Η αράχνη δεν είναι έντομο. Είναι μια κατηγορία από μόνη της και ανήκει στα αρθρόποδα. Εκτός από τον εξαιρετικά δυνατό ιστό της, έχει ένα ακόμα σπάνιο χαρακτηριστικό: είναι το μοναδικό ζώο που είναι θηρευτής από κούνια. Και όταν λέμε θηρευτής, δεν εννοούμε μόνο για τροφή, αλλά και ως στάση ζωής. Αν αφήσεις εκατό εκατομμύρια αράχνες μέσα σ’ ένα δωμάτιο, κλείσεις την πόρτα, πας σινεμά, για φαγητό, ένα ποτάκι, κάνεις ένα ρομαντικό περίπατο και επιστρέψεις στο τέλος
για να τσεκάρεις αν τα παιδιά είναι ήσυχα, το πιθανότερο είναι να συναντήσεις μια τροφαντή αράχνη που με το που θα σε δει θα θέλει να σε... πιει και σένα. Δεν έχει πρόβλημα να γευτεί τον παρτενέρ της, τα παιδιά της, τη μάνα της, τον άντρα της ζωής της. Μερικές φορές και τον ίδιο της τον εαυτό.
Έτσι κινείται αυτήν τη στιγμή η παγκόσμια οικονομία. Διάφορες «αράχνες» αιχμαλωτίζουν και σιγά-σιγά καταπίνουν ό,τι βρίσκουν γύρω τους για να είναι πιο δυνατές στη μεταξύ τους μάχη. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση η Γερμανία (θέλει, δεν θέλει) παίζει αυτόν το ρόλο. Όταν ο μέσος όρος ανεργίας στην ευρωζώνη είναι παραπάνω από 10% και εκεί ίσα που ξεπερνά το 5%, όταν πολλές χώρες δανείζονται με 5% επιτόκιο και η Κεντρική Τράπεζα της χώρας του Μαρξ και του Ένγκελς θα φτάσει στο σημείο να την πληρώνουν για να δανειστεί, όταν οι γερμανικές επιχειρήσεις λοξοκοιτάνε όλες τις υπόλοιπες, τότε οι υπόλοιποι περιμένουμε με αγωνία πότε θα μας «κατασπαράξει» οικονομικά το τέρας. Δεν κατηγορώ τους Γερμανούς ως αιμοδιψείς που το μόνο που σκέφτονται είναι πώς θα μας κατακτήσουν οικονομικά, αφού δεν τα κατάφεραν στρατιωτικά. Απλώς εκεί η δημοσιονομική πειθαρχία επιτρέπει την ευημερία και τον οικονομικό επεκτατισμό.
Το θέμα είναι αν θα αποφασίσουν να συγκρουστούν με τα υπόλοιπα «αρθρόποδα» του πλανήτη μόνοι τους ή ως μια ένωση.
Και, μοιρολατρικά, στην «ένωση» ποντάρουμε τη σωτηρία μας. Στην Ελλάδα το σύνδρομο της «αράχνης» έχει χτυπήσει τον πολιτικό χώρο. Η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ έχει ανεβάσει την πολιτική του λίμπιντο, που θεωρεί πως η ρητορική του πρέπει να βασίζεται σε αυτό που έγραψε στον λογαριασμό της στο facebook μια αξιόλογη δημοσιογράφος της «Αυγής»: « Ήρθε η ώρα να τους τελειώσουμε μια και καλή». Δεν με τρομάζουν οι ιδέες του, αφού με τις περισσότερες συμφωνώ, αλλά η ορμή τους. Η αύρα της εξουσίας ξεσηκώνει και σε αυτούς τα άγρια ένστικτα που σιγοντάριζαν την κατάντια μας. Αλλά, τι να λέμε τώρα; Με παρρησία στην Ελλάδα δεν εκφράζεις κυβερνητική πολιτική. Θα σε πούνε «άτολμο», «παππούλη» και «άνευρο», αν στη ρητορεία σου δεν έχεις ως πρώτο μέλημα τον «θάνατο» του εχθρού σου.
Και δεν είναι ο μόνος: ο Καμμένος θέλει να γίνει αυτοκράτορας, ο Μιχαλολιάκος δικτάτορας, η Παπαρήγα αφέντρα και ο Τζήμερος CΕΟ of Greece. Σε αυτή την ατμόσφαιρα πρέπει να αντιμετωπίσει και ο καθένας τον διπλανό του.
σχόλια