Τρεις Έλληνες άνδρες ηθοποιοί υποδύονται τις «Δούλες» του Ζενέ

Τρεις Έλληνες άνδρες ηθοποιοί υποδύονται τις «Δούλες» του Ζενέ Facebook Twitter
Η παράσταση είναι ένας ύμνος στην τέλεια υποδούλωση, εμπνευσμένος από την αληθινή ιστορία των αδελφών Christine και Léa Papin που συντάραξαν τη Γαλλία με το έγκλημά τους το 1933. Φωτο: Δομνίκη Μητροπούλου
0

Η Κλερ και η Σολάνζ. Η Σολάνζ και η Κυρία. Η Κλερ και ο Κύριος. Ο Δημήτρης Ήμελλος, ο Αργύρης Ξάφης, ο Κώστας Μπερικόπουλος. Τέσσερα πρόσωπα, τρεις ηθοποιοί, σαν κορδέλες σε ένα γαϊτανάκι θανάτου και υποταγής, μεταμορφώσεων και ταυτίσεων. Ο Τσέζαρις Γκραουζίνις σκηνοθετεί τις «Δούλες» του Ζενέ, επιλέγοντας για τους ρόλους τρεις άνδρες ηθοποιούς, οι οποίοι σε αυτό το άρρωστο περιβάλλον (ο σκηνοθέτης δεν το τοποθετεί χρονικά) υποδύονται τρεις γυναίκες, θανάσιμα δεμένες μεταξύ τους.


Ναρκισσισμός, ζήλια, απεγνωσμένη αναζήτηση του έρωτα και της φυγής, μίσος και απόρριψη, απόγνωση από την απουσία συναισθήματος. Αυτά είναι που τις συνδέουν με τρόπο που συνειδητοποιούν αλλά και τρόπο που αγνοούν. Η παράσταση, ένας ύμνος στην τέλεια υποδούλωση, εμπνευσμένος από την αληθινή ιστορία των αδελφών Christine και Léa Papin που συντάραξαν τη Γαλλία με το έγκλημά τους το 1933, κάνει πρεμιέρα στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου στις 11 Οκτωβρίου (έως 13/1/2019).

Δύο υπηρέτριες, απελπισμένες και παραδομένες στην ανάγκη τους να δραπετεύουν από την οδυνηρή πραγματικότητα που τους επιφυλάσσει το μεγαλοαστικό σπίτι της Κυρίας τους, φαντασιώνονται και εν τέλει καταστρώνουν την εξόντωσή της. Αλλά, καθώς τα σχέδιά τους ναυαγούν, το παιχνίδι της διαστροφής, η καταπιεσμένη τους οργή και ο πόθος για εξέγερση γράφουν το πιο θλιβερό φινάλε.


Δύο υπηρέτριες, απελπισμένες και παραδομένες στην ανάγκη τους να δραπετεύουν από την οδυνηρή πραγματικότητα που τους επιφυλάσσει το μεγαλοαστικό σπίτι της Κυρίας τους, φαντασιώνονται και εν τέλει καταστρώνουν την εξόντωσή της. Αλλά, καθώς τα σχέδιά τους ναυαγούν, το παιχνίδι της διαστροφής, η καταπιεσμένη τους οργή και ο πόθος για εξέγερση γράφουν το πιο θλιβερό φινάλε.


Οι τρεις ξεχωριστοί ηθοποιοί που παλεύουν με τα ανελέητα ένστικτα των τριών γυναικών μάς μίλησαν για το παιχνίδι των μεταμορφώσεων.

