Το Δωμάτιο (Room)

Το Δωμάτιο (Room) Facebook Twitter
0

Ο Τζακ είναι ένα ζωηρό πεντάχρονο αγόρι που ζει με τη μαμά του. Εκείνη τον φροντίζει, τον προστατεύει, παίζει μαζί του και του διηγείται ιστορίες. Κάθε άλλο παρά φυσιολογική είναι όμως η ζωή τους, καθώς ζουν σε έναν μικρό χώρο χωρίς παράθυρα, στο Δωμάτιο. Η μαμά έχει δημιουργήσει έναν ολόκληρο κόσμο μέσα σε αυτά τα δέκα τετραγωνικά για τον Τζακ. Όσο, όμως, η περιέργεια του μικρού αγοριού μεγαλώνει, τόσο πιο εύθραυστη γίνεται εκείνη. Μαζί θα προσπαθήσουν να αποδράσουν για να έρθουν αντιμέτωποι με κάτι ακόμη πιο τρομακτικό: τον αληθινό κόσμο.

Το Δωμάτιο βασίζεται στο ευπώλητο μυθιστόρημα της Έμα Ντόνοχιου, η οποία με τη σειρά της εμπνεύστηκε την υπόθεση από την ιστορία μιας κοπέλας από την Αυστρία που έμεινε όμηρος σε ένα δωμάτιο επί 24 χρόνια, αιχμάλωτη του πατέρα της. Η Ελίζαμπεθ Φριτζλ είχε γεννήσει αρκετά παιδιά κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού της και το θέμα είχε απασχολήσει τα media το 2008, αν και η Ντόναχιου δεν ενδιαφέρεται σχεδόν καθόλου για τον μηχανισμό του εγκλήματος, τα κίνητρα και το ποιόν του δράστη. Έχοντας γράψει το σενάριο της ταινίας που σκηνοθέτησε ο Λένι Έιμπραμσον, η Ντόνοχιου άλλαξε τα δεδομένα, κατασκευάζοντας ένα δράμα για μια Αμερικανίδα, μια νέα γυναίκα που απήχθη από έναν άγνωστο στον δρόμο, 7 χρόνια πριν, και τον 5χρονο γιο της, Τζακ, που γεννήθηκε κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας.

Το πρώτο κομμάτι εκτυλίσσεται σε ένα σφραγισμένο δωμάτιο, μια κανονική φυλακή που η μητέρα χωρίς όνομα έχει μετατρέψει σε αυτοσχέδιο μικρόκοσμο, με τα απαραίτητα για το πλύσιμο και τη σίτιση, ένα μικρό, διπλό κρεβάτι, παιχνίδια για το αγόρι και δύο παράθυρα: έναν φεγγίτη και μια τηλεόραση, απ' όπου ο Τζακ πληροφορείται και απορροφά στρεβλά ό,τι δεν του μαθαίνει η μητέρα του, όποτε δεν κοιτάζει προς τα πάνω, στο φυσικό φως, την επαφή με την πραγματικότητα, την ευκαιρία για φαντασία και την ελπίδα για απόδραση, καθώς η πόρτα του δωματίου ανοίγει όποτε ο απαγωγέας έρχεται για να προμηθεύσει μάνα και γιο με τα βασικά, και να κάνει σεξ με το θύμα του.

Η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα σπάει από την ανάλαφρη και αποσπασματική οπτική του παιδιού και τον τόνο της αφήγησής του. Χωρίς να μοιάζει ακριβώς με σκοτεινό παραμύθι, το Δωμάτιο αποτελεί το μοναδικό σημείο αναφοράς στην περιορισμένη κοσμοθεωρία του πιτσιρικά. Η επαφή με τη μητέρα είναι η φυσική προέκταση ενός ντουέτου που δεν έχει απογαλακτισθεί. Ο μικρός έχει αφήσει τα μαλλιά του μακριά σε μια ταύτιση με τη μάνα που φαινομενικά ξενίζει ως αρρωστημένη, αλλά δεν είναι καθόλου παράδοξη. Οι συγκρούσεις τους δεν διαφέρουν από τους συνηθισμένους καυγάδες μεταξύ γονέων και παιδιών, αλλά κάτι απόκοσμο τους διακρίνει από την πλειονότητα: η συνειδητοποίηση πως δεν μπορεί να αποχωριστεί ο ένας τον άλλο, στις καλές και στις κακές στιγμές, τους επαναφέρει σε μια βαριά σιωπή, τη σκιά της βίας που η μάνα γνωρίζει και το παιδί υποψιάζεται, αλλά αρνείται για ευνόητους λόγους, και που ο Έιμπραμσον χειρίζεται με όρους οικογενειακού θρίλερ, φτιάχνοντας μια ταινία εξαιρετική, πολύ ξεχωριστή.

