Κι όπως έγραφε τοπεριοδικό «Time» (τοοποίο έχει μαγκέψει πολύ τελευταία, μεαποκορύφωμα το εξώφυλλο με τίτλο «ΟΘάνατος της Γαλλικής Κουλτούρας»)στο τελευταίο του τεύχος με τα διάφοραtop ten τηςχρονιάς, «οι άνθρωποι διαβάζουνοποιαδήποτε ανοησία, αρκεί να είναι υπότη μορφή αριθμημένης λίστας».
Αντιδραστικόαντανακλαστικό: Παρντόν κιόλας, αλλάλίγο από διαστροφή, λίγο από αλλεργίαστην έντεχνη δημαγωγία και τη χυδαίαευκολία του να κάνεις τηλεόραση από τασπαράγματα της τηλεόρασης, αναγκάστηκανα πάρω το μέρος του Καρβέλα στο πρόσφατο«celebrity deathmatch»που έδωσε με τον Sir Lakis,ο οποίος αγνοεί τον πιο βασικό τηλεοπτικόκανόνα: να μπορείς να μοντάρεις τονεαυτό σου.
Πουτάνες,αγόρι μου: Η Κάρλα Μπρούνι με τονΣαρκοζί! Έλεος! Τι να πεις... Πρόκειταιγια διεστραμμένη χώρα. Εδώ σε διάστημαμερικών ημερών, οι Γάλλοι έδωσαν φέτοςτο μεγάλο παράσημο της Λεγεώνας τηςΤιμής πρώτα στον Κλιντ Ίστγουντ καιμετά στη Νάνα Μούσχουρη. Ό,τι να ‘ναι...
Καλύτερηαυτο-νεκρολογία: Ο Νόρμαν Μέιλερπέθανε φέτος, αλλά πριν χρόνια είχεγράψει στο βιβλίο του TheSpooky Artγια κάποιον άλλο λογοτέχνη: «Είχεμεγάλη καρδιά μα ήταν άκαρδος. Εξαιρετικάοξύμωρο αλλά αληθινό. Αυτό μπορεί ναείναι το επιτύμβιο επίγραμμα για πολλούςκαλούς συγγραφείς».
Συνομήλικοςlate bloomer:Ο James Murphy(LCD Soundsystem)και το άλμπουμ του The Soundof Silver:Κουρασμένο παλικάρι, ψυχρός εκτελεστής,ήρεμη δύναμη με βαριά δισκοθήκη, πολλάχανγκόβερ και τις '80sμνήμες να τον ακολουθούν σαν αγαπησιάρικοσκυλάκι.
Πιοψυχαγωγική ταινία: InlandEmpire και με διαφορά. Όπωςείχε πει και μια φίλη: «Κατεβαίνειςτα σκαλιά του Άστυ, πληρώνεις επτά ευρώκαι μετά μπαίνεις στο πιο συναρπαστικότρίωρο τριπ. Πολύ σωστό νταραβέρι!»
Καλύτερη«παλιά» ταινία: Πολλοί σινεφίλοιβρήκαν αφορμή για ιδιωτικές ρετροσπεκτίβεςκαι μνημόσυνα με τους (διαδοχικούς)θανάτους του Αντονιόνι και του Μπέργκμαν.Εγώ δεν το 'χω μ' αυτούς τους δύο, όσοκι αν έχω προσπαθήσει. Στην άλλη ζωή,μαζί με την κλασική μουσική και τηνόπερα. Τώρα ξεκινάω την πρώτη μικρή γιατην τζαζ. Η ταινία πάντως που ανακάλυψαπιο «δραματικά» φέτος και σκέφτηκα«καλά εγώ γιατί δεν το είχα δει αυτό;»ήταν οπωσδήποτε το LeFeu Folletτου Λουί Μαλ. Ο παράδεισος (και η κόλασηφυσικά) του σκοταδόψυχου...
