Για την Παρακατιάνοβα το drag είναι μια πράξη ζωής, «είναι θάρρος, αυτοπεποίθηση, θράσος», όπως λέει. Είναι μια τέχνη που γεννιέται μέσα σε μια κοινωνία όπου «ο κόσμος φοβάται κάτι που νιώθει ότι τον απειλεί» και όπου όσο πιο θηλυκή είναι η εικόνα σου, «τόσο πιο εύκολα θα δεχτείς bullying στον δρόμο». Ακόμα κι εκείνους που κοροϊδεύουν, προσθέτει με πίκρα, «αν ανοίξουμε το Grindr, θα τους δούμε μέσα».
Ο Φίλιππος, που σπούδασε Αρχιτεκτονική στον Βόλο, βρήκε την περσόνα του μέσα στην τοπική queer κοινότητα και την ονόμασε «Παρακατιάνοβα»: «Πρώτη στο χωριό, τελευταία στην πόλη».
Τα πρώτα σόου ήρθαν μέσα στην καραντίνα, από ανάγκη για έκφραση, ως αφορμή για ακτιβισμό. Ο ίδιος παραδέχεται πως «είναι επικίνδυνο, γιατί ο κόσμος είναι άγριος». Παρότι έκανε το δικό του coming out στα 18, «γλιτώνοντας το bullying επειδή δεν φαινόταν», το drag τού επέτρεψε να μιλήσει για όσα τον ανησυχούν, να συγκινήσει, να προκαλέσει γέλιο, να προσφέρει ανακούφιση.
Δεν θεωρεί τον εαυτό του καλλιτέχνη. «Φοράω απλά μια φτηνή περούκα και ριχτάρια. Το drag είναι τέχνη, και συμβαίνει και χωρίς εμένα», λέει αυτοσαρκαζόμενος. Όμως ξέρει καλά τη δύναμή του: «Το drag είναι “πατρίς-θρησκεία-οικογένεια”, αλλά από τη δική μας σκοπιά. Κι όμως η κοινωνία είναι ακόμα στη φάση “είσαι γκέι, δεν αρκεί αυτό;”».
Για εκείνον, η πραγματικότητα είναι ξεκάθαρη: χρειάζεται «γερό στομάχι» για να συνεχίσεις. «Παρά την προστατευτικότητα και τη φροντίδα της κοινότητας, θα βρεθείς αντιμέτωπος με πράγματα που δεν είναι ωραία. Στην καλύτερη θα σε κοιτάνε σαν UFO, στη χειρότερη θα είναι επιθετικοί απέναντί σου». Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζει γιατί το drag είναι και επιβίωση, και αντίσταση.
Η Παρακατιάνοβα είναι μία από τις φωνές που πρωταγωνιστούν στο ντοκιμαντέρ «Avant-Drag!» του Φιλ Ιερόπουλου, ένα έργο που έχει ήδη ταξιδέψει σε διεθνή φεστιβάλ και έρχεται να συστηθεί στο ελληνικό κοινό μέσα από το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Η ταινία καταγράφει την καθημερινότητα και τις μάχες δέκα drag performers στην Αθήνα, αποτυπώνοντας με αφοπλιστική ειλικρίνεια τόσο την ελευθερία και τη χαρά της σκηνής όσο και τη βία, την καχυποψία και τις αντιφάσεις μιας κοινωνίας που δυσκολεύεται να αποδεχτεί τη διαφορετικότητα.
H Παρακατιάνοβα βρίσκει τη δική της φωνή –αιχμηρή, ευάλωτη, πεισματικά παρούσα–, υπενθυμίζοντας πως το drag δεν είναι απλώς μια παράσταση αλλά ένας τρόπος να σταθείς όρθιος απέναντι σε έναν κόσμο που σε θέλει στο περιθώριο.
Δημοσιογραφική επιμέλεια: Σωτήρης Βαλάρης
Κάμερα - μοντάζ: Γεράσιμος Δομένικος
Ηχοληψία: Άλεξ Αντωνίου
Μίξη ήχου: Φαίδωνας Κτενάς
