Στον Τελευταίο Αυτοκράτορα του Μπερτολούτσι οι ευνούχοι, σε πομπή, μεταφέρουν μέσα σε χρυσά κασελάκια τα ακρωτηριασμένα τους όργανα. Την ανάμνηση από μια φύση που είχαν, αλλά μεταλλάχτηκε. Φρικτή εικόνα, όσο και η ίδια η πράξη του ευνουχισμού. Οι ίδιοι, όμως, είναι ευτυχισμένοι. Ανήκουν στην αυλή του αυτοκράτορα, έχουν το προνόμιο να τον υπηρετούν και την αυταπάτη πως ο ευνουχισμός θα τους χαρίσει μακροβιότητα, όπως υποστήριζαν όσοι ακόνιζαν τη φαλτσέτα πάνω στον μελλοθάνατο ανδρισμό.
Η χαρά του ευνούχου είναι η χαρά μιας ακρωτηριασμένης φύσης. Της άγνοιας. Πώς είναι ο έρωτας, η ζωή, οι ορμές της; Πώς είναι να υπάρχεις και όχι να σε κατασκευάζουν για να υπηρετήσεις τον αυτοκράτορα, το χαρέμι ή τους στρατηγούς που έπρεπε να ικανοποιούν τις ανάγκες τους στο άτριχο και κακοποιημένο σώμα στις μακρόχρονες πολεμικές εκστρατείες; Οι ευνούχοι δεν είχαν τη δυνατότητα να μάθουν. Ήταν ευνουχισμένοι κυρίως σε αυτό.
Την ανάπηρη χαρά των ευνούχων θυμήθηκα πριν από μέρες, όταν φίλη μού περιέγραφε περιστατικό με κάποιον φίλο της. Απολύθηκε πριν από μήνες, έμεινε άνεργος και κατάφερε πρόσφατα να βρει μια δουλειά που του εξασφαλίζει μετά βίας 700 ευρώ. Όταν πληρώθηκε τον πρώτο μισθό, πήγε σ’ ένα κατάστημα και αγόρασε για 300 ευρώ τα παπούτσια που για καιρό χάζευε σε περιοδικό. Ένα δώρο στον εαυτό του, φαντάζομαι, που ακόμη υπήρχε κίνδυνος να πεθάνει της πείνας.
Ξέρω πως αυτή η ιστορία μπορεί να φαντάζει ως και ρομαντική σε κάποιους. Ο άνθρωπος, σχεδόν ήρωας, που επέλεξε να ικανοποιήσει το όνειρό του απ’ το να φάει. Να χαρεί, ως αντιστάθμισμα για τη δυσκολία που χρειάστηκε να αντιμετωπίσει. Με αυτήν τη χαρά του ευνούχου που μπορεί να χαίρεται με ό,τι δημιούργησε τον ίδιο τον ακρωτηριασμό του.
Στην Ελλάδα, αμέσως μετά τον Εμφύλιο, δημιουργήθηκε μια γενιά που έζησε με τον εφιάλτη του πολέμου. Η καταστροφή δεν υπήρχε πια, αλλά υπήρχαν κατεστραμμένοι άνθρωποι.
Υπήρχε πάντα η απειλή της. Μετά τη Μεταπολίτευση ήρθε η γενιά των δικαιωμάτων. Άνθρωποι που θεωρούσαν πως η πρόκληση της Δημοκρατίας είναι μια προσωπική και όχι πολιτική μόνο ανάγκη. Σε αυτήν τη γενιά δεν υπήρξε ο φόβος της στέρησης. Μόνο τα φαντάσματά της. Ανέλαβαν να μπουκώνουν χοντρά παιδιά με γεμάτα κουτάλια, να στριγκλίζουν παιδικά ονόματα στις παραλίες, να ανησυχούν γι’ αυτό που κάποτε ήταν παιδικό παιχνίδι. Ο υπερπροστατευτισμός έγινε μέτρο της αγάπης, η υπερβολή ταυτίστηκε με τον γονεϊκό ρόλο και η Ελλάδα είχε μέλλον μόνο για επιστήμονες που δημιουργούσαν με το στανιό τα όνειρα μιας παλιάς, στερημένης οικογένειας. Την ίδια εποχή ο καταναλωτισμός δημιουργούσε αξίες σε 12 άτοκες δόσεις, η Δημοκρατία ταυτίστηκε με προσωπικές αξιώσεις και επιτυχία βαφτίστηκε η επιτυχής διαχείριση του «τίποτα». Ήταν τότε που άρχισε να δημιουργείται μια γενιά, που η κοινωνία και η οικογένεια πρόσφεραν άθελά τους ως καστράτους. Η γενιά που μεγάλωνε με τον κίνδυνο να γίνει η γενιά των ευνούχων.
