Λίγες μέρες μετά τηνπανηγυρική εκλογή του Ομπάμα -και μάλισταμε τους δικούς του όρους και ασχέτωςτου τι μέλλει γενέσθαι- μίλησα με μιαφίλη που μένει στο εξωτερικό, η οποίατα είχε πάρει. Όχι φυσικά επειδή υποστήριζεεξαιτίας κάποιου βιτσιόζικουμεταφεμινιστικού βραχυκυκλώματος τηνυποψηφιότητα της Σάρα Πέιλιν (αν καικαταγράφηκαν και τέτοιες περιπτώσειςστην Αμερική), αλλά επειδή «στα 47 τουαυτός έγινε ο Πρώτος ΠραγματικάΠροοδευτικός Πρόεδρος των ΗΠΑ κι εμείςακουμπάμε τα 40 και δεν έχουμε κάνειτίποτα». Κοινώς, τα ξύνουμε. «Ψωνάρα μεψευδαισθήσεις μεγαλείου» ήταν η άμεσηδιάγνωσή μου για την περίπτωσή της, αλλάδεν έχει κι άδικο, με την έννοια ότι όλοιλίγο πολύ σκεφτόμαστε έτσι, ειδικά όσοπλησιάζουμε στο κατώφλι της μέσηςηλικίας: «Εγώ ήμουνα γι' άλλα», «ηδουλειά μου δεν με καλύπτει δημιουργικά»ή «εγώ κι εσύ ανήκουμε στην προεδρικήσουίτα» που έλεγε κι ένα τραγούδι τωνSuper FurryAnimals. Απλά είμαστε καλάπαιδιά και οι αρχές μας δεν μας επιτρέπουννα μπλέξουμε σε φιλόδοξα και ανταγωνιστικάκόλπα, απαραίτητη προϋπόθεση για ναπάει κανείς μπροστά σ' ένα άγριαανταγωνιστικό κόσμο. Είναι έτσι όμως;Ή μήπως τελικά ισχύει αυτή η ενοχλητικήυποψία ότι πολλοί άνθρωποι είναιιδεαλιστές, έντιμοι και καλά παιδιά,επειδή απλά δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς,πτωχοί πλην τίμιοι και καταδικασμένοινα κάνουν μια δουλειά που έχει γίνειδουλειά εξαιτίας του φόβου, της τεμπελιάςκαι της ανασφάλειας; Ή απλά είμαστεπάντα ανικανοποίητοι; Και είναι τόσοκακό αυτό; Κι εγώ ιδανικά θα ήθελα ναήμουν δισεκατομμυριούχος πλέιμποϊυπερήρωας σαν τον Batman καιτον Iron Man,αλλά κι αν ήμουν, πιθανότατα δεν θα είχαγλιτώσει από το υπαρξιακό δέος (το«existential funk»που λένε) και τις ποικίλες κρίσεις μέσηςηλικίας, προνόμιο άλλωστε όσων δεν έχουνκάνει οικογένεια και έχουν ελεύθεροχρόνο για τέτοιες εξωσχολικέςδραστηριότητες. Ακόμα και τόσοι άνθρωποιπου κατά καιρούς έχουν αφιερωθεί σεεναλλακτικά δημιουργικά καλλιτεχνικάκαι παρακαλλιτεχνικά συστήματακολεκτιβίστικης αντίληψης, κάποιαστιγμή κουράζονται και θέλουν ναπληρωθούν για τον κόπο τους «όπωςσυμβαίνει έξω» (που δεν συμβαίνει δηλαδή,αλλά γενικά έτσι μας βολεύει να πιστεύουμεστην Ελλάδα)...
Το πρόβλημά μας είναιότι είμαστε λίγο απ' όλα (ή «ό,τι να'ναι» που θα έλεγε κάποιος επικριτικά)με συμπτώματα χρόνιου «ντιλεταντισμού»και έντονες αδυναμίες εστίασης - και ωςγνωστόν η εστίαση ήταν και παραμένειβασικό συστατικό της επιτυχίας σε όλεςτις δημιουργικές, επιχειρηματικές αλλάακόμα και συναισθηματικές/ερωτικέςσυναλλαγές. Σύμφωνα με την παλιάτυπολογία, είμαστε σαν την απερίσκεπτηαλεπού αντί να είμαστε σαν τον προσεκτικό,συγκροτημένο και αδιάκοπα focusedσκαντζόχοιρο. Δυσκολευόμαστε, ακόμακαι σ' αυτή την «προχωρημένη» ναδεχτούμε ότι υπάρχει καιρός για δουλειάκαι καιρός για διασκέδαση και ότι αυτάτα δύο δεν πρέπει να μπερδεύονται. Ακόμακαι στις καλοκαιρινές διακοπές πιάνωτον εαυτό μου να ζηλεύει αυτούς πουμακάριοι «ξεβράζουν κούραση», ενώ εγώαναρωτιέμαι μοιρολατρικά πότε θα έρθουντα πράγματα με το μέρος μου ή πότε θαέρθουν επιτέλους να με μαζέψουν πίσωστον πλανήτη μου (όπου κι αν είναι αυτός- πιθανότατα κάτω απ' τη μύτη μου). Καλήη ωριμότητα και η υπευθυνότητα και ηαξιοπρέπεια, αλλά θυσιάζονται άνεταγια λίγες στιγμές πραγματικής ευτυχίαςκαι απόλυτης ανεμελιάς. Το πρόβλημαείναι ότι μεγαλώνοντας, τα παλιά κόλπαδεν φτουράνε και οι διάφοροι «χυμοί»ως αντίδοτο στη χαμηλή σεροτονίνη δεναρκούν, αν παραμένεις ταμπουρωμένοςστην ίδια αντίληψη περί χαράς καιδιασκέδασης. Όσο καλά και να στέκεσαι,δεν έχει χώρο για άλλο Μικ Τζάγκερ -ακόμακι αν υποθέσουμε ότι μπορείς να έχειςέστω κι ένα χιλιοστό από τα λεφτά καιτις φαρμακευτικές άκρες του Μικ Τζάγκερ-ούτε καν για άλλο Καρβέλα. Το φινάλε άλλωστε τηςΝτόλτσε Βίτα του Φελίνι, με τον ΜαρτσέλοΜαστρογιάνι ξημερώματα στην παραλίανα κοιτάζει καμένος το κοριτσάκι πουτου χαμογελά συγκαταβατικά, παραμένειδιαχρονικά επίκαιρο. Κάποια στιγμήδυστυχώς το «πνεύμα της decadence»ξεπερνά την ημερομηνία λήξης του καιαρχίζει να μυρίζει.
Δυστυχώς, δεν είμαστεαντάξιοι απόγονοι των αρχαίων Αθηναίων,οι οποίοι ήταν φιλόσοφοι και στρατηγοίκαι επιστήμονες αλλά και bisexualκαι παιδεραστές (οι άντρες), τι να κάνουμετώρα... Υπάρχει όμως πάντα ελπίδα γιατους freaks, τους nerdsκαι τους losers στο άμεσομέλλον κι αν πιστέψουμε τα ενθουσιώδηδημοσιεύματα στα αμερικανικά mediaμετά τη νίκη του Ομπάμα, όχι απλά ελπίδα,αλλά αυτοί είναι που θα κληρονομήσουντη Γη της Επαγγελίας. Αρκεί να κάνουνλίγο «focus» και να ξεκολλήσουναπό το μοιρολατρικό τους τριπάκι.
σχόλια