Beatles εναντίον Stones: ‘Εφτασε στο τέλος της η κορυφαία αντιπαλότητα στην ιστορία του ροκ;

Beatles εναντίον Stones: ‘Εφτασε στο τέλος της η κορυφαία αντιπαλότητα στην ιστορία του ροκ; Facebook Twitter
Ο Πολ Μακάρτνεϊ με τον Μικ Τζάγκερ στο σιδηροδρομικό σταθμό του Euston στο Λονδίνο, 1967.
0

Σύμφωνα με τα τελευταία δημοσιεύματα, η πιο παραδοσιακή αντιπαλότητα στην ιστορία του ροκ τερματίστηκε με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο. Μετά από εξήντα χρόνια «διαμάχης», οι (εναπομείναντες) Beatles και οι Stones έθαψαν το τσεκούρι του πολέμου και δημιουργούν μαζί μουσική. Όπως γράφτηκε στο Variety, o Πολ Μακάρτνεϊ συμμετείχε με το μπάσο του στις ηχογραφήσεις του επερχόμενου άλμπουμ των Rolling Stones, στο οποίο «θα παίξει» επίσης και ο Ρίνγκο Σταρ.  

Η είδηση δεν είναι απολύτως ακριβής. Πράγματι, ο Μακάρτνεϊ συμμετείχε σε ηχογράφηση σε στούντιο του Λος Άντζελες μαζί με τον Μικ Τζάγκερ, τον Κιθ Ρίτσαρντς και τον Ρόνι Γουντ, η συνάντηση όμως ήταν τυχαία. Πρόκειται όμως για ένα μόνο κομμάτι, ενώ οι φήμες περί συμμετοχής του Ρίνγκο είναι μάλλον ανυπόστατες.  

Όσο περιορισμένης κλίμακας όμως κι αν είναι αυτή η διασύνδεση Beatles-Stones, εξακολουθεί να αποτελεί μεγάλη είδηση, δεδομένης της ιστορίας των δύο συγκροτημάτων. Σύμφωνα με την στερεοτυπική αφήγηση, οι Beatles ήταν τα καλά παιδιά της διπλανής πόρτας, ενώ οι Stones ήταν τα κακά αγόρια, οι Beatles ήταν ποπ, οι Stones ήταν ροκ, κλπ. Σε ποιο βαθμό όμως η αντιπαλότητα ήταν αληθινή; Αντιπαθούσαν πραγματικά τα συγκροτήματα το ένα το άλλο; Ή μήπως ήταν μια διαμάχη που μαγειρεύτηκε για να δημιουργηθούν πρωτοσέλιδα και εντυπώσεις καθώς το ποπ marketing απογειωνόταν μαζί τους τη δεκαετία του 1960; Η απάντηση είναι ένα μείγμα των δύο: Το κεφάλαιο «Beatles εναντίον Stones» είναι 80 % μυθοπλασία και 20% πραγματικότητα.

Σε συνέντευξή του στο περιοδικό Esquire το 2015, ο Ρίτσαρντς αποκάλεσε το κλασικό άλμπουμ των Beatles, Sgt Pepper's Lonely Hearts Club Band, «ένα συνονθύλευμα σκουπιδιών», υποστηρίζοντας ότι δεν υπήρχαν «ρίζες» στη μουσική του συγκροτήματος.

Η άνοδος των δύο θρυλικών συγκροτημάτων υπήρξε παράλληλη σχεδόν. Οι Beatles κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο single τους Love Me Do τον Οκτώβριο του 1962, ενώ οι Stones κυκλοφόρησαν το δικό τους, Come On, τον Ιούνιο του 1963. (Το "σχεδόν" είναι κρίσιμο εν προκειμένω –  υπήρχε πάντα στη σχέση τους το στοιχείο του μικρότερου αδελφού που θαύμαζε τον μεγαλύτερο αδελφό του). Η πρώιμη αντιπαλότητα των συγκροτημάτων ήταν γνήσια και έμοιαζε με θέατρο σκιών που διαδραματιζόταν ανάμεσα στους μάνατζέρ τους. Ο  μάνατζερ των Stones, Άντριου Όλνταμ, είχε συνεργαστεί με τον μάνατζερ των Beatles Μπράιαν Έπσταϊν, βοηθώντας στη διαμόρφωση της εικόνας των παιδιών από το Λίβερπουλ, μετά από έναν έντονο καυγά όμως μεταξύ τους, ο Έπσταϊν τον απέλυσε. «Γίναμε το εργαλείο εκδίκησης του Όλνταμ απέναντι στον Έπσταϊν», θα έγραφε δεκαετίες αργότερα ο Κιθ Ρίτσαρντς στην αυτοβιογραφία του.

