Η Δημοκρατία είναι σαν το ποδήλατο. Αν δεν κάνεις συνέχεια πεντάλ, πέφτεις. Δυστυχώς, δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος για να λειτουργήσει. Κάθε υπόσχεση για μια Δημοκρατία που μπορεί να ικανοποιεί εύκολα και γρήγορα τις ελευθερίες των ανθρώπων είναι αυταπάτη, καταστροφή. Η ραθυμία που σε παραδίδει στη «μηχανοκίνητη» Δημοκρατία της σωτηρίας μέσω τρίτων, ακόμη και αν δεν καβαλήσει το ερπυστριοφόρο τανκ αλλά τη χλιδάτη κλιματιζόμενη υπουργική Μερσεντές (Lexus έστω) έχει το ίδιο αποτέλεσμα. Κάποια στιγμή, μια καλοξυρισμένη φιγούρα σ’ ένα κουστούμι εποχής θα αναγγείλει μπροστά στις κάμερες τους φόβους που πρέπει να γίνουν μαζική υστερία. Είναι το τέλος της Δημοκρατίας.
Η Δημοκρατία που υποσχέθηκε η Μεταπολίτευση ήταν σαν τα όνειρα των εφήβων. Πολύχρωμα, γεμάτα ενθουσιασμό και σύντομα. Όταν διπλώθηκαν οι πολύχρωμες σημαίες, τα συνθήματα υποχώρησαν, όπως ο νεανικός ενθουσιασμός, και η ενηλικίωση δεν σήμανε απαραίτητα και την ωριμότητα. Η Ελλάδα συνήθισε να θεωρεί Δημοκρατία ένα υβρίδιο δικαιωμάτων που μετατράπηκε σε ολιγαρχία συμφερόντων. Ψήφιζε για να επιλέξει ένα κόμμα, αλλά όχι για να ανατρέψει την κατάσταση διαπλοκής ή διαφθοράς. Η διαφθορά, η θεσμοθέτησή της, υπήρχε πάντα στους νόμους που ψηφίζονταν, όπου κάποιο άρθρο νόμου αντικαθιστούσε κάποιο άλλο, χωρίς πολλές αναφορές στην ουσία, ώστε να κρύβει τα συμφέροντα που φωτογράφιζε. Δεν υπάρχει νόμος του ελληνικού Κοινοβουλίου δίχως «φωτογραφικές» διατάξεις. Μπορεί να νομιμοποιούν αυθαίρετα επωνύμων, να χαρίζουν φόρους σε επιχειρηματίες ή να αποφυλακίζουν, ακόμη, τους εγκληματίες του λευκού κολάρου στο όνομα της αποσυμφόρησης των φυλακών.
Ο λαός μπορούσε να εκλέγει, να ψηφίζει, αλλά ταυτόχρονα έκανε ανάθεση έργου. Ανέθετε σε αυτούς που ψήφιζε την παραγωγή σκέψης και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του. Και αυτοί προφανώς δεν το έκαναν. Ο πολίτης έπαψε να ελέγχει και περιορίστηκε να επιλέγει αυτόν που θεωρητικά ικανοποιούσε ένα προσωπικό σύστημα αναγκών .Όχι θεσμούς, όχι τη Δημοκρατία. Ψήφιζε επιδοτήσεις, δάνεια, επιδόματα και στη συνέχεια ποδοσφαιριστές, μοντέλα, ηθοποιούς και σύμβολα προσωπικής ματαιοδοξίας.
Τα δικαιώματα μπήκαν στο σέικερ. Χτυπήθηκαν όλα μαζί τόσο, ώστε να μην μπορείς να καταλάβεις αν στο κοκτέιλ η γεύση προέκυπτε από τα θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα ή την ικανοποίηση των προσωπικών «θέλω». Το σύστημα ικανοποιούσε τα «θέλω αυτά, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι ικανοποιεί τις αρχές της Δημοκρατίας. Την ίδια ώρα σε ολόκληρο τον κόσμο η Δημοκρατία έπεφτε θύμα της Οικονομίας. Η Οικονομία, οι ανάγκες της, οι αγορές, καθόριζαν τις διαστάσεις της Δημοκρατίας. Τα επιτεύγματά της, το κέρδος, τα μεσαία στρώματα τα οποία αναπτύσσονταν, απολαμβάνοντας τα αποτελέσματα της «οικονομικής ανάπτυξης», ήταν η οφθαλμοφανής «απόδειξη» πως έτσι έπρεπε να είναι τα πράγματα
Και ξαφνικά ήρθε η κρίση. Ο κύκλος του χρήματος διακόπηκε βίαια, αλλά όχι η κυριαρχία της οικονομίας. Για να αποκατασταθεί η Δημοκρατία της προσφοράς και της κατανάλωσης, για να μην καταρρεύσει η οικονομία, χρειαζόταν απλώς μια επιχείρηση σωτηρίας της. Έτσι εμφανίστηκαν και οι σωτήρες. Τεχνοκράτες, γνώστες, αναγκαίοι, υποσχέθηκαν να παίξουν με ασφάλεια τον ρόλο του γύφτου στα πανηγύρια, που μόνο αυτός ξέρει να κρατά την αρκούδα από την αλυσίδα, μετατρέποντάς την από απειλή σε θέαμα.