Παιδιά που μεγάλωσαν προστατευμένα από τα οικογενειακά άγχη, από τις κοινωνικές αντιπαραθέσεις, από τις αντιθέσεις που διαμορφώνουν φυσιολογικά τα πράγματα. Οι ιστορικές μνήμες χρησιμοποιήθηκαν παραδόξως ως μελλοντική πιθανότητα για να εξασφαλίσουν την προσήλωση στην ευμάρεια του παρόντος.
Η Ελλάδα γέμισε με μανάδες που πήγαιναν τα παιδιά ως την πόρτα του σχολείου με το αυτοκίνητο, ακόμη και αν το σπίτι απείχε 20 μέτρα, που ανησυχούσαν αορίστως για την κακοποίησή τους, ενώ οι ίδιες τα καταδίκαζαν στην ανικανότητα, που τα μάθαιναν να ταυτίζουν την ευτυχία με την αποχή από το μισό της ζωής, τη δυσκολία. Γέμισε με πατεράδες που πλήρωναν για τον λογαριασμό του κινητού του παιδιού τους όσα θα ήταν ο πρώτος μισθός που θα έπαιρναν, αν έπιαναν δουλειά. Που χαίρονταν γιατί μεγάλωναν παιδιά μακριά από τις δοκιμασίες, φτιάχνοντας έναν πριγκιπικό θρόνο το ίδιο αναγκαίο με τις καρέκλες του σπιτιού. Γέμισε με γονείς που δεν καταλάβαιναν πως ευτυχία δεν είναι το συμβόλαιο με την κενότητα, αλλά η εξοικείωση με τις ανάγκες. Η επιτυχής διαχείριση όσων πραγμάτων συμβαίνουν στη ζωή. Και πολλά απ’ αυτά είναι στ’ αλήθεια άσχημα και δύσκολα.
Η αγάπη πολλές φορές ήταν ικανοποίηση αναγκών. Πόσοι αντιλαμβάνονταν την αγάπη ως την απόφαση να παραδώσουν το παιδί τους στην ανθρώπινη πραγματικότητα; Οι ξένοι φάνταζαν πολύ βάρβαροι που απαιτούσαν από τα παιδιά τους να φύγουν απ’ το σπίτι κατά την ενηλικίωση. Και οι Έλληνες, πολύ συγκροτημένοι γύρω από την «ομορφιά» της ελληνικής οικογένειας, που τάιζε μαντραχαλάδες ως τα 40 και δεν τολμούσε να σκεφτεί πως ένα παιδί, ακόμη και αν έχει σπουδάσει πυρηνικός φυσικός, πρέπει να βρει δουλειά και να εξασφαλίζει όσα απαιτούνται για να ζήσει.
Προσφέραμε χωρίς όριο μια αγάπη που προσέφερε αφειδώς συναίσθημα, αλλά δεν απαιτούσε πράξη. Βαφτίσαμε ελευθερία όλες τις ελευθεριάζουσες απόψεις μας που επέτρεπαν να μην έχουμε ευθύνη. Μόνο φόβο, που με τη σειρά του δημιουργούσε συναίσθημα. Αλλά όχι πράξη.
Και ξαφνικά ήρθε η κρίση. Έτοιμη να κατασπαράξει τα πάντα. Και πρώτα τους ευνούχους που δημιουργήσαμε. Ανέτοιμοι ν’ αντιμετωπίσουν αυτό που έρχεται. Ακόμη και να καταλάβουν. Χαζεύουν ακόμη βιτρίνες, ενώ δεν έχουν να φάνε, θεωρούν πως η ζωή δεν μπορεί να είναι διαφορετική από αυτό που έχουν ζήσει κι επιμένουν να επικαλούνται το δικαίωμά τους στην επιβίωσή τους, σαν να είναι το φαΐ που θα τους ταΐσει.
