Nocturnal Animals: γιατί είναι τόσο ωραία η νέα ταινία του Tom Ford;

Nocturnal Animals: γιατί είναι τόσο ωραία η νέα ταινία του Tom Ford; Facebook Twitter
Jake Gyllenhaal, Michael Shannon και Tom Ford
6

Nocturnal Animals: γιατί είναι τόσο ωραία η νέα ταινία του Tom Ford; Facebook Twitter
Η Amy Adams στο Nocturnal Animals

 

Συνήθιζαν να «αδειάζουν» τον Βινσέντε Μινέλι, ή τον Τζορτ Κιούκορ, αποκαλώντας τους ντεκορατέρ, ή ενδυματολόγους, για να υποτιμήσουν την αξία τους και έμμεσα, αλλά σαφώς, να υπονοήσουν την gay ευαισθησία τους, θεωρώντας πως το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι ταινίες με γυναίκες, ή με μπογιατισμένα σκηνικά και μπαλέτα. 

 

Το μοναδικό πρόβλημα του Τομ Φορντ δεν είναι τι θα πουν οι άλλοι, αλλά πώς θα χειριστεί την περίφημη τελειομανία του. Αν και δεν κατηγόρησαν την ικανότητα ή το δικαίωμα του να σκηνοθετήσει, άκουσε συχνά τη ρετσινιά του «παραείναι τέλειο», για το υπέροχο ντεμπούτο του με το Single Man, την πρώτη του ταινία, που παρουσιάστηκε και πάλι στο Φεστιβάλ Βενετίας, και οδήγησε τον Κόλιν Φερθ σε πολλές διακρίσεις, για την ελεγχόμενα σπαρακτική του ερμηνεία. Αναγεννησιακός με την έννοια του ανθρώπου που καταπιάνεται με πολλές παραμέτρους στο κάθε project που αναλαμβάνει, (παραδόξως, δεν σχεδιάζει τα κοστούμια στις ταινίες του, όπως πολλοί πιστεύουν) ο Φορντ μεταβαίνει από την οδυνηρή κάθαρση που του προσέφερε το Single Man, σε μια πιο φιλόδοξη βουτιά στις τύψεις του έρωτα που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Οι ταινίες του είναι προσωπικές και δηλώνουν την πνευματική και ψυχολογική φάση που διανύει κάθε φορά που αποφασίζει να ασχοληθεί με ένα θέμα. Πρώτα μίλησε στην κρίση μέσης ηλικίας που περνούσε ο Κρίστοφερ Ίσεργουντ, με έναν μονόλογο που μαεστρικά μετέτρεψε σε εσωτερική δράση- ένα κυρίως βουβό δράμα που σχίζει την καρδιά από το μέγεθος της απώλειας και την αδυναμία έκφρασης του πένθους.

 

Nocturnal Animals: γιατί είναι τόσο ωραία η νέα ταινία του Tom Ford; Facebook Twitter
Jake Gyllenhaal και Michael Shannon

 

Στο Nocturnal Animals, αλλάζει σημαντικά την ομώνυμη νουβέλα, διακόπτοντας την αφήγηση με μια πλοκή που εκτυλίσσεται στο μυθιστόρημα ενός άνδρα, που χαρίζει με θερμή αφιέρωση στην πρώην σύζυγο του, η οποία τον παράτησε χωρίς να πάψει να τον αγαπά, στη μέση μιας ανολοκλήρωτης σχέσης, πληγώνοντας σε τέτοιο βαθμό, που από το βιβλίο ξεπηδούν βίαιες εικόνες, αλληγορικές αλλά τόσο γειτονικές σε αυτό που είχαν κάποτε, και διακόπηκε απότομα.

 

Αυτά τα Πλάσματα της Νύχτας, όπως εκείνος αποκαλούσε εκείνην γιατί κοιμόταν λίγο τα βράδια, σκοτώνουν με διαφορετικό τρόπο στην πραγματικότητα και τη φαντασία, αλλά στην ουσία αφήνουν θύματα πίσω τους, όποιο κι αν είναι το φόντο.