Αρχικά ο Όλνταμ είχε επιχειρήσει να ανταγωνιστεί τους Beatles στο δικό τους γήπεδο,  βάζοντας τους Stones να φορέσουν κοστούμια παρόμοια με τους ανταγωνιστές τους. Όταν το γκρουπ αντέδρασε έντονα στην ιδέα, τότε αποφάσισε να ακολουθήσει την αντίθετη κατεύθυνση: Οι Stones θα έπρεπε να είναι οι αντι-Beatles. Οι Stones καλλιέργησαν μια ατημέλητη εμφάνιση, δεν χαμογελούσαν ποτέ στις φωτογραφίες, δεν ντύνονταν ποτέ ομοιόμορφα, δεν είχαν ποτέ ασορτί κούρεμα.

Δεν ήταν όμως μόνο η εικόνα, ήταν και η ίδια η μουσική. Σε συνέντευξή του στο περιοδικό Esquire το 2015, ο Ρίτσαρντς αποκάλεσε το κλασικό άλμπουμ των Beatles, Sgt Pepper's Lonely Hearts Club Band, «ένα συνονθύλευμα σκουπιδιών», υποστηρίζοντας ότι δεν υπήρχαν «ρίζες» στη μουσική του συγκροτήματος. Ακόμα πιο πρόσφατα, το 2021, σε μια ισχυρή ένδειξη ότι η έριδα καλά κρατούσε, ο Πολ Μακάρτνεϊ χαρακτήρισε τους Stones «μια μπάντα μπλουζ διασκευών», δηλώνοντας στο New Yorker ότι «τα δίχτυα μας ήταν πιο ανοιχτά από τα δικά τους».  

Συχνά επίσης οι Beatles παραπονιόντουσαν ότι οι Stones τους αντέγραφαν συστηματικά. Σε μια συνέντευξή του στο Rolling Stone το 1970, ένας φανερά εκνευρισμένος Τζον Λένον ήταν ιδιαίτερα καυστικός για το «ψυχεδελικό» άλμπουμ των Stones, Their Satanic Majesties Request, το οποίο κυκλοφόρησε λίγο μετά το Sgt Pepper. «Κάθε γαμημένο πράγμα που κάναμε εμείς, αμέσως μετά ο Μικ και η παρέα του έκαναν ακριβώς το ίδιο», δήλωνε, προσθέτοντας ότι οι Stones «απλά δεν είναι στην ίδια κατηγορία μ’ εμάς». Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι τα δύο καλύτερα ίσως άλμπουμ των Stones –  το Sticky Fingers του 1971 και το Exile on Main St. της επόμενης χρονιάς – κυκλοφόρησαν μετά τη διάλυση των Beatles. Από την πλευρά του, ο Τζάγκερ είχε κατακεραυνώσει κάποτε τους Beatles για την «μοχθηρία» που χαρακτήρισε τη διάλυσή τους. Ερωτηθείς το 1970 αν οι Stones θα χωρίσουν ποτέ, είχε πει: «Μπα. Αν το κάναμε όμως, δεν θα ήμασταν τόσο κακότροποι ο ένας με τον άλλον».

Από την άλλη πλευρά, υπάρχει πλήθος στοιχείων που δείχνουν ότι τα δύο συγκροτήματα υπήρξαν συχνά συνοδοιπόροι, φίλοι και συνεργάτες. Λέγεται ότι ο Τζορτζ Χάρισον ήταν εκείνος που είχε προτείνει τους Stones στη Decca (τη δισκογραφική εταιρεία που ως γνωστόν απέρριψε τους Beatles το 1962), ενώ το δεύτερο single των Stones, το I Wanna Be Your Man, φέρει την υπογραφή Lennon – McCartney.

Οι συνεργασίες θα συνεχίζονταν όσο τα δύο συγκροτήματα βρίσκονταν μαζί στο προσκήνιο. Οι Λένον και Μακάρτνεϊ  τραγούδησαν το 1967 στο We Love You των Stones, ο Τζάγκερ με τον Ρίτσαρντς Jagger συμμετείχαν στη ζωντανή δορυφορική μετάδοση του All You Need Is Love την ίδια χρονιά, ενώ την επόμενη ο Λένον και η Γιόκο Όνο Εν τω μεταξύ, ο Lennon και η Yoko Ono εμφανίστηκαν στο Rock and Roll Circus των Stones

Το γεγονός είναι ότι οι Beatles και οι Stones κινήθηκαν (και εξακολουθούν να κινούνται) σε μια παρόμοια τροχιά, μια τροχιά εξαιρετικά αραιοκατοικημένη που περιλαμβάνει μόνο την απόλυτη ελίτ του rock & roll συστήματος. Έμοιαζαν να έχουν ανάγκη οι μεν τους δε, για να εμπνέονται, να ανταγωνίζονται και να θέτουν αναμεταξύ τους νέες προκλήσεις. Ο Τζάγκερ είχε συνοψίσει τη σχέση τους στην ομιλία του κατά την τελετή ένταξης των Stones στο Hall of Fame το 1988: «Περάσαμε κάποιες πολύ περίεργες εποχές», έλεγε για τους Beatles. «Είχαμε ένα είδος μεγάλης αντιπαλότητας εκείνα τα πρώτα χρόνια, και κάποιες προστριβές, αλλά πάντα καταλήγαμε φίλοι».

