Ακόμη θυμάμαι πώς αντιμετώπιζε ο Τύπος τον Skrillex όταν ακούστηκε για πρώτη φορά το όνομά του, γύρω στις αρχές των 2010s. Το dubstep μεσουρανούσε στην ηλεκτρονική μουσική. Το ζούσαμε και εδώ τότε, με μια σειρά από underground club όνοματα που είχαν εμφανιστεί στα μέρη μας και η Αθήνα ανέπνεε τον underground αέρα του νότιου Λονδίνου στη σκηνή του Bios.
Ήταν ωραία, πάντως. Αν παρακολουθούσες από κοντά αυτό που συνέβαινε εκείνη την περίοδο, έβλεπες στην ώρα τους πράγματα που δεν τα περίμενες. Η εμφάνιση του Sonny Moore, όμως, σε αυτό το σύμπαν αντιμετωπίστηκε ως κακός οιωνός για αυτό που θα ακολουθούσε.
Ένας nerdy, emo τύπος που έπαιζε σε μια hardcore μπάντα στα νιάτα του, ο οποίος ξαφνικά εκτοξεύτηκε και έγινε ο πιο πετυχημένος DJ και μουσικός παραγωγός της γενιάς του, με τη δική του αμερικανική εκδοχή στο dubstep (brostep) που γέμιζε στάδια και το έφερε στο μέινστριμ.
Κάτι σαν τον Moby των ‘00s, και αυτός ένας Αμερικανός, λευκός, cis μουσικός ο οποίος έμπαινε σε rave χωράφια που δεν ήταν δικά του και τα εμπορευματοποιούσε, με τη μόνη διαφορά ότι ο Moby βγήκε σε μια εποχή που η επιτυχία δεν θεωρούνταν κάτι τόσο κακό και επιπλέον τον λάτρευαν οι μουσικοκριτικοί.
Fast-forward σχεδόν δέκα χρόνια μετά, το dubstep έχει χαθεί από τον ορίζοντα, o Skrillex αντέχει ακόμη στον χρόνο και φαίνεται πλέον να μην του κρατάνε και τόση κακία σε σχέση με το παρελθόν.
Για όσους έγραφαν για μουσική τότε στις αρχές των ‘00s, δεν ήταν cool να καταπιάνεσαι με ό,τι έκανε ο Skrillex. Το ξέρω από προσωπική εμπειρία. Αντιπροσώπευε ό,τι πήγαινε λάθος στη μουσική βιομηχανία. Ένας άψυχος σφετεριστής, όπως τον χαρακτήρισαν εύστοχα πρόσφατα οι NYT, που διάβρωνε ένα DIY, underground αυθεντικό μουσικό κίνημα. Καημένε Sonny!
Δεν είχε καθόλου σημασία αν ήταν –και συνεχίζει να είναι– ένας υπερβολικά συμπαθής και ευγενικός τύπος, σύμφωνα με μαρτυρίες ακόμη και από άτομα που δεν πήγαιναν ιδιαίτερα αυτά που έκανε. Κέρδιζε Grammys με τα EPs του προτού καν κυκλοφορήσει το πρώτο του άλμπουμ και γενικά έδειχνε πόσο άσχετος είναι όταν ευχαριστούσε από τη σκηνή για το βραβείο εταιρείες όπως η dub police και τους «Croydon dub guys».
Μέσα σε όλα αυτά, κανείς δεν του συγχώρεσε ότι αποτέλεσε τη βασική φιγούρα του EDM, ενός αμφιλεγόμενου –και μεταξύ μας το ίδιο γελοίου όπως το EBM– μουσικού όρου που άρχισαν να χρησιμοποιούν οι Αμερικανοί στα ‘00s για να περιγράψουν τη rave κουλτούρα.
«Αυτός ο βαρύς, εξωφρενικά μαζικός headliner ήχος που γέμιζε στάδια, ανέβαινε στην κορυφή των τσαρτ και κυριαρχούσε στην Αμερική… κάπου μεταξύ του electro και της progressive house, σκηνοθετημένος από τον Michael Bay («Transformers») και, όπως συμβαίνει με διάφορα μουσικά είδη, το να προσπαθείς να τον προσδιορίσεις ακριβώς είναι σαν να προσπαθείς να πιάσεις μια χούφτα νερό», έγραφε ο Simon Reynolds. Για να το κάνουμε πιο κατανοητό, αναφέρεται στην περίπτωση σούπερσταρ DJ και παραγωγών όπως ο Steve Aoki και, πιο up-to-date, η Peggy Gou.