 

Όντως, η επιμέλεια των πλάνων, των χρωμάτων, των ρούχων, της κάθε κίνησης, χτυπάει στο μάτι του θεατή, έμπειρου ή λιγότερο μυημένου, που έχει μάθει να θεωρεί δεδομένη την ασχήμια ως αναπόσπαστο κομμάτι ενός βρώμικου ρεαλισμού, ειδικά όταν το περιεχόμενο ντιλάρει απροκάπυπτα τον πόνο. Ωστόσο, κάθε αρμονικά υπολογισμένη λεπτομέρεια που αναδίδει το Nocturnal Animals, από τα παχουλά μοντέλα μιας έκθεσης μοντέρνας τέχνης στους τίτλους της αρχής, μέχρι τις σκηνές φόνου στη μέση του πουθενά (στο Τέξας, τόπο καταγωγής του Φορντ, αν αυτό λέει κάτι) είναι δικαιολογημένη: η πρωταγωνίστρια, μια αστή με αυστηρή μητέρα, δουλεύει την Τέχνη, αν και πλήττει υπαρξιακά, όπως ίσως η άλλη πλευρά του ανήσυχου Φορντ νιώθει έντονα τον κορεσμό της μόδας, και ο τρόπος που τοποθετεί τον εαυτό της, την κόρη της και τον σύζυγο της, όπως ξεπηδούν από τις σελίδες του βιβλίου, αντανακλούν την οπτική της, και γίνονται εικόνα μέσα από το πρίσμα μιας ωραιοποίησης, που σπάει με κρότο από την βαναυσότητα της πλοκής. Αυτά τα Πλάσματα της Νύχτας, όπως εκείνος αποκαλούσε εκείνην γιατί κοιμόταν λίγο τα βράδια, σκοτώνουν με διαφορετικό τρόπο στην πραγματικότητα και τη φαντασία, αλλά στην ουσία αφήνουν θύματα πίσω τους, όποιο κι αν είναι το φόντο. 

 

Ο Φορντ δεν αφήνει τίποτε στην τύχη, κι αν κάποιες φορές τα εδάφια του λογοτεχνικού δώρου του πικραμένου συντρόφου φαίνονται τραβηγμένα, είναι γιατί εκείνη δεν έχει ξεπεράσει, ούτε την απόφαση της, ούτε την ηθική πυξίδα μέσα στην ψυχή της, και προβάλλει την ενοχή, μετατρέποντας της σε υπερβολή, ίσως για τιμωρηθεί περισσότερο, τώρα που η προθεσμία πέρασε. 

 

Nocturnal Animals: γιατί είναι τόσο ωραία η νέα ταινία του Tom Ford; Facebook Twitter
Tom Ford

 

Το επώνυμο Φορντ είναι βαρύ στο σινεμά. Άλλος Τζον Φορντ δεν θα υπάρξει ξανά. Αλλά ο Τομ, το τρομερό παιδί της Gucci και της αμφιλεγόμενης τάσης για «αντικειμενοποίηση» των γυναικών στον 21ο αιώνα μέσα από τα  επικά editorials και τη σχεδόν φετιχιστική διαφήμιση, έχει βαλθεί να αφήσει ένα εντελώς διαφορετικό στίγμα, σοβαρής δραματικότητας και αποχρώσεων πέρα από την στιλπνή επιφάνεια, ίσως με μια παραπανίσια κομψότητα στην εκτέλεση, αλλά σίγουρα με μυαλό και sophistication στη σύλληψη.

 

6

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Terence Stamp (1938-2025): Ο μάγκας του Λονδίνου που θα γινόταν Τζέιμς Μποντ

Οθόνες / Terence Stamp (1938-2025): Ο μάγκας του Λονδίνου που θα γινόταν Τζέιμς Μποντ

«Το άτακτο αγόρι του βρετανικού σινεμά βρήκε τον δρόμο του σε ώριμες επιλογές, είτε παίζοντας κάποιον αδυσώπητο κακό είτε αφήνοντας τα λακωνικά του διακριτικά σαν στάμπα, όνομα και πράγμα, σε σύντομες εμφανίσεις – εννοείται πως έχει υποδυθεί και τον διάβολο!»
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
The Karate Kid: Πώς η «ταινιούλα που δεν θα έβλεπε κανείς» εξελίχθηκε σε παγκόσμιο φαινόμενο

Οθόνες / The Karate Kid: Πώς η «ταινιούλα που δεν θα έβλεπε κανείς» εξελίχθηκε σε παγκόσμιο φαινόμενο

Η ταινία σημάδεψε μια γενιά εφήβων που φαντασιώνονταν ότι θα αντιστεκόντουσαν ηρωικά στους νταήδες που τους κακοποιούσαν καθημερινά. Και τώρα, ο μύθος επιστρέφει για έκτη φορά στην οθόνη, με πρωταγωνιστές τον Τζάκι Τσαν και τον Ραλφ Μάτσιο
THE LIFO TEAM
Ο άνθρωπος που έφερε την μαύρη μουσική κουλτούρα στο σαλόνι εκατομμυρίων σπιτιών

Daily / Ο άνθρωπος που έφερε τη μαύρη μουσική κουλτούρα στο σαλόνι εκατομμυρίων σπιτιών