Στο δεύτερο μέρος, οι δυο τους καταφέρνουν να αποδράσουν και προσγειώνονται, με πολύ κόπο, στο πατρικό της μητέρας που επανακτά το όνομά της (Τζόι), καθώς βρίσκει την οικογένεια που την είχε χάσει τόσα χρόνια πριν. Ο Ιρλανδός σκηνοθέτης καλείται να αλλάξει σκηνικό, αλλά κρατά περίφημα το νήμα της ταινίας του, γιατί ο άξονας παραμένει στον Τζακ (στον τρόπο που βλέπει τον νέο κόσμο, δειλά και δύσπιστα στην αρχή, καθώς δεν τολμά να παραδεχθεί πως η τηλεόραση δεν ήταν ακριβώς η μοναδική πηγή ρεαλισμού) και, κυρίως, εξερευνά τις διαφορετικές δυναμικές, όπως προκύπτουν από το τεράστιο ψυχολογικό κενό της ηρωίδας. Η Τζόι απήχθη πάνω στην άνθησή της, χωρίς να προλάβει να αρπάξει τη ζωή, να γευθεί τη διαδρομή, να νιώσει τα διλήμματα των επιλογών μιας έφηβης σε μετάβαση. Η βία που υπέστη ήταν τουλάχιστον διπλή, γιατί, εκτός από τη σεξουαλική κακοποίησή της, διεκόπη απότομα η ομαλή ανάπτυξή της – αυτό που οι συνομήλικές της θα αποκαλούσαν «βαρετά χρόνια», μέχρι της σπουδαιότερες αποφάσεις που έρχονται κάπου στα 25. Επιπροσθέτως, πρέπει να αντιμετωπίσει τους δικούς της και τα media, για να βγάλει χρήματα από μια μεγάλη συνέντευξη, αλλά διανύει την μετατραυματική της περίοδο, εξαντλημένη και άδεια, με το παιδί πλήρως εξαρτημένο από αυτήν. Γι' αυτό ο ρόλος της Μπρι Λάρσον είναι ένας από τους καλύτερους, πιο πολύπλοκους γυναικείους που είδαμε τα τελευταία χρόνια. Ένα νέο κορίτσι με βλέμμα που κυμαίνεται από την ανεξέλεγκτη οργή ως τη ματαιωμένη απογοήτευση και την μπερδεμένη ψυχή μιας μάνας χωρίς τη θέλησή της, αλλά με την αποφασιστικότητα του ενστίκτου που, όπως το παιδί της, γεννήθηκε στην αιχμαλωσία, είναι μια τεράστια ευθύνη, που η Μπρι Λάρσον αναλαμβάνει και φέρνει εις πέρας χωρίς θόρυβο, αλλά με αξιοθαύμαστο αυτοέλεγχο, κερδίζοντας τη συγκίνηση αντί να την εκβιάσει με ευκολίες. Το Όσκαρ που μάλλον θα πάρει, μαζί με τα άλλα βραβεία που έχει αποσπάσει μέχρι στιγμής, είναι δίκαιο και καθόλου αβανταδόρικο, με την έννοια της φωναχτής ερμηνείας με τις σπαρακτικές, φωτογενείς σκηνές.

Δίπλα της, ο μικρός Τζέικομπ Τρεμπλέι, 8 ετών όταν έπαιξε τον Τζακ, δέχεται όλες τις σκηνοθετικές οδηγίες με τη δύναμη ενός ψημένου ηθοποιού και την, αλίμονο, παιδική ορμητικότητά του. Η ικανότητά του στην κατανόηση του έργου, πέρα από τις εκρηκτικές του στιγμές, φαίνεται περίτρανα από το φινάλε, εκεί όπου κλείνει ο κύκλος και λήγει το πένθος με τον οργανικό ενταφιασμό της σημασίας του κελιού αλλά και του παρελθόντος.

Σκηνοθεσία: Λένι Έιμπραμσον

Πρωταγωνιστούν: Μπρι Λάρσον, Τζέικομπ Τρεμπλέι, Γουίλιαμ Μέισι, Τζόαν Άλεν

Βαθμολογία: 4/5

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Είναι η «Κιούκα» η «ελληνική ταινία της χρονιάς»;

The Review / Τι είναι αυτό που κάνει την ταινία «Κιούκα» να συζητιέται τόσο;