Στην Ελλάδα τον ρόλο του αρκουδιάρη ανέλαβε μια κυβέρνηση που προσπαθεί από την πρώτη στιγμή να ξεκαθαρίσει πως τα όρια της Δημοκρατίας καθορίζονται από τη δική της άδεια και ιδιοτέλεια. Ο μεσσιανισμός δεν υποκαθιστά πια τη λαϊκή κρίση - την απαγορεύει.
Είναι χαρακτηριστικό το απόσπασμα από το κεντρικό άρθρο της «Καθημερινής» για τις εκλογές: «Αν η Ελλάδα ήταν μια κανονική χώρα, με ένα κράτος που λειτουργεί, οι άμεσες εκλογές θα ήταν μια αναγκαία κι ενδεχομένως σοφή λύση. Δεν είμαστε μια κανονική χώρα αυτήν τη στιγμή και το κράτος μας έχει σταματήσει να λειτουργεί».
Όσοι αντιπαραθέτουν την κυβέρνηση «σωτηρίας» στη λαϊκή ετυμηγορία το κάνουν για λόγους ανάγκης σωτηρίας της χώρας. Και ποιος, λοιπόν, είναι αυτός που ορίζει πότε κινδυνεύει η χώρα και από τι; Ποιος υπαγορεύει τον τρόπο που θα σωθεί; Μια πεφωτισμένη ηγεσία, που δείχνει υστερικά το χάος που οι δικές της μπουλντόζες έσκαψαν;
Στις 24 Φεβρουαρίου ο πρώην υπουργός και συνταγματολόγος Προκόπης Παυλόπουλος, μιλώντας στον ΣΚΑΪ (Ανεμολόγιο, Κ.Λαβίθης), διαπίστωσε πως υπάρχει στην Ελλάδα συνταγματική εκτροπή. Αντί να υπεραμυνθεί της επαναφοράς στους συνταγματικούς κανόνες, ο κ. Παυλόπουλος υποστήριξε πως η εκτροπή είναι δικαιολογημένη γιατί «αν δεν είχαμε αυτό, θα είχαμε κοινωνική έκρηξη. Πρώτη ιεράρχηση, η σωτηρία της χώρας». Τόσο απλά και προκλητικά.
Ο Προκόπης Παυλόπουλος και αρκετοί σαν αυτόν δεν αισθάνονται την ανάγκη να υπερασπιστούν το άρθρο 1 του Συντάγματος που λέει πως «θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία». Το έχουν αντικαταστήσει στην πρακτική τους με την προσωπική τους αντίληψη πως το πολίτευμα προστατεύεται από μια ομάδα που λειτουργεί, μάλιστα, με την εκτροπή του, όπως παραδέχεται.
Ακόμη κι ένας φοιτητής Νομικής ξέρει πως καμία συνταγματική εκτροπή δεν μπορεί να θεωρηθεί δικαιολογημένη και κανένα κακό στη Δημοκρατία δεν είναι για το καλό της. Οι προθέσεις δεν κάνουν τη Δημοκρατία. Πιστοποιητικά καλής διακυβέρνησης δεν δίνει ούτε το συγκρότημα Αλαφούζου ούτε ο Παυλόπουλος, αλλά ο λαός, όποιος και να είναι. Αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος της Δημοκρατίας. Όσοι θεωρούν χρέος τους να σώσουν έναν ανώριμο λαό μιας κακής χώρας, έχουν ανάψει τις μηχανές του φασισμού και λίγη σημασία έχει αν δεν είναι η ντιζελομηχανή του άρματος αλλά ο νέος, οικολογικού τύπου κινητήρας.
Ναι, στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Αλλά πρέπει να κάνεις πεντάλ.
σχόλια