Στην κοινωνία που καταρρέει, οι ευνούχοι κουβαλάνε τα κασελάκια με τα ακρωτηριασμένα τους όργανα. Οι ευνοημένοι του αυτοκράτορα γονιού. Και είναι τα παιδιά μας.
Πρόκειται για μια οικογένεια μεσογειακού τύπου: πολυμήχανη, προσαρμοστική, πολύεργη. Η ελληνική οικογένεια ήταν και είναι μια ιδιότυπη, συμπαγής οικονομική κοινοπραξία, απίστευτα εργατική όταν εργάζεται για το δικό της όφελος, ένα κοινωνικό κύτταρο εγωπαθές και πανίσχυρο, πότε οχυρό απόρθητο και πότε ελαφρύ τεθωρακισμένο, ευέλικτο και επιθετικό.
Η ίδια οικογένεια ενίοτε φυλακίζει τις παραγωγικές μονάδες της, περιορίζει τις πολιτικές και κοινωνικές ιδέες των μελών της, κληροδοτεί στα παιδιά της την δυσπιστία, την μοχθηρία για οτιδήποτε είναι εκτός του οικογενειακού ορίζοντα, τα εκπαιδεύει να είναι άτομα αλλά ποτέ πολίτες. Η ίδια οικογένεια διδάσκει στα παιδιά της να απομυζούν και να σπαταλούν το Δημόσιο χρήμα, τρέχει να τους εξασφαλίσει θέση στο Δημόσιο, διαπλέκεται με το Κράτος. "Οικογενειοκρατία'' άλλη μια λέξη που δεν υπάρχει στις μεγάλες δυτικές γλώσσες.
Η ελληνική οικογένεια είναι όμως και γόνιμο φυτώριο ιδεών και νοοτροπιών, που οδηγούν συχνά τα μέλη της σε τολμηρές αναζητήσεις εκτός των διανοητικών και βιοτικών συνόρων της. Στις σπουδές και την κοινωνική κινητικότητα. Σε παροδικές αποδημίες και ισόβιες μεταναστεύσεις. Σε οικονομικές συμπεριφορές που είναι, ενίοτε, παραγωγικότατες. Σε εργασιακές στρατηγικές ευέλικτες. Σε αποταμιευτικές και επενδυτικές στρατηγικές πολύ αποδοτικές. Σε επιχειρηματικές πρωτοβουλίες όλων των διαμετρημάτων.
Και σε παραγωγικές μονάδες ιδιαίτερα προσαρμοστικές.''
Γιώργος Δερτιλής, Ιστορία του Ελληνικού Κράτους, εκδ. Εστία, 2005, σ. 20-21
Σας συγχαίρω.
και δε μιλάω για εσάς κ. Βαξεβάνη..έχετε καλή κρίση σε αρκετά από αυτά που δημοσιεύετε κατα καιρους...
Έχω όμως μία παρατήρηση για το σημείο που αναφέρει του "βάρβαρους ξένους που λένε στα παιδία τους να φύγουν απο το σπίτι στην ενηλικίωση".
Επειδή έχω ζήσει στο εξωτερικό, αυτό είναι πραγματικά βάρβαρο. Στις νότιες χώρες, και όχι μόνο στην Ελλάδα, οι οικογενειακοί δεσμοί έχουν άλλη βαρύτητα απ'ότι στις βόρειες. Αυτός είναι ο λόγος που πολλοί καρτιούνται σπίτι τους ακόμα και μετά τα 40 αν έχουν ανάγκη (και άν όχι πολλές φορές), και όχι το οτι τους μαμόθρεψε η κρίση. Πάντα έτσι ήταν.
Απο την άλλη μεριά, και σάν κλείσιμο αυτού του "κυκλου", στις νότιες χώρες τους γονείς μας δέν τους πετάμε στα γεροκομεία όταν γεράσουν, αλλα τους προσέχουμε μέχρι να πεθάνουν.
Σε αυτό το ζήτημα δέν είμαστε εμείς οι "βάρβαροι"...
αλλά διαφωνώ με την αφοριστική γενικότητα. αυτή η μανία να μιμούμαστε πολιτισμούς και (θρησκευτικές) παραδόσεις που δεν μας ταιριάζουν, γιατί έτσι κάνουν "έξω", μας κάνει περισσότερο ζημιά παρά καλό. η ελληνική οικογένεια (με τα καλά της και τα, πολλά, αρνητικά της) αποτέλεσε και αποτελεί πάντα έναν πυρήνα επιβίωσης, ένα καταφύγιο και αυτό είναι μέρος του ανθρωποκεντρικού πολιτισμού μας (όπως και των άλλων μεσογειακών πολιτισμών).