Τέλος πάντων, fast-forward σχεδόν δέκα χρόνια μετά, το dubstep έχει χαθεί από τον ορίζοντα, o Skrillex αντέχει ακόμη στον χρόνο και φαίνεται πλέον να μην του κρατάνε και τόση κακία σε σχέση με το παρελθόν. Ίσως επειδή υπάρχει μια νέα γενιά γραφιάδων η οποία δεν κολλάει τόσο εύκολα σε ταμπέλες – αν και ορισμένοι από τους παλιούς ακόμη θεωρούν ότι δεν πρέπει να ασχοληθούν. Δεν τους ενδιέφερε τότε επειδή ήταν η προσωποποίηση του μέινστριμ –βλέπε καπιταλισμός–, οπότε δεν τους ενδιαφέρει ούτε σήμερα.
Ίσως, όμως, να αισθάνεται και ο ίδιος απελευθερωμένος από αυτό το στίγμα που τον ακολουθούσε σε όλη του την καριέρα. Κυκλοφόρησε δύο άλμπουμ με μία μέρα διαφορά το ένα από το άλλο, πρώτα το «Quest For Fire» και μετά εντελώς απροειδοποίητα το «Don't Get Too Close».
SKRILLEX - QUEST FOR FIRE Basement Set
Και τα δύο άλμπουμ έρχονται εννιά χρόνια μετά το ντεμπούτο του, το «Recess» (2014), και πραγματικά ακούγονται ανέλπιστα ευχάριστα, αν εξαιρέσεις κάποιες υπερβολές. Σίγουρα δείχνουν ότι έχει εξελιχθεί ως δημιουργός έτσι όπως προσπαθεί να ελιχθεί παιχνιδιάρικα από ήχο σε ήχο και να δοκιμαστεί σε διαφορετικά μουσικά είδη, είτε είναι hyperpop είτε τραπ και cloud rap.
Έχει συνεργασίες που πραγματικά σε εκπλήσσουν, με τον Four Tet και τον προστατευόμενο του, Fred Again (οι τρεις τους είναι κολλητοί πια), ή τον ανεξάρτητο avant-garde περκασιονίστα Eli Keszler, αλλά και τη Missy Elliott, ενώ αποτίνει φόρο τιμής και στο Λονδίνο με την παρουσία του Joker ή βάζοντας τον Flowdan, έναν από τους σημαντικότερους grime ΜCs, στην κορυφαία στιγμή και των δύο άλμπουμ, το «Rumble». Η λίστα είναι ατελείωτη, ενώ δεν λείπουν τρανταχτοί ράπερ όπως οι Chief Keef και Kid Cudi ή ερμηνευτές όπως ο Swae Lee. Έχει ακόμη και ένα κομμάτι με την ανερχόμενη Βρετανίδα –viral φαινόμενο– PinkPantheress.
Ο Skrillex παρέμενε σιωπηλός και αφανής όλο αυτό το διάστημα, λειτουργώντας περισσότερο στο παρασκήνιο. Δούλεψε με ποπ μεγαθήρια όπως οι Diplo, Ed Sheeran, Justin Bieber, Beyoncé, the Weeknd, και FKA twigs, αλλά και με μικρότερου βεληνεκούς καλλιτέχνες όπως οι Vic Mensa και Kelsey Lu, έγραψε το σάουντρακ του «Spring Breakers» και σκόραρε χρυσό με τη συνεργασία του με τη Hikaru Utada, τη Γιαπωνέζα-θρύλο της ποπ, στο σάουντρακ του RPG «Kingdom Hearts III».
Ο ίδιος αποδίδει αυτή την κατά τ’ άλλα παραγωγική σιωπή του στην άσχημη ψυχολογική του κατάσταση. Ο θάνατος της μητέρας του το 2015 τον έκανε να πνίξει τη θλίψη του στο ποτό. Άκουσα για την επικείμενη επιστροφή του όταν ένας φίλος μού έστειλε μήνυμα πριν από έναν μήνα για να με ρωτήσει αν έχω πάρει πρέφα τι γίνεται στα σόσιαλ μίντια με τον Bladee, τον Σουηδό ράπερ που λέει το κομμάτι «Real Springs» από το «Quest For Fire». Γινόταν, όπως μου είπε, χαμός στην Αμερική στα σόσιαλ, όπως και με τον Yung Lean, που επίσης συμμετέχει στο «Don't Get Too Close».
Κοίτα να δεις πώς αλλάζουν οι καιροί. Από την άλλη, ο Skrillex πάντα είχε την επιτυχία εξασφαλισμένη.
Skrillex, Fred again.. & Flowdan - Rumble [Official Audio]
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
