ΝΟΜΙΖΩ ΕΧΟΥΜΕ ΧΑΣΕΙ ΤΟ ΜΕΤΡΟ. Πρόσφατα έβλεπα το ντοκιμαντέρ «The Social Dilemma» στο Netflix. Μιλούσε για την υπερβολή στην οποία μας φτάνουν (αλλά κι εμείς φτάνουμε) τα social. Γράφει κάποιος κάτι. Θεωρούμε ότι ισχύει (συχνά είναι υπερβολικό). Αυτό μας φορτίζει και μας πολώνει είτε υπέρ του είτε εναντίον του. Ο αλγόριθμος των social γίνεται ολοένα και πιο προχωρημένος. Σου πλασάρει αυτά που θέλεις να δεις, είτε για να τα αγαπήσεις είτε για να τα μισήσεις. Πολώνεσαι περαιτέρω, είτε θετικά είτε αρνητικά. Φορτώνεις και κολλάς κι άλλο. Ο στόχος επιτυγχάνεται. Μπαίνουν νέοι πελάτες στο μαγαζί να δουν τι γίνεται ή/και συντηρούνται τα υπάρχοντα πελατάκια, μαζί κι ο εθισμός τους στα social.
Συχνά οι παρέες διχάζονται από διαμετρικά αντίθετες απόψεις (το 'χουμε το εμφυλιακό μέσα μας στην Ελλάδα). Τελευταία περίπτωση, οι υποστηρικτές και οι αρνητές της μάσκας. Και μας αρέσει να πολωνόμαστε (αν δεν είσαι μαζί μας, είσαι εναντίον μας). Κι εκεί χάνουμε το μέτρο. Και δεν ακούμε τη γνώμη του άλλου, γιατί σκεφτόμαστε τι θα πούμε, και δεν ακούμε, παρά μιλάμε, και δεν κατανοούμε, παρά κρίνουμε, και δεν ενωνόμαστε, παρά διαχωριζόμαστε.
Εσύ κι εγώ είμαστε το πρόβλημα, κι ας το χωνέψουμε επιτέλους. Ας αναλάβει καθένας μας την ευθύνη για τη ζωή του, αντί να τσακωνόμαστε σαν μωρά για το ποιος (άλλος) φταίει.
Covid, η νέα ιστορία, το νέο μας παιχνιδάκι. Λες κι ήρθε ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος. Ο Covid είναι ένας νέος ιός, μια νέα αρρώστια, επικίνδυνη μεν, αλλά δεν είναι το τέλος του σύμπαντος. Τα μέτρα λαμβάνονται κατόπιν υποδείξεων των ειδικών και πρέπει να τηρούνται (μπορείς να διαφωνήσεις, μπορείς να διαδηλώσεις και να διαμαρτυρηθείς, μια κι έχουμε δημοκρατία, και ευτυχώς, αλλά και δυστυχώς, δεν ζήσαμε χούντα για να ξέρουμε τι σημαίνει δημοκρατία). Σε μια ευνομούμενη κοινωνία οι νόμοι πρέπει να τηρούνται. Και δεν έχει καμία σημασία αν ψηφίστηκαν από την Α ή τη Β κυβέρνηση. Από τη στιγμή που έγιναν νόμοι, είναι νόμοι του κράτους μας και πρέπει να τηρούνται, αλλιώς θα ζούσαμε σε μπουρδέλο.
Kαι στον Covid έχουμε χάσει το μέτρο ‒ όχι μόνο στην Ελλάδα φυσικά. Μιλάμε συνέχεια για τον Covid, σαν να μην υπάρχει τίποτε άλλο. Αν τα κρούσματα σήμερα είναι 300, ή 200, ή 100 και πόσα είναι στην Αθήνα και πού είναι ο Τσιόδρας και πού δεν είναι. Σαν να ήταν μπάλα και καθόμαστε γύρω από τους δέκτες με τα ποπκόρν να χαζέψουμε το θέαμα.