Τρεις Έλληνες άνδρες ηθοποιοί υποδύονται τις «Δούλες» του Ζενέ Facebook Twitter
Ο Κώστας Μπερικόπουλος υποδύεται την Κυρία: Για μας η διαφοροποίηση του φύλου στην παράσταση είναι μία από τις πολλές εναλλαγές που επιχειρούμε. Είναι περισσότερο ένα παιχνίδι του δίπολου αφέντης -δούλος, ποιος και με ποιον τρόπο ασκεί εξουσία πάνω στον άλλον. Φωτο: Δομνίκη Μητροπούλου

Δημήτρης Ήμελλος - Η Σολάνζ

«Η επιλογή τριών ανδρών για τους ρόλους δεν σχετίζεται με το πόσα μπορούν να κάνουν οι γυναίκες και τι προσθέτουν στην ερμηνεία οι άνδρες. Το παιχνίδι παίζεται από ηθοποιούς, ανεξαρτήτως φύλου. Είμαστε φυλακισμένοι μέσα στον περιορισμένο σκηνικό χώρο, στη σχέση κοινού - θεατή - ηθοποιού, στον θεατρικό κόσμο των μεταμορφώσεων. Αντιμετωπίζουμε το κείμενο ως άνδρες. Όχι ως άνδρες ντυμένοι γυναίκες. Το στοίχημα σε αυτό το έργο είναι άλλο: η διαρκής μεταμόρφωση και η υπόθεση, που θυμίζει αρχαία τραγωδία.

Η τέχνη, από την άλλη, είναι και μια θηλυκή πλευρά του ανθρώπου. Όχι με την έννοια ότι πρέπει κανείς να είναι γυναίκα αλλά επειδή απαιτεί απ' όλους να επιστρατεύουμε τα θηλυκά μας χαρακτηριστικά, όπως η αποδοχή, ή τις πιο βαθιές μας ευαισθησίες. Όταν ερμηνεύεις έναν ρόλο, ψάχνεις σε αυτόν δικές σου ενέργειες και δράσεις. Οπότε φοβάμαι πως ό,τι και να πω για τη Σολάνζ, ίσως καταλήξω να μιλάω για μένα. Αυτό στο οποίο στέκομαι είναι η σχέση αγάπης και μίσους, έρωτα και απέχθειας των δύο αδελφών».

Αργύρης Ξάφης - Η Κλαιρ

«Με ενδιαφέρουν πάντα περισσότερο τα πράγματα στα οποία μοιάζουμε, οι κοινές μας σκέψεις, παρά εκείνα που ένας άνδρας κάνει καλύτερα από μια γυναίκα. Οι "Δούλες" είναι τόσο θρυλικές που δεν μπορούν να αφορούν μόνο ένα γυναικείο ή ένα αντρικό υποσύνολο. Μας αφορούν όλους ανεξαιρέτως.

Πέρα από τη γνωστή επιθυμία του συγγραφέα για το ποιοι θα ερμηνεύουν τους ρόλους, ο Σαρτρ έλεγε ότι από τις μεταξύ τους κουβέντες είχε πειστεί πως ο Ζενέ το είχε γράψει για άντρες. Προφανώς, δεν το έκανε μόνο για να προκαλέσει τα χρηστά ήθη της εποχής αλλά γιατί στην πραγματικότητα ήθελε να απεγκλωβίσει τη σκέψη του από τα στερεότυπα. Γι' αυτό και θεωρώ ότι η επιλογή του Τσέζαρις Γκραουζίνις να βάλει τρεις άνδρες να υποδυθούν τους ρόλους είναι μια επιλογή εμβάθυνσης κι ένας τρόπος να φτάσει κοντά στην επιθυμία του συγγραφέα. Τον ενδιαφέρει περισσότερο το θεατρικό παιχνίδι που στήνεται γύρω από έναν φόνο παρά το ίδιο το σασπένς της υπόθεσης.


Υποδύομαι την Κλερ, μια γυναίκα που είναι ζευγάρι με την αδελφή της. Όπως όλα τα ζευγάρια, είτε πρόκειται για σχέση ερωτική, αδερφική, επαγγελματική ή φιλική, ο ένας παίρνει τα χαρακτηριστικά που αφήνει ο άλλος. Είναι μια σκυταλοδρομία της ζωής. Η Σολάνζ είναι πιο ρεαλίστρια και η Κλερ πιο αλαφροΐσκιωτη, ζει στον κόσμο της φαντασίας. Στο τέλος, όμως, τα χαρακτηριστικά εκείνα που τους έδιναν ζωή, θα τους την πάρουν κιόλας».

