Μένω στη Νεάπολη Εξαρχείων, ψηλά, στην οδό Ασκληπιού. Η γειτονιά μου έχει στενά πεζοδρόμια, πολλή κίνηση όλο το 24ωρο, ενώ απέχει μόνο 5 λεπτά από τον περιφερειακό του Λυκαβηττού. Είναι το απόλυτο κέντρο για μένα γιατί έχει μεν τη διαρκή ζωή των Εξαρχείων, χωρίς όμως να περνάς από διμοιρίες των ΜΑΤ ή κάδους που καίγονται για να φτάσεις στην πόρτα του σπιτιού σου. Μένω εδώ από το καλοκαίρι του '15, απ' όταν δηλαδή επέστρεψα μονιμότερα στην Ελλάδα.
• Μεγάλωσα στην Καλλιδρομίου, που είναι ο αγαπημένος μου δρόμος στην Αθήνα. Είμαι παιδί του κέντρου, νιώθω την απαραίτητη αυτονομία εδώ και παραδόξως μεγάλη ασφάλεια. Ποτέ δεν είναι νωρίς ή αργά σ' αυτήν τη γειτονιά, ποτέ δεν νεκρώνει. Έτσι, παρόλο που υπάρχουν πολλές εξίσου όμορφες ή, μάλλον, ακόμη ομορφότερες γειτονιές στο κέντρο της πόλης, δύσκολα με φαντάζομαι ν' αφήνω τα Εξάρχεια.
• Αυτή η γειτονιά έχει ποικιλία γιατί είναι κάτι σαν διασταύρωση: σε 10' είσαι στο Κολωνάκι, σε άλλα τόσα στην πλατεία Εξαρχείων και σε άλλα τόσα στους Αμπελόκηπους. Ζούνε εδώ άνθρωποι πραγματικά κάθε φάσης και γενιάς.
Για να καταλάβει κάποιος τη γειτονιά, θα τον έπαιρνα να περπατήσουμε την οδό Μαυρομιχάλη. Κανένα φανάρι, μεταξύ βουής και ησυχίας, μικρά καφέ, εκδοτικοί, τυπογραφεία, η ταβέρνα «Η Λεύκα», αυτό είναι το άρωμα της Νεάπολης.
• Δεν οδηγώ, οπότε κινούμαι πάρα πολύ με τα πόδια καθημερινά. Μ' αρέσει να ανεβαίνω τα σκαλιά της Διδότου προς την πλατεία Λυκαβηττού, πίσω από τον Άγιο Διονύσιο. Μ' αρέσουν οι βραδινές βόλτες με το σκυλί μου στα στενά κάτω από τον περιφερειακό.
• Ο πρωινός καφές στο χέρι είναι αδιαπραγμάτευτη συνήθεια και για καλή μου τύχη έχει ανοίξει τον τελευταίο χρόνο στην Ιπποκράτους ένα καφεκοπτείο που έλυσε όλα μου τα πρωινά προβλήματα! Η λαϊκή της Καλλιδρομίου έχει πάντα τα καλύτερα, αλλά δυστυχώς δεν καταφέρνω να πηγαίνω όσο συχνά θα ήθελα. Αγαπημένο μπαρ ήταν, είναι και θα είναι ο περίφημος Ένοικος.
• Πιθανότατα, για να καταλάβει κάποιος τη γειτονιά, θα τον έπαιρνα να περπατήσουμε την οδό Μαυρομιχάλη. Κανένα φανάρι, μεταξύ βουής και ησυχίας, μικρά καφέ, εκδοτικοί, τυπογραφεία, η ταβέρνα «Η Λεύκα», αυτό είναι το άρωμα της Νεάπολης.
• Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κτίρια της περιοχής είναι το δημόσιο δημοτικό σχολείο «Δημήτρης Πικιώνης», όπου πήγα κι εγώ ως παιδί. Είναι χτισμένο κλιμακωτά, σε διαφορετικά επίπεδα, και κάθε τάξη έχει την αυλή της, ίση περίπου σε έκταση με την κάθε αίθουσα.
• Κάποιος έχει γράψει σ' έναν τοίχο «ΑΡΚΟΥΔΑ ΚΑΦΕ», που είναι ένα τραγούδι της «Λιλιπούπολης». Πάντα το κοιτάζω όταν περνάω και χαμογελάω, παρά την απέχθεια που νιώθω γι' αυτήν τη μάστιγα που λέγεται «Γράφουμε σε τοίχους (γιατί απλά μπορούμε)».
• Σχεδόν κάθε βδομάδα, στη γωνία κάτω από το σπίτι μου συμβαίνει κι ένα τρακάρισμα: ακούμε το «μπαμ» και βγαίνουμε στο μπαλκόνι. Ο λόγος είναι μια σκαλωσιά που εμποδίζει την ορατότητα και μάλλον θα είναι εκεί για πάντα.
• Πολύ κοντά μας μένει η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, την οποία θαυμάζω πάρα πολύ. Μια μέρα γνωρίστηκαν με τον άντρα μου τελείως τυχαία στο σούπερ-μάρκετ και καταλήξαμε να τρώμε παρέα στο Κονσερβοκούτι και να τραγουδάμε ρωσικά τραγούδια.
• Θα 'θελα να εξαφανίσω αυτή την ατελείωτη βρομιά, να πλύνω και να βάψω τα κτίρια και να φτιάξω υπόγειους κάδους απορριμμάτων. Δεν έχω πάει σε άλλη πρωτεύουσα όπου όσο πλησιάζεις στο κέντρο τόσο η βρομιά απλώνει.
• Ένα τραγούδι που συνδέω με τη γειτονιά μου είναι το «Χίλιες και μία νύχτες σινεμά» από τον δίσκο «Σαμποτάζ» της Λένας Πλάτωνος. Ίσως γιατί τα θρυλικά σινεμά της περιοχής είναι κομμάτι της ταυτότητάς της ή ίσως λόγω της ατμόσφαιρας του τραγουδιού και αυτής της παράλογης τρυφερότητάς του.
Ιnfo:
Αυτή την περίοδο η Ιώ σκηνοθετεί τη «Μόλλυ Σουήνη» του Μπράιαν Φρίελ, που είναι η επόμενη δουλειά της Ομάδας ΠΥΡ, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, στο Δώμα (πρεμιέρα 18 Οκτωβρίου). Επίσης, από τις 7 Οκτωβρίου θα επαναληφθεί για 2η χρονιά η παράσταση «Ορλάντο» (περσινή της σκηνοθεσία) στο Skrow Theater, αφού πρώτα παιχτεί (28.09-01.10) στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.
