ΜIA ANAMNHΣΗ απλή - καθημερινή , από τα ήπια περιστατικά bullying που έχω ζήσει και που φυσικά δεν συγκρίνεται με τα μαρτύρια μερικών ανθρώπων παρολαυτα εμένα με έχει σημαδέψει και για αυτό αποφάσισα να το στείλω — άλλωστε δεν είναι κάποιου είδους διαγωνισμός που μονο αυτόν που τον γαμησαν χειρότερα οι τραμπούκοι της ζωής του κερδίζει το δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί και να πει ότι ναι , πόνεσα ..

Άνοιξη του 2012 , νωρίς το απόγευμα γύρω στις 4 , είχα φροντιστήριο φυσικής και είχα αργήσει , δεν αργούσα ποτε , ακόμα δεν αργώ . Οπότε έτρεχα ζαλωμενος με ένα σωρό βιβλία , φωτοτυπίες και αλλά διαφορά στο γκαράζ , κρατώντας στο χέρι την αγαπημένη μου μωβ Vans τσάντα ,ένιωθα πολύ cool φορώντας την -πήρα το ποδήλατο μου και ξεκίνησα για το σπιτι της καθηγήτριας μου , δεν ήταν μακρυά.
Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα με αφόρητη ζέστη , ήμουν κατάιδρωμενος με κομμένη αναπνοή και κάθε πεταλ του ποδηλάτου έμοιαζε μαρτύριο , πράγμα που τώρα που το σκέφτομαι είναι εντελώς αδικαιολόγητο γιατί η απόσταση μέχρι το φροντιστήριο ήταν μικρή και εγώ ήμουν ένα εντελώς ξεκούραστο πλην αγύμναστο 12χρονο αγόρι.
Παρολαυτα ήμουν ξέγνοιαστος ήρεμος , εντελώς απορροφημένος στις σκέψεις μου και πραγματικά χαρούμενος. Μια χαρά και μια ξεγνοιασιά τις οποίες πια σπάνια νιώθω.
Και τότε τους άκουσα , όταν πέρναγα μπροστά από το ξεχαρβαλωμένο βιβλιοπωλείο του χωριού μια παρέα μεγαλύτερων παιδιών -ήξερα κάποιους από αυτούς αλλά μόνο στο όνομα , άρχισαν να μου φωνάζουν « ΠΟΥΣΤΗ !» «Αδερφή!» Γελούσαν μαζί μου και συνέχιζαν να φωνάζουν , έχω πια ξεχάσει τι , και τότε τον είδα , ένας από αυτούς είχε πιάσει μια πέτρα.
Θα μου την πετούσε! Το πρόσωπο μου γέμισε δάκρυα και αρχισα να κάνω πεταλ όσο πιο γρήγορα μπορούσα - ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί και να εξαφανιστώ μια για πάντα , γιατί αυτά τα παιδιά είχαν καταφέρει με ένα βλέμμα να δουν όλες τις καταπιεσμένες επιθυμίες , τις σκέψεις και τις πληγές που αγωνιωδώς προσπαθούσα να κρατήσω κρυμμένες.

Όμως συνέχισα κανονικά και πήγα στο μάθημα σαν να μην συνέβη τίποτα , δεν ήταν η πρώτη φορά που κάποιος μου φώναζε , με κορόιδευε Ή με απειλούσε. Και το μόνο που απασχολούσε τη σκέψη μου ήταν ποσό είχα ντραπεί αν κάποιος με είδε και πως θα δικαιολογήσω την ακτίνα του ποδηλάτου που έσπασε από την πέτρα.
Αλλά η αλήθεια είναι ότι πονούσα , παρότι θα έλεγε κανείς πως ήμουν τυχερός και πως ήταν μόνο μερικές φωνές και πως σε άλλους έχουν συμβεί πολύ χειρότερα γιατί όντως η πέτρα δέν με πέτυχε και κατά κάποιον τρόπο είχαν δίκιο είμαι Πουστης.
Εγώ είχα κυριευτεί από φόβο , άλλαξα τον δρόμο που πήγαινα στο φροντιστήριο μου -ο νέος μου δρόμος είναι πιο γραφικός έλεγα στον εαυτό μου. Και πέρασα περισσότερες νύχτες από όσες μπορώ να θυμηθώ σκεπτόμενος τι είδαν αυτά τα παιδιά σε εμένα , τι ήταν αυτό πάνω μου που με πρόδωσε . Τι κάνω λάθος , και από τη γέννηση μου είμαι πάντα το αγαπημένο παιδί των απανταχού τραμπούκων . Είσαι ένα παιδί ιδιαίτερο και ξεχωριστό μου λένε όλοι κοιτάζοντας με με ενα υφος παρηγορητικό - και από πίσω φτύνονται και σταυροκοπιούνται που δεν είναι και το δικό τους παιδί ιδιαίτερο σαν εμένα .Αλλά δεν ήθελα να είμαι ιδιαίτερος ή διαφορετικός , ήθελα να είμαι σαν όλους τους άλλους βαρετά συνηθισμένος ένας ακόμα λεβέντης θαμώνας στο σκυλαδικο της ετεροκανονικοτητας ( ;) ) Και προσπαθούσα να κάνω την φωνή μου πιο βαρειά και αντρική και να περπατάω με τα πόδια μου πιο ανοιχτά όχι σαν κορίτσι - Αντρίκια ! Και ακόμα και σήμερα στα 19 μου όταν περπατάω στην Αθήνα και διασταυρώνεται το βλέμμα μου με κάποιον περαστικό ο φόβος επιστρέφει και με κατακλύζει μαζί με αυτή την εξαντλητική απορία :
Μήπως βλέπει και αυτός το ίδιο πράγμα σε εμένα , ένα πράγμα αστείο , αποκρουστικό άξιο χλευασμού ; Γιατί όπου και αν πάω ότι και αν κάνω στη ζωή μου όσο και να δουλέψω με τον εαυτό μου ή να διαπρέψω στο μέλλον - υποθετικά - με την ζωγραφική που ασχολούμαι ή με οτιδήποτε άλλο , το τραύμα του bullying έχει πια χαραχτεί πάνω μου είναι μέρος του DNA μου και ξέρω πως αρκεί ένα βλέμμα , ένα γέλιο , ένας ψίθυρος για να βρεθώ πάλι στο χωριό μου πάνω σε αυτό το ποδήλατο με μερικούς ψευτόμαγκες -Να με φωνάζουν ΠΟΥΣΤΗ.

Και μιας και μου δίνεται η ευκαιρία ευχαριστώ σε οποιονδήποτε κάτσει και διαβάσει όλο αυτό το σεντόνι , ελπίζω να μην είναι πολύ κουραστικό Και ευχαριστώ γενικά όλους τους άγνωστους ανθρώπους πίσω από το lifo που μου θυμίζουν από όταν μπήκα πρώτη φορά στο Ίντερνετ ότι τα πιο cool παιδιά - αυτά με τις μωβ Vans τσάντες , είναι τα ιδιαίτερα και τα διαφορετικά και πως κάπου υπάρχει μια μαγική πόλη που την λένε Αθήνα και εκεί θα είμαι πιο ελεύθερος να είμαι ο εαυτός μου.

Ίωνας

________

Μουσική: Κωνσταντίνος Βήτα, Mika

 

Στείλετε και τις δικές σας εμπειρίες μπούλινγκ στο [email protected] ― Για το podcast «Μπούλινγκ», ή ελάτε στο στούντιο της LIFO να τις αφηγηθείτε, επώνυμα ή ανώνυμα.