι αρκετά εκείνα τα χαρακτηριστικά που τους συνδέουν: Αποστασιοποίηση στα όρια της παραίτησης, αυτοπεποίθηση χωρίς αυταρέσκεια, φιλοδοξία ή και αφοσίωση ακόμα, λαβωμένη χάρη, σκεπτικισμός. Ένα εκ φύσεως ρεμάλι που διαθέτει όμως συμπόνια και λαχταρά να γίνει καλύτερο άτομο.
Σταματώ εδώ, συνειδητοποιώντας ότι κινδυνεύει να μοιάζει με άσκηση νεκρολογίας (φτου, φτου, φτου) το παρόν κείμενο. Αν υπάρχει πάντως αυτό που λένε θετική ενέργεια και λειτουργεί ως πολύτιμο εργαλείο κατά της «επαράτου», όλα θα πάνε καλά.
σχόλια