Όποιοςανακατεύεται σε βρωμοδουλειές, θαπρέπει, εκτός από το κουράγιο, να διαθέτεικαι μεγάλα γάντια, τα οποία, φευ, δενκατέχουμε. Μπορούμε όμως εκ του πλαγίου,παίρνοντας άδεια από τη σημαία, νασχολιάσουμε το σπονδυλωτό δράμααποκαλύψεων, καταγγελιών, μομφών καιπροσβολών που, καίτοι ο τρέχων κυνισμόςτο θεωρεί κοινό νούμερο (πολιτικής)επιθεώρησης, μπορεί κάλλιστα να είναικαι το αντίθετο. Το αδιέξοδο μιαςκοινωνίας που αδυνατεί να αναρρώσει.
Ηαντιπροσωπευτική δημοκρατία, το σύστημαδηλαδή που απολαμβάνουμε μεταπολιτευτικά,πρεσβεύει ότι η εξουσία πηγάζει από τοδλαό και νομιμοποιείται ανά τετραετίααπό τις εκλογές. Όμορφα λόγια, χορταστικά,έστω και αν υπενθυμίζουν σιωπηρά τοχομπσιανό «συμφωνίες άνευ ξίφουςείναι κούφια λόγια...». Η ισότητα τωνπολιτών (όσων τουλάχιστον έχουν δικαίωμαψήφου) είναι διασφαλισμένη. Μία ψήφορίχνει ο κοινολαίτης, μία και ο υποψήφιοςπρωθυπουργός. Από τη στιγμή όμως πουανακοινωθούν τα αποτελέσματα, η κάλπηβγάζει κυβέρνηση και εν ταυτώ σημειώνεταικάθετη τομή μεταξύ ψηφοφόρων καικυβερνώντων. Έσεις πάτε σπίτια σας καιστις δουλειές σας κι εμείς στα υπουργείαμας!
Οψηφοφόρος βέβαια δεν ξεχνάει ότι αυτός-ιδία και ελευθέρα βουλήσει- εξουσιοδότησετο κόμμα του να αναλάβει την ύπατηεξουσία, ενώ αντίθετα ο πολιτικός είναιτο πρώτο που ξεχνάει. Η εξουσία που έλαβεδεν επιστρέφει στο λαό παρά μετά απότετραετία, άρα τα τέσσερα χρόνια αποτελούνπερίοδο χάριτος, σκληρής εργασίαςπιθανώς, αλλά πάνω απ' όλα είναι ζηλευτήπερίοδος ανεξέλεγκτης δραστηριότητας.Ο «αντιπρόσωπος» με άλλα λόγιααυτονομείται, γίνεται κράτος εν κράτει,δεν οφείλει εξηγήσεις σε κανέναν,καταλήγει ηγεμονίσκος ακόμη κι αν κάνεικαλά τη δουλειά του.
Παλιάέλεγαν:μη χαρίζεις δύναμη σε κανέναν, αποκλείεταινα την πάρεις πίσω. Και όντως, η δύναμηδεν επιστρέφεται. Σε όλες τις κυβερνήσειςτο πιο σύνηθες φαινόμενο είναι η ασυδοσίατων κυβερνητικών αξιωματούχων πουανακαλύπτουν ότι -πέρα από τις σαχλαμάρεςπερί δημοκρατίας- η εξουσία ανανεώνειτα πάντα γύρω τους δίκην θαυματοποιού.Αντί για υπάλ-ληλους, όπως τους θέλει ηλαϊκή βούληση, μεταμορφώνονται σεολιγαρχία, προσβάλλονται τάχιστα απότις ασθένειες του πτωχαλαζονισμού, τηςσυνωμοσίας, του δόλιου πλουτισμού,γίνονται άλλοι εξ άλλων. Ο λαός κοιτάζειτα αβερνίκωτα μούτρα που αδολεσχούνξετσίπωτα στα κανάλια και αναρωτιέται:Μα αυτούς ψήφισα; Καλύτερα να έκοβα τοχέρι μου. Περιέργως πως αντιπροσωπευτικήδημοκρατία σημαίνει αυτό ακριβώς:Εκλογικό σώμα πού έχει «ρουσωικό»χέρι να ψηφίσει και κατόπιν το «κόβει»για να ξαναφυτρώσει μετά τετραετία.