Με στοιχεία από The Telegraph

Μουσική
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

105’ με τον Rack

Μουσική / Rack: «Έχω φάει σφαλιάρες γιατί τις ζήταγα, αλλά η ζωή μου πλέον έχει αλλάξει»

Γιος του Λεκτικού Επεξεργαστή και με καριέρα που εκτοξεύτηκε νωρίς, ο δημοφιλής ράπερ έχει αλλάξει ρότα. Στα 25 του, πιο ήρεμος από ποτέ, απολαμβάνει μια φήμη που έφτασε μέχρι το Χόλιγουντ.
M. HULOT
Στην Κόνιτσα, σε ένα τριήμερο γλέντι με ρουμανικό fusion, ποντιακά και ηπειρώτικα

Μουσική / Στην Κόνιτσα, σε ένα τριήμερο γλέντι με ρουμανικό fusion, ποντιακά και ηπειρώτικα

Το ακριτικό διαβαλκανικό φεστιβάλ του Christopher King και της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση ξεσήκωσε για άλλη μια χρονιά άτομα κάθε ηλικίας και καταγωγής με παραδοσιακή μουσική απρόσμενη και συναρπαστική.
M. HULOT
Η ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη που έγινε λαϊκό ορατόριο από τον Μίκη Θεοδωράκη

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Η ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη που έγινε λαϊκό ορατόριο από τον Μίκη Θεοδωράκη

Η Ματούλα Κουστένη διερευνά τη σχέση του ποιητή με τον συνθέτη, την αφετηρία της δημιουργίας του μεγάλου έργου «Άξιον Εστί» και την πορεία του μέχρι την πρώτη ηχογράφηση.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Μουσική / Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Η artistic και managing director της High Priority Promotions, η μόνη γυναίκα με αυτήν τη θέση στην Ελλάδα, μιλά για τις συναυλίες, τη μουσική σήμερα, τις αλλαγές σε καλλιτέχνες και κοινό και το Memory Corner με τα ιδιαίτερα vintage ρούχα, την άλλη μεγάλη της αγάπη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses».

Μουσική / Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses»

Για χρόνια η Q Lazzarus του «Goodbye Horses», μία από τις πιο αδικημένες ερμηνεύτριες στην ιστορία της ποπ μουσικής, παρέμενε μια μυστηριώδης φιγούρα, τώρα όμως ένα μουσικό ντοκιμαντέρ φωτίζει τη ζωή της.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Ερμής

Μουσική / Ermis: «Το τρέμολο του μπουζουκιού ήταν ο αγαπημένος μου ήχος από νιάνιαρο»

O περιζήτητος νέος συνθέτης που έχει συνεργαστεί με τον Good Job Nicky, τη Μαρίνα Σάττι, τη Χάρις Αλεξίου και τον Sidarta επαναπροσδιορίζει τον ήχο του μπουζουκιού και της κλασικής μουσικής με σεβασμό και τόλμη.
M. HULOT
Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Daily / Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Τα δώδεκα επεισόδια της ομώνυμης σειράς βρίσκονται στο Ertflix, η παρακολούθηση της σειράς όμως υπονομεύεται συχνά από την συμβατική και στεγνή προσέγγιση, και η στημένη παρουσία της Χάρις Αλεξίου στο ρόλο της παρουσιάστριας-αφηγήτριας δεν βοηθάει.  
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Πολυαγαπημένη μου Βίβιαν»: Στο φως η επιστολή που έγραψε ο Μάλκολμ ΜακΛάρεν στην Βίβιαν Γουέστγουντ λίγο πριν τον θάνατό του

Μουσική / Η επιστολή μεταμέλειας του Μάλκολμ ΜακΛάρεν προς τη Βίβιαν Γουέστγουντ, λίγο πριν τον θάνατό του

Τα αποκαλυπτήρια μιας επιστολής γεμάτης μετάνοια αλλά και πικρία, την οποία έγραψε –αλλά δεν έστειλε ποτέ– ο διαβόητος μάνατζερ των Sex Pistols προς την πρώην σύντροφο και συνοδοιπόρο του.
THE LIFO TEAM