Χάθηκεη μπάλα: Το αίσχος της «ΑθλητικήςΚυριακής». Αυτά γίνονται αν δεν έχειςNOVA και πέσεις στην ανάγκητης κρατικής... Δεν λέω, μαζική υπόθεσηη μπάλα, αλλά τα άτομα είναι πολύ πιοκάτω από το μέσο «γκάου» τύπο. Όχιότι το αντίπαλον δέος στον Alphaείναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση - ακόμακι ο Καρπετόπουλος μοιάζει έτοιμος νααναληφθεί σε κάτι φάσεις, ενώ ο Πανούτσοςείναι έτσι κι αλλιώς fargone την περισσότερη ώρα.Κρίμα.
Πολιτικέςατάκες της χρονιάς: Ιδανικός συνδυασμόςβαρεμένης θυμοσοφίας και lifestyleεπικαιρότητας από τις δύο μεγάλες κυρίεςτου ΚΚΕ: «Μας ζάλισαν δύο μήνες γιανα κάνουν μια τρύπα στο νερό» (ΑλέκαΠαπαρήγα για τις εκλογές στο ΠΑΣΟΚ) και«Είναι μια trendy επιλογήγια ένα emo κόμμα» (ΛιάναΚανέλλη για τον Αλέξη Τσίπρα ως υποψήφιοηγέτη του Συνασπισμού).
(Καθυστερημένη)σούπερ ατάκα κακής ταινίας: Τελικάη περιέργεια νίκησε τη φρίκη (της πήρεκαιρό πάντως) κι έτσι ενέδωσα και νοίκιασαένα κρύο βράδυ το Βασικό Ένστικτο 2 γιανα δω αν η Σάρον Στόουν παραμένει «καυτή».Παραμένει, αν και με κάπως ζορισμένοτρόπο. Όλα τα λεφτά όμως είναι η διάγνωσηαπό τον ψυχίατρο για την παθολογία τηςπερίπτωσής της: «Αυτή η γυναίκαακροβατεί μεταξύ θεϊκής παντοδυναμίαςκαι της αίσθησης ότι απλά δεν υπάρχει».
Όχιάλλο άνθρακα: Έλεος με τον μεσσία ΑλΓκορ. Δεν ξέρω, αλλά ο liberalπασπαρτού φονταμενταλισμός της αποκάλυψηςδεν με ψήνει, ειδικά σε πακέτο μπανάλπολιτικού μελοδράματος μοιάζει ύποπτοςκαι απελπισμένος, ακόμα κι αν οι προθέσειςείναι καλές.
Κιένα ποιηματάκι για το 2007: Αν και έχειγραφτεί πριν 25 χρόνια, νομίζω το τραγούδι«Year WithNo Head»των Blue Orchids,ενός από τα πιο αγαπημένα μου και πιοαδικημένα γκρουπ του «original»post punk,εκφράζει ιδανικά τη διανοητική-ψυχολογικήμου κατάσταση για τη χρονιά που πέρασε,κάτι σαν μικρός ύμνος για την κατάστασηπου κλινικά περιγράφεται ως «depressivehedonia»:
«Πέρασαένα χρόνο χωρίς κεφάλι / Ούτε μια έγνοιαστον κόσμο / Τα πόδια μου βάδιζαν / Ταχέρια μου μιλούσαν / Θα πρέπει να είχακάποια λάμψη στα μάτια / Θα πρέπει ναείχα κάποιο χαμόγελο στο πρόσωπο / Τουςαγαπούσα όλους και τις οικογένειές τους/ Ήμουν το καμάρι του Σώματος / Πέρασαένα χρόνο χωρίς κεφάλι / Ήμουν μια χαρά.
Ξύπνησαμια μέρα / και πέταξα το όνομά μου στασκουπίδια / Ήπια στην υγεία της δύναμης/ Της δύναμης της αγάπης / Έφαγα τον καρπότης παράδοσης / της παράδοσης σε κανένα/ Θα πρέπει να φαινόμουν πολύ βλάκας /Ήμουν όμως μια χαρά».
Ευτυχέςτο νέον έτος.
σχόλια