Τα γυμνά της πόδια βημάτιζαν γρήγορα πάνω στο ζεστό σκούρο ξύλινο πάτωμα. Το λευκό της φόρεμα ανέμιζε ελαφρά σε κάθε της κίνηση και σταγόνες έπεφταν από τα σαν ζεστή σοκολάτα καστανά μαλλιά της.
Το φαγητό ήταν σχεδόν έτοιμο και το σπίτι είχε μυρίσει. Ναι, το δενδρολίβανο σήμερα ήταν σωστή επιλογή στο φαγητό. Η γλυκιά του μυρωδιά ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν.
Κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη. Αποφάσισε να μη βαφτεί καθόλου. Τα μάγουλά της ήταν ήδη ροδοκόκκινα και τα καστανοπράσινα μάτια της ακτινοβολούσαν.
Το γλυκό ήταν έτοιμο στο ψυγείο.
Η καρδιά της χτυπούσε ήρεμα και αναρωτιόταν γιατί δεν έτρεχε όπως πίστευε ότι θα έτρεχε. Θεώρησε εκπληκτική την περίεργη ψυχραιμία της καρδιάς της και ταυτόχρονα ένα καλό σημάδι. Όλα ήταν ακριβώς όπως έπρεπε να είναι. Δεν μπορούσε να συγκρατήσει το χαμόγελο που δέσποζε στα χείλη της.
Άκουσε τα κλειδιά στην πόρτα...
Τινάχτηκε και έτρεξε να ανοίξει.
Εκείνος μπήκε μέσα, την πήρε αγκαλιά και τη φίλησε.
- Πως ήταν η μέρα σου;
- Κουραστική.
- Έλα, κάτσε, έχω μαγειρέψει, έφυγα νωρίτερα από τη δουλειά σήμερα.
Προχώρησε ανάλαφρα προς την κουζίνα από όπου και έφερε δύο πιάτα στα οποία είχε προσέξει μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια της παρουσίασης.
Την κοίταξε λίγο έκπληκτος. Δεν ήταν ο άνθρωπος που ξεχνούσε ημερομηνίες. Πόσο μάλλον ημερομηνίες που αφορούν εκείνη...
Έπιασε το βλέμμα του και τον κοίταξε περιπαιχτικά χωρίς να απαντήσει.
Έτρεξε πίσω στην κουζίνα να φέρει το κρασί.
Έβαλε στα ποτήρια τους και σήκωσε το δικό της για να κάνει πρόποση.
Αυτός, ακόμα περίεργος, σήκωσε το χέρι με το ποτήρι.
- Τι γιορτάζουμε;
Δε χρειαζόταν να απαντήσει με λόγια. Τον κοίταξε βαθιά στα μάτια και το χέρι της χάιδεψε ανεπαίσθητα την κοιλιά της πάνω από το λευκό φόρεμα...
σχόλια