Αλλά το εξαντλεί συντηρητικά και απλοϊκά
Η αρρώστια της ορθόδοξης ελληνικής οικογένειας θέλει τόνους από μελάνι , πολύ ψυχοθεραπεία και πολλά αρχί...δια για να την αγγίξεις … Αλλά γράφοντας ,μάλλον αισθάνθηκε κι αυτός μια ενοχή για την άγια καλή του μανούλα … που δεν τον έκανε «ευτυχώς» σαν τον νέο που αγόρασε το ζευγάρι με τα παπούτσια … αλλά τον μεγάλωσε με ιδανικά …κι έγινε ένας καλός δημοσιογράφος «που τα λέει έξω απ τα δόντια» … Το δικό του κασελάκι το χει δει άραγε ?
ζώγια
Να κάνω παιδια και να τα βγάλω με τι εφόδια στην κοινωνία που έχτισε η γενιά του κου Βαξεβάνη και η προγούμενη?Που θα υπάρχουν ακόμα οι καρεκλοκένταυροι στις θεσούλες που κανένας δεν τολμάει να πειράξει με τους τεράστιους μισθούς, που θα φροντίζουν τα δικά τους παιδιά να μιλάνε 7 γλώσσες και να κάνουν χαλί με τα πτυχία τους...κι εγώ το παιδί μου θα το ταίζω "αξίες" και "ιδεολογίες" και θα του λέω δεν πειράζει και η προγιαγιά σου που πέρασε κατοχή έτσι ήταν!!!Και θα μου είναι για πάντα ευγνώμων!!! Πόσο μάλιστα που βλέπω ήδη πως μεγαλώνουν άλλα παιδιά και αρχίζω να κάνω συγκρίσεις!!
Ο Μέσος Έλληνας δημοσιογράφος καταλήγει να πείθει τους Μέσους Έλληνες αναγνώστες, μεταξύ των οποίων εγώ προσωπικά αποτελώ υγιή μειοψηφία και φωτεινό παράδειγμα, καθώς σε αντίθεση με τα περισσότερα Μέσα ελληνόπουλα είχα ΜΟΝΟ ένα μπάτλερ, ο οποίος επιπλέον, αρνιόταν να βγάλει τα τσόφλια απ'το χαβιάρι πριν μου το χώσει με το ζόρι στο στόμα.
αρχικά ας παραδεχτούμε, δίκην αξιώματος, ότι όλοι έμείς αναγιγνώσκουμε και σχολιάζουμε το παραπάνω άρθρο, ένδειξη -και όχι απόδειξη- ότι ανήκουμε στο ποσοστό της κοινωνίας που αποζητά ανεξάρτητη ενημέρωση. Ως τέτοιοι γνωρίζουμε [όχι;] πως κανένα άρθρο/κείμενο/μανιφέστο δεν θα μας βρει ομόφωνους απέναντί του. Αυτό δεν είναι ιδιότητα του άρθρου και του συντάκτη, είναι δική μας. Κομίζω γλαύκους εις Αθήνας; Στο πηλίκο απ'ευθείας: δουλεύω ή δε δουλεύω, με παραχάιδεψαν η μανούλα και ο παππούλης ή μου τις βρέχανε νυχθημερόν με τα τσόκαρα, φεύγω απ'το σπίτι στα 18 ή στα 35, δεν μπορώ να αποποιηθώ την κριτική μου σκέψη. Να σταθώ συλλογιζόμενος και να πω Φταίω, ή έστω συνυπευθυνότητα. Το σύνολο των σχολίων μας, αφού εξασφαλίσει το πολιτικώς ορθόν με αποστασιοποιήσεις, στερείται ουσίας. Δουλεύεις εκατό χιλιάδες χρόνια και είσαι τώρα στον αέρα; Πόσες φορές άκουσες από πρώτο χέρι ρουσφετολογίες στο άμεσο περιβάλλον σου και είπες "ε ναι 'ντάξει βέβαια καλά κάνεις"; Είμαι 28 και έχω ήδη σιχαθεί τον εαυτό μου που ανέχεται να τα ακούει αυτά υποκρινόμενος ότι δεν με αφορούν. Και τελικά και αντικειμενικά εγώ φταίω και όλοι οι εγώ, που ενώ δεν είμαστε -λέμε εμείς- ευνουχισμένοι χαϊδεύουμε βαρήκοα ώτα. Όποιος καταλαβαίνει κυρίες και κύριοι, έχει και την ευθύνη.
