ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτό που σκοτώνει τον έρωτα είναι η συγκατοίκηση και ο γάμος.Ειναι αναγκαίο κακό άμα θέλεις να κάνεις οικογένεια αλλά έχει το τίμημα του. Αν και στις μέρες μας έχει αλλαξει η παραδοσιακή μορφη της οικογένειας,πιστεύω πως σε καμία 20αρια χρόνια ο γάμος ίσως έχει καταργηθεί σα θεσμός.Καλο η κακό δεν ξέρω.
Ο θαυμασμός εννοείται πως πρέπει να υπάρχει ανάμεσα στο ζευγάρι,αλλά ούτε και αυτός αρκεί για να διατηρηθεί η σπίθα για πολύ.Ο έρωτας είναι ένα όμορφο συναίσθημα αλλά και κάπως ψυχοφθόρο,μάλλον είναι καλό που δεν κρατάει πολύ.Αν όμως έχεις κοινά ενδιαφέροντα με τον άλλον/η,και έναν στοιχειώδη σεβασμό απέναντι του/της η σχέση μπορεί να μακροημερευσει και ας έχει τελειώσει ο έρωτας. Αν όχι ατυχησες!

Η γυναίκα για να παραμείνει ερωτευμενη πρεπει να περνάει καλα. Αυτό υποθέτω ότι ισχύει και για τα δύο φύλα. Εάν το ζευγάρι περνάει καλά και υπάρχει σεβασμός κυριως στις διαφωνίες τοτε δύσκολα ξενερώνει.Σιγουρα ομως δεν γινεται να ειναι όπως στην αρχή της σχέσης που όλα είναι ροζ.

Σίγουρα, σε μία σχέση πολλών χρόνων τα πράγματα δεν παραμένουν όπως ήταν στην αρχή της. Εκτός από τις υπολογιστικές και συμφεροντολογικές σχέσεις ίσως, που όμως εκεί δεν υπήρξε έρωτας ήδη από την αρχή.
Εδώ να σημειώσω κάτι · ο έρωτας ποτέ δε χτυπά και τους δύο ταυτόχρονα, αλλά για τον έναν από τους δύο προκύπτει - αν προκύψει, ετεροχρονισμένα.
Πράγμα που σημαίνει ότι όταν στον έναν ξεκινά, στον άλλο μπορεί ήδη να έχει αρχίσει να περνά. Είναι κάπως περίπλοκο.
Το πιο πάνω, το γράφω ώστε να απαντήσω στο δεύτερο που ρωτάς και να υποστηρίξω την άποψη ότι δεν αξίζει να κυνηγάμε τον έρωτα, με την ίδια λογική που δεν αξίζει να κυνηγάμε ό, τι μας εξαντλεί, μας φθείρει και μας διαλύει.
Στην τελική, ο έρωτας θα κυνηγήσει εμάς κάποια στιγμή και αυτό θα συμβεί κυρίως όσο είμαστε νέοι και νιώθουμε ότι μπορούμε να ρισκάρουμε πολλά στο όνομά του. Είναι κάτι που θα το περάσουμε οι περισσότεροι από εμάς, εφόσον ο έρωτας έρχεται απροειδοποίητα.
Όσο όμως περνούν τα χρόνια, αραιώνεις στο να ρισκάρεις - αραιώνεις και στο να ερωτεύεσαι.
Από την άλλη, ναι · κάποια βαρεμάρα στις μακροχρόνιες σχέσεις θα επέλθει, και αυτό που συνήθως "πάσχει" στην περίπτωση αυτή είναι το θέμα του σεξ. Κάπως δύσκολο, όταν αγγίζεις το γόνατο της συντρόφου σου και νιώθεις πια λες και αγγίζεις το δικό σου...
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αντιστάσεις και για τους δύο στο να ανανεώνουν τη σχέση τους · τόσο σεξουαλικά, όσο και στην ένταξη καινούριων ενδιαφερόντων στην προσωπική τους ζωή.
Ούτε ότι θα τα πάνε απαραίτητα χειρότερα μεταξύ τους, τη στιγμή που αγαπούν ο ένας τον άλλον και νοιώθουν πλέον πως αλληλοσυμπληρώνονται σε μία κοινή ζωή.
Το αντίθετο, μπορεί να εξακολουθούν να τα πηγαίνουν καλά - ή και ακόμα καλύτερα, εισπράττοντας ο καθένας από τον άλλο αυτή την extra αυτοπεποίθηση που νιώθουν ψυχικά να τους ανυψώνει.
Με αυτά, σου απαντώ και στο τρίτο ερώτημα. Οι γυναίκες που εγκωμιάζουν τον άντρα τους μετά από 10 χρόνια σχέσης, δεν το κάνουν επειδή είναι πλέον ερωτευμένες με εκείνον, μιας και ο έρωτας είναι εφήμερος · εξατμίζεται και έχει ημερομηνία λήξης.
Αυτό που συμβαίνει λοιπόν, είναι ότι μετά από 10 χρόνια εξακολουθούν να αναγνωρίζουν στον άντρα τους όλα εκείνα τα στοιχεία που τις έκαναν να τον ερωτευτούν αρχικά, και να τον θαυμάζουν που ακόμα και 10 χρόνια μετά παρέμεινε σταθερός σε αυτά.

Γράφεις: ''Αξίζει να κυνηγάμε τον έρωτα αφού εξασθενεί με τον χρόνο; ''
Δηλαδή τι; Να μην ασχοληθούμε ξανά μαζί του;
Αν υπάρχει τρόπος ανανέωσης μιας σχέσης φυσικά και διατηρείται μέσα στο χρόνο.
Αν το πάθος μένει ζωντανό. Αν ο έρωτας δεν σβήνει, όλα μπορούν να γίνουν.
Εκτός αν κάποιος άνθρωπος είναι πολυγαμικός και κάπως ψυχρός όσον αφορά τα συναισθήματα.
Που ακόμα και σε αυτή την περίπτωση μπορεί κάποια φορά να την πατήσει.
Ακόμα και ένα one night stand μπορεί να έχει συναίσθημα, δεν είμαστε μηχανές.
Είναι υπέροχο να μην έρχεται η απομυθοποίηση με το πέρασμα του χρόνου και τυχεροί και άξιοι όσοι ζουν μαζί μην δίνοντας σημασία στις φθορές μιας μακροχρόνιας σχέσης.