Ο Covid σε κάποιους μήνες θα έχει υποχωρήσει, όταν με το καλό βγει το εμβόλιο ή το φάρμακο. Και θα ψάχνουμε για τον καινούργιο Covid για να ασχοληθούμε και να διχαστούμε, και να κάνουμε καφενείο. Ενώ τα πραγματικά θέματα είναι άλλα.
Τον τελευταίο καιρό ακούω Χαράρι, έναν άνθρωπο που ήρθε από το μέλλον. Εδώ και καιρό τονίζει ότι είναι τρία τα βασικά θέματα της ανθρωπότητας για τα επόμενα 100 χρόνια: η τεχνητή νοημοσύνη και κατά πόσο πολλοί συνάνθρωποί μας θα έχουν δουλειά στο μέλλον (εάν δεν εξελιχθούν), τα πυρηνικά όπλα και η κλιματική αλλαγή. Αυτά τα θέματα θα κρίνουν το μέλλον και την επιβίωση της ανθρωπότητας. Έχουμε μπερδέψει τα επείγοντα με τα σημαντικά.
Νομίζω, επίσης, ότι το πρόβλημα εντείνεται με τα fake news, τα social και τα δελτία ειδήσεων. Συχνά διαβάζουμε άκριτα, με τις ώρες (για μένα δεν χρειάζεται παραπάνω από 10 λεπτά ενημέρωση την ημέρα, εκτός αν είσαι δημοσιογράφος), ό,τι βλέπουμε και αναμασάμε ιδέες τρίτων, εκχωρώντας τους το πολυτιμότερο αγαθό που έχουμε, την ίδια μας τη σκέψη.
Βασικά, το πρόβλημα είναι ότι βαριόμαστε και σκοτώνουμε τον χρόνο μας μπροστά στις οθόνες μας αντί να πάμε έξω να περπατήσουμε, ή να διαβάσουμε, ή να κάνουμε κάτι που θα μας ωφελήσει και δεν θα μας βλάψει. Λες κι έχουμε 1.000 χρόνια να ζήσουμε. Χίλιους μήνες έχουμε, στην καλύτερη. Και μετά θα γκρινιάζουμε ότι δεν προλαβαίνουμε και δεν μας φτάνει ο χρόνος. Η ζωή και ο χρόνος όμως δεν ξανάρχονται πίσω.
Ήταν αρχές της δεκαετίας του '90 και ζούσα στην Αγγλία. Τα ΜΜΜ είχαν ξεκινήσει μια ευρηματική καμπάνια για να πείσουν τον κόσμο να μην μπαίνει με το αυτοκίνητο στο κέντρο του Λονδίνου. Το διαφημιστικό είχε πλάνα από την κίνηση στους δρόμους από διάφορες γωνίες. Κίνηση, κίνηση, κίνηση, αυτοκίνητα, αυτοκίνητα, αυτοκίνητα.
Κάποια στιγμή μιλούσε επικριτικά για την κίνηση ‒ αυτοί οι ανεύθυνοι που κατεβάζουν τα αυτοκίνητά τους στο κέντρο και δεν μας σκέφτονται και μποτιλιάρουν τους δρόμους, και, και, και. Στο τέλος του σποτ, ο φακός κάνει ζουμ σε έναν οδηγό, ο οποίος κοιτάζει με έκπληξη την κάμερα. Το διαφημιστικό κλείνει εξαιρετικά: «Εσύ είσαι η κίνηση».
Μιλάμε για το πρόβλημα συνέχεια. Οι άλλοι που το δημιουργούν, οι ψεκασμένοι ή οι μη ψεκασμένοι, οι αρνητές ή οι υποστηρικτές της μάσκας και πάει λέγοντας. Εσύ κι εγώ είμαστε το πρόβλημα, κι ας το χωνέψουμε επιτέλους. Ας αναλάβει καθένας μας την ευθύνη για τη ζωή του, αντί να τσακωνόμαστε σαν μωρά για το ποιος (άλλος) φταίει.
Δεν ενηλικιώνεσαι στα 18. Ενηλικιώνεσαι όταν επιτέλους αναλάβεις την ευθύνη για τη ζωή σου.
σχόλια