Τρεις Έλληνες άνδρες ηθοποιοί υποδύονται τις «Δούλες» του Ζενέ Facebook Twitter
Οι «Δούλες» είναι τόσο θρυλικές που δεν μπορούν να αφορούν μόνο ένα γυναικείο ή ένα αντρικό υποσύνολο. Μας αφορούν όλους ανεξαιρέτως. Φωτο: Δομνίκη Μητροπούλου


Κώστας Μπερικόπουλος - Η Κυρία

«Ο Ζενέ ζητούσε για τους δικούς του λόγους να παίζονται οι ρόλοι από γυναίκες, και μάλιστα από πολύ νεαρές γυναίκες. Για παράδειγμα, η Κυρία ιδανικά ήθελε να παίζεται από 25χρονο άτομο. Θα ήθελα να ξέρω τι ακριβώς είχε στο κεφάλι του, γιατί για μας η προσέγγιση του συγγραφέα είναι μια μεγάλη πορεία αναζήτησης. Δεν παίζουμε τις γυναίκες, αλλά δεν τις αποποιούμαστε κιόλας. Χρησιμοποιούμε κάποια γυναικεία στοιχεία, μια συμπεριφορά ανάλογα με το τι πραγματεύεται η σκηνή.


Πολλές φορές αισθάνομαι ότι τελικά δεν πρέπει να εξηγούμε τους κώδικες που επιστρατεύουμε εμείς οι ηθοποιοί για να γίνει κατανοητό το κείμενο στο κοινό. Γιατί να είναι αναγνωρίσιμα από τον κόσμο τα εργαλεία μας; Γιατί να εξηγούνται όλα και να μην αφήνεται ελεύθερη η σκέψη; Δεν πρέπει να φυλακίζεις τη φαντασία με κανόνες. Ας συγκινηθούμε με ό,τι εισπράττουμε.


Άλλωστε, για μας η διαφοροποίηση του φύλου στην παράσταση είναι μία από τις πολλές εναλλαγές που επιχειρούμε. Είναι περισσότερο ένα παιχνίδι του δίπολου αφέντης -δούλος, ποιος και με ποιον τρόπο ασκεί εξουσία πάνω στον άλλον. Οι συσχετισμοί, βεβαίως, αλλάζουν με τέτοιους ρυθμούς που καταλήγεις να μην ξέρεις ποτέ ποιος είναι ο δούλος και ποιος διαφεντεύει τα πράγματα. Ακόμα και το κοινό παίζει έναν τέτοιο ρόλο στην παράσταση. Θα έλεγα ότι είναι το τέταρτο πρόσωπο της ιστορίας».

Τρεις Έλληνες άνδρες ηθοποιοί υποδύονται τις «Δούλες» του Ζενέ Facebook Twitter
Δημήτρης Ήμελλος είναι η Σολάνζ: Όταν ερμηνεύεις έναν ρόλο, ψάχνεις σε αυτόν δικές σου ενέργειες και δράσεις. Οπότε φοβάμαι πως ό,τι και να πω για τη Σολάνζ, ίσως καταλήξω να μιλάω για μένα.

Info:

Οι Δούλες, του Ζαν Ζενέ

Θέατρο του Νέου Κόσμου - Κεντρική Σκηνή

Από 11/10/2018 έως 13/1/2019

Μετάφραση: Έλσα Ανδριανού

Σκηνικά-Κοστούμια: Κέννυ Μακλέλαν

Μουσική επιμέλεια: Μαρτύνας Μπιαλομπζέσκις

Επιμέλεια κίνησης: Έντυ Λάμε

Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέκος Γιάνναρος

Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετ., Πέμ., Σάβ. 21:15, Κυρ. 19:00

Τιμές: €12-€18

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