Το ντοκιμαντέρ «Sunday Best: The untold story of Ed Sullivan» αναδεικνύει τη συμβολή του Εντ Σάλιβαν και της δημοφιλέστατης τηλεοπτικής εκπομπής του στην ανάδειξη τεράστιων μορφών της μαύρης μουσικής, από τη Nίνα Σιμόν και τον Τζέιμς Μπράουν μέχρι την Tίνα Τέρνερ και τον Στίβι Γουόντερ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Έντουαρντ Νόρτον: Γεννημένος σε λάθος εποχή

Οθόνες / Έντουαρντ Νόρτον: Γεννημένος σε λάθος εποχή

Με αφορμή τα σημερινά του γενέθλια, ανατρέχουμε στην καριέρα ενός ηθοποιού με την ερμηνευτική στόφα των μεγάλων ονομάτων του New Hollywood, μα καταδικασμένου να εργάζεται σε καιρούς που η κινηματογραφική βιομηχανία δεν ξέρει τι να κάνει μαζί του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Ana Kokkinos: «Αν ήμουν ένας στρέιτ, Άγγλος άντρας, η ζωή θα ήταν ευκολότερη»

Οθόνες / Ana Kokkinos: «Αν ήμουν ένας στρέιτ, Άγγλος άντρας, η ζωή θα ήταν ευκολότερη»

Η ελληνικής καταγωγής Αυστραλή σκηνοθέτιδα πίσω από το «Ten Pound Poms» μιλά στη LiFO για τη στάση των Αυστραλών απέναντι στους μετανάστες, την ταινία της που εξόργισε την ομογένεια, και το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος ακόμη κι όταν το έργο σου έχει δει πολύς κόσμος.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

Οι Αθηναίοι / Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

«Τρεις Χάριτες», «Βίρα τις Άγκυρες», «Δις εξαμαρτείν», «Safe Sex», «Το Κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο», «Μπαμπάδες με ρούμι». Λίγοι μας έχουν κάνει να γελάσουμε τόσο τα τελευταία 30 χρόνια όσο ο Μιχάλης Ρέππας. Ο ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης που εξαιτίας του «το Τζέλα Δέλτα δεν είχε φουγάρα» αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Το τρίο Πασκάλ-Τζόνσον-Έβανς και 9 ακόμα λόγοι να πάτε σινεμά

Οθόνες / Το τρίο Πασκάλ-Τζόνσον-Έβανς και 9 ακόμα λόγοι να πάτε σινεμά

Μια ταινία που η Τζέιν Όστιν θα ήταν περήφανη να είχε σκηνοθετήσει, η Λίντσεϊ Λόχαν ανταλλάζει σώμα με την Τζέιμι Λι Κέρτις ξανά μετά από 22 χρόνια κι ένας μεταλλαγμένος Μπάμπι εκδικείται για τον θάνατο της μαμάς του. – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
«Νεαρές μητέρες»: Είναι καλοκαιρινή επιλογή μία ταινία των αδελφών Νταρντέν; 

The Review / «Νεαρές μητέρες»: Tα κατάφεραν πάλι οι αδελφοί Νταρντέν; 

Τι κάνει τις «νεαρές μητέρες» να ξεχωρίζουν από τις προηγούμενες δουλειές των Βέλγων δημιουργών; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητάνε για τη βραβευμένη ταινία που παίζεται στους θερινούς κινηματογράφους της Αθήνας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
American Apparel: Τα βρόμικα μυστικά της πιο ανατρεπτικής εταιρείας των ’00s

Οθόνες / American Apparel: Τα βρόμικα μυστικά της πιο ανατρεπτικής εταιρείας των ’00s

Η American Apparel πουλούσε απελευθέρωση, αλλά πίσω από τις βιτρίνες και το φίνο βαμβάκι το brand ήταν βουτηγμένο στα σκάνδαλα: σεξουαλική παρενόχληση, κατάχρηση εξουσίας και ένα εργασιακό κλίμα που κάθε άλλο παρά cool ήταν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Movies

Οθόνες / Η σπαρταριστή επιστροφή των «Τρελών Σφαιρών» και 9 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Ο Λίαμ Νίσον δείχνει την κωμική στόφα του, η Άλισον Μπρι και ο Ντέιβ Φράνκο πρωταγωνιστούν στην πιο αναμενόμενη ταινία τρόμου της χρονιάς, η νέα ταινία των αδερφών Νταρντέν και 4 επανεκδόσεις – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
Είδαμε την ταινία που διασκευάζει ο Γιώργος Λάνθιμος

Οθόνες / Η ταινία στην οποία βασίστηκε ο Λάνθιμος: Ένα κρυμμένο νοτιοκορεατικό διαμάντι

Η επικείμενη κυκλοφορία του «Bugonia» στάθηκε αφορμή για να επισκεφτούμε ξανά την κινηματογραφική του πηγή, το cult «Save the Green Planet!», έναν από τους κρυμμένους θησαυρούς του νοτιοκορεατικού σινεμά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