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την ταινία «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού» του 31χρονου Κωστή Χαραμουντάνη. Πώς καταφέρνει το όραμα ενός millennial σκηνοθέτη να ξεχωρίζει στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά — και γιατί αξίζει την προσοχή μας;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Οθόνες / Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Με αφορμή την έξοδο του «Oh, Canada» στις εγχώριες αίθουσες, ανατρέχουμε στο σύνολο της καριέρας ενός σταρ που οι περισσότεροι θεωρούμε δεδομένο, ίσως επειδή όσα κάνει στην οθόνη φαντάζουν τόσο ανεπιτήδευτα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ανταπόκριση από τις Κάννες / Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ως άλλος Αμερικανός στο Παρίσι του ’60, ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ με τη φετινή του συμμετοχή, το ασπρόμαυρο «Nouvelle Vague», αποτίνει φόρο τιμής στον θρυλικό auteur του γαλλικού Νέου Κύματος, υπενθυμίζοντάς μας την τέχνη (και το θράσος) της νεότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Οθόνες / Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Ο Θοδωρής Σελέκος μεγάλωσε στο Νέο Ηράκλειο και ασχολείται με τον κινηματογράφο . Στα πρώτα του βήματα ήταν μέρος της κολεκτίβας ATH KIDS. Έχει σκηνοθετήσει βιντεοκλίπ για καλλιτέχνες όπως ο Ethismos, ο Saske, οι Sworr και διαφημιστικά για brands όπως η Muerte Inc. Παλιότερα άκουγε περισσότερη hip-hop μουσική. Τώρα ακούει jazz και soul. Η πρώτη ταινία μικρού μήκους του ονομάζεται «Can you water a garden with tears?». Του αρέσει η ησυχία και οι αργές ταινίες.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΚΟΥΛΑΚΗ
Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Κάννες 2025 / Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Στην τελετή έναρξης του Φεστιβάλ Καννών, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο εξαπέλυσε για ακόμη μία φορά σφοδρή κριτική κατά της αμερικανικής πολιτικής, μια μικρή γαλλική ταινία εγκαινίασε το φεστιβάλ, ενώ οι λαμπερές σταρ υποχρεώθηκαν να περιορίσουν τις ημίγυμνες εμφανίσεις τους στο κόκκινο χαλί.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιος είναι τελοσπάντων αυτός ο Λεός Καράξ;

Οθόνες / Λεός Καράξ: Ποιος είναι ο σκηνοθέτης του Holy Motors;

«Δεν είμαι εγώ», δηλώνει ο ασυμβίβαστος Γάλλος δημιουργός στον τίτλο της φιλμικής του αυτοβιογραφίας, εντείνοντας το μυστήριο γύρω από το πρόσωπό του και προσθέτοντας ακόμη μία ψηφίδα σε ένα συναρπαστικό καλλιτεχνικό work in progress.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Μυθολογίες / «Όποτε θέλω να κλάψω, βλέπω το The Hours»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Το πρώτο ερωτικό σκίρτημα ήρθε με το Persona του Μπέργκμαν. Όταν είδε το Happy Together του Wong Kar-Wai, ήθελε να ουρλιάξει. Τα παθιασμένα συναισθήματα έχουν τον πρώτο λόγο στην κινηματογραφική λίστα του ηθοποιού και σκηνοθέτη.
«Becoming Led Zeppelin»: Το χρονικό του βαρύτερου ροκ συγκροτήματος όλων των εποχών

Pulp Fiction / Led Zeppelin: Ένα ντοκιμαντέρ για το «βαρύτερο» ροκ συγκρότημα όλων των εποχών

Το ντοκιμαντέρ «Becoming Led Zeppelin» του Μπέρναρντ ΜακΜάχον παρουσιάζει την ιστορία του θρυλικού hard rock συγκροτήματος, φωτίζοντας το background των μελών του και τις περιστάσεις που οδήγησαν στην ίδρυσή του, φτάνοντας μέχρι και την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους και την απαρχή της απόλυτης δόξας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
movies

Οθόνες / Η Σταχτοπούτα αλλιώς και 5 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Το διάσημο παραμύθι γίνεται ταινία τρόμου, εφηβικά δράματα και η καινούργια σκηνοθετική δουλειά του διεθνούς φήμης Έλληνα διευθυντή φωτογραφίας Φαίδωνα Παπαμιχαήλ – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
Φαίδων Παπαμιχαήλ: «Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα»

Pulp Fiction / «Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα»

Με αφορμή τη νέα του ταινία, ο σημαντικός διευθυντής φωτογραφίας και σκηνοθέτης Φαίδων Παπαμιχαήλ αφηγείται στον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο τη συναρπαστική διαδρομή της ζωής του από τα πρώτα του βήματα μέχρι τις μεγαλύτερες στιγμές της καριέρας του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
El Eternauta: Το θρυλικό κόμικ μεταφέρθηκε στο Netflix σε μια σειρά υψηλών προδιαγραφών

Daily / El Eternauta: Το θρυλικό κόμικ μεταφέρθηκε στο Netflix σε μια σειρά υψηλών προδιαγραφών

«Ο κοσμοναύτης του απείρου» έκανε πρεμιέρα πριν από μερικές μέρες, σε μια μεταφορά αντάξια του θρύλου που συνοδεύει τόσο το έργο όσο και τον δημιουργό του, ο οποίος βρήκε τραγικό τέλος στα χέρια της αργεντινής χούντας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