Γιανα είμαστε δίκαιοι βέβαια, εμείςτουλάχιστον που είμαστε κυβερνώμενοικαι οχιά κυβερνώντες, θα πρέπει ναέρθουμε για λίγο στη θέση των εκλεγμένωναξιωματούχων. Έλεγαν στο Μεσαίωνα ότιοσάκις ο άρχων έδινε το άλογό του σεβασάλο, αυτός το επέστρεφε πάνταμπαφιασμένο. Γιατί άραγε; Επειδή γιαλίγο αυτοπροβιβαζόταν σε άρχοντα. Έναςκοινός θνητός που αίφνης κατέχει τολύειν και το δεσμείν, που χρησιμοποιείτην υπογραφή του σαν μαγικό πασπαρτούκαι ετάζει νεφρούς και καρδίας, γιατίνα μη νιώσει τον πειρασμό του μέγαδύνασθαι και να εξαχρειωθεί; Άλλωστε,η μετα-δημοκρατία θέλει τους βουλευτέςυποχείρια των μεγάλων επιχειρήσεων,εντολοδόχους όχι του λαού, αλλά τωνμεγάλων συμφερόντων.
Κατάμία έννοια, η εσωτερική κατρακύλα τουλαϊκού αντιπροσώπου συμπορεύεται μετην πολιτική του ανάδειξη. Αυτό εννοείο κοσμάκης όταν λέει για κάποιον ότι«είναι μέσα στα πράγματα». Και τα«πράγματα» αφορούν πάντα τιςκινήσεις πίσω από το παραβάν, τις άδηλεςσυνεργασίες, τον προσωπικό πλουτισμόφυσικά αλλά και τα βρώμικα παιχνίδιαπου τρελαίνουν τα ανθρωπάρια τα οποίαεν μια νυκτί μασκαρεύτηκαν σεμεγαλοπαράγοντες του έθνους.
Δενχρειάζεται να σχολιάσουμε το Βατοπέδιή Βατοπαίδι (το αι επινοήθηκε για ναυποδηλώνει κάποια βασιλική κληροδοσία)ούτε τον αμητό από νόστιμες παλιανθρωπιέςπου παρελαύνουν καθημερινά στα μανταλάκια∙το πιο θλιβερό συμβάν των ημερών ήταντο θέαμα ενός παλαιμάχου της πολιτικής-σύμβουλος του πρωθυπουργού- που επειδήκαταδικάστηκε σε δωδεκάμηνο φυλάκισημε αναστολή για υπόθαλψη εγκληματία,εξέμεσε -κάμερας παρούσης- κομπολόι απόαναθεματισμούς για τη δικαιοσύνη, τη«στημένη» δίκη και τον ανεκδιήγητοεισαγγελέα. Γέρων με πολιά την κεφαλή,στον ανυποψίαστο δίνει την εντύπωσηενός σοφού Νέστορα της πολιτικής. Πούκαιρός όμως για νεστοριλίκια! Και μόνοη φυσιογνωμική του μάσκα συνόψιζε τηνκρίση των ημερών. Ακούς εκεί, να χάνουμεδίκη στον τόπο μας, να μας κατηγορούν(η Κρήτη βοά) για υπόθαλψη εγκληματιών!
Θέλουμενα πούμε ότι η εσωτερική αποσάρθρωση,η ηθική πώρωση την έχει στημένη σε κάθεεκλεγμένο άνδρα που από το ελάχιστοδιάβηκε αστραπηδόν προς το μείζον καιθεωρεί πια την πολιτική εξουσία αναφαίρετοκτήμα του. Νομίζουμε ότι αυτό το φαινόμενοείναι τυπικό, παραδοσιακό, αναπόφευκτο.Τα ίδια δεν σημειώθηκαν με τις πράσινεςκυβερνήσεις; Το πιο περίεργο πάντωςείναι ότι η κοινωνία ξιπάζεται με τουςδιεφθαρμένους και ορκοπάτες πολιτικούςτης. Τους θεωρεί αρνητικούς μεν, αλλάξύπνιους ήρωες. Αντίθετα, πρόσωπα σαντον Πεπονή ας πούμε η όποιον άλλονπολιτικό δεν απόχτησε μακρύ και βρώμικοχέρι, τους θεωρεί παλιομοδίτες καιλιγάκι εκτός εποχής. Ό,τι πει ο λαός.
σχόλια