σχόλια

5 σχόλια
Στην συνέντευξη που έδωσε στον Κουτσογιαννόπουλο ο Φορντ είναι αγχωμένος και μιλάει για την ταινία βάσει προμελετημένων απαντήσεων. Και τα κάνει σαλάτα όταν προσπαθεί να αναλύσει λίγο παραπάνω και εκτός πλαισίου. Προσέξτε το ύφος του: ούτε ο ίδιος δεν πιστεύει τις φιλοφρονήσεις του δημοσιογράφου. Αναλύει ο Κουτσογιαννόπουλος και εκείνος έχει ύφος WTF???
Αποψεις ειναι αυτες: Εγω θα πω οτι είναι μια ταινια με ενα τελειο καστινγκ, τελεια φωτογραφια, κουστουμια, σκηνοθεσια.. Στο σεναριο το χανει. πολύ . Πάρα πολύ. Αργό κα ρηχό. Το σώζει η τελειομανεια και η οπτική του FORDΜη πατε σε πολυ βραδυνη προβολή.
Ο Κουτσογιανόπουλος και η Lifo έχουν ξετρελαθεί με την ταινία σε αντίθεση με την πλειοψηφία των κριτικών παγκοσμίως που την βρήκαν μέτρια και σίγουρα χειρότερη από την πρώτη ταινία του Φορντ. Δεν θα συμφωνήσω ούτε με την μειοψηφία ούτε με την πλειοψηφία, και οι δύο πλευρές χαιδεύουν τον σκηνοθέτη, προσδίδοντας του αρετές που δεν έχει. Όπως πολλοί άλλοι κινηματογραφόφιλοι, αναρρωτιέμαι γιατι.Είδα την ταινία και έπληξα. Δεν έχει πολυεπίπεδα νοήματα για να σε βάλει σε σκέψεις, δεν έχει δυνατό δράμα για να ερεθίσει το συναίσθημα σου, δεν έχει μια πλοκή που αν μη τι άλλο θα σε διασκεδάσει. Είναι σαν σεξ χωρίς οργασμό. Υπέροχη αν όχι υπερβολική φωτογραφία, ένα σενάριο που δεν καταφέρνει να γίνει πιστευτό - βασική κινηματογραφική συνθήκη - , χαρακτήρες καταδικασμένοι να μην βγουν ποτέ από το χαρτί του σεναρίου και να "ενσαρκωθούν" παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των ταλαντούχων ηθοποιών, ατελείωτοι διάλογοι με κοντινά πλάνα που αντί για απλά είναι απλοικά και παραπέμπουν περισσότερο σε τηλεοπτική σειρά φανερώνοντας την απειρία ή την έλλειψη παιδείας του σκηνοθέτη. Το Nocturnal Animals παίρνει τον εαυτό του υπερβολικά στα σοβαρά, προσπαθεί να είναι έξυπνο αλλα γίνεται εξυπνακίστικο, αποπνέωντας τελικά μια απελπίσια που φλερτάρει με το γελοίο. Για μενα, αυτού του είδους οι ταινίες γίνονται από ατομική ματαιοδοξία, με μια υπερβολική πρόθεση να είναι «εξαιρετικές», θέλουν δηλαδή να προκαταλάβουν την κρίση του κοινού, υπο μια έννοια να το αναγκάσουν. Πρόκειται για μια αγωνία εντελώς προσωπική και συχνά άσύνδετη με την θεματολογία της ταινίας, μια αγωνία που δυστυχώς αποτυπώνεται και τελικά καθορίζει αυτές τις ταινίες.
Η εποχή των αριστουργημάτων έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Κανείς δεν τα παράγει, κανείς δεν τα αναζητά. Ταινίες όπως του Φορντ τις λες αισθησιακές παρά εννοιολογικές και ανταποκρίνονται απόλυτα στην εποχή.
Eχω λατρέψει αυτόν τον μονόλογο.Και τον διαβάζω κάθε τόσο...<<"A few times in my life I've had moments of absolute clarity.When for a few brief seconds,the silence drowns out the noise...and I can feel rather than think.And things seem so sharp and the world seems so fresh,as though it had all just come into existence. I can never make these moments last.I cling to them..but like everything they fade.I've lived my live on these moments.They pull me back to the present,and I realize that everything is exactly the way it was meant to be....">>-Last scene, a so beautiful monologue, from movie:A single man (2009) by Tom Ford
Ελπίζω αυτή την φορά να είναι λιγότερο στιλιζαρισμένη από το Single Man-που ήταν εξαιρετικό ντεμπούτο- και να μην έχει μετρήσει και πόσα αγκάθια θα έχει η κάθε αφάνα της ερήμου.