Καλημέρα σας
στη χώρα τούτη ποτέ δεν έλειψαν οι καρεκλοκένταυροι, οι γερολαδάδες, τα βύσματα, οι βολεμένοι....αυτό που μας λέτε είναι ότι όσοι δεν είχαμε την τύχη να γεννηθούμε παιδιά βιομηχάνων ή παιδιά βουλευτών να πάμε να δέσουμε μια πέτρα στο λαιμό μας ; ή μήπως πρωταγωνιστούμε σε ελληνική ταινία με το β. καίλα ;;
Έχω ένα φίλο, που έχει ένα φίλο, που έχει ένα φίλο που είναι ΟΥΚάς και παρ'όλη την σκληροτράχηλη εκπαίδευση και τις κακουχίες και το ότι δουλεύει απο τα 23, τον πίνει και αυτός...
Η προσωπικη αποψη κ ιστορια του καθενος δεν στοιχειοθετουν ιστορια. Μια πιο συστηματικη και σοβαρη προσεγγιση του θεματος ισως?
Απο την άλλη ο 58 χρονος πατέρας μου μεγάλωσε κυριολεκτικά αγωνιζόμενος για όλα.Απο το φαγητό του μέχρι τις σπουδές του.Παρόλα αυτά βρισκόμαστε και οι δύο στο σωτήριο έτος 2011 χωρίς δουλειά και με ένα ανύπαρκτο κοινωνικό κράτος.Το θέμα μας τώρα είναι ποιος θα επιβιώσει πιο εύκολα;Απο πότε αρχίσαμε να δεχόμαστε την υποβάθμιση των ζωών μας ως τι;Τιμωρία για το πόσο καλά περάσαμε;
Όπως μου σχολίαζε γραμματέας πανεπιστημιακής σχολής:
"Οι έλληνες γονείς είναι σχιζοφρενείς. Δεν έχουν εμπιστοσύνη στο παιδί τους να εγγραφεί, αλλά θα το αφήσουν να ζήσει μόνο του για 4-5-... χρόνια"
Μου θυμίζει το σύνθημα "τρέχα σύντροφε, ο παλιός κόσμος είναι πίσω σου"...
ΤΝΚΣ
Μ
ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΑ ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΠΟΡΟΥΝ!
ΕΜΕΙΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΟ,
ΤΟΥΤΕΣΤΙΝ: ΕΑΝ ΕΠΙΛΕΞΟΥΝ ΤΟ ΠΑΡΑΠΕΡΑ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ
ΝΑ ΧΤΙΣΟΥΝ. ΚΑΙ ΤΟ ΧΤΙΣΙΜΟ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ
ΕΧΟΥΝ ΜΙΑ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ: ΤΗ ΓΝΩΣΗ-ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ.
ΣΑΣ ΧΑΙΡΕΤΩ
Μα για τη δικη του γενια λεει, απο 45αρηδες μεχρι και 30ρηδες περιπου.
Ξένια
Δε μας αξίζει περισσότερη δημοκρατία.
το δείχνει ολοκάθαρα η δημοκρατική δομή της Lifo αυτό. Με το που γράφει ένα άρθρο ο Βαξεβάνης πέφτουν όλοι να τον φάνε.
Ο κομπλεξικός άνθρωπος δε θα κάνει την παραμικρή προσπάθεια για να βελτιώσει τη ζωή τη δική του και των γύρω του, παρα μόνο περιμένει εναγωνίως το πρώτο λάθος του διπλανού του για να τον κατακεραυνώσει.
Αν σας φταίει ο Βαξεβάνης, κάντε εσείς κάτι καλύτερο.
Καλά τα λέτε για την σημερινή γενιά. Δεν διαφωνώ. Όμως μην ξεχνάτε ότι σημαντικό ρόλο έπαιξαν και παίζουν και τα ΜΜΕ τόσα χρόνια στην αποχαύνωση και στην δημιουργία ενός ψεύτικου life style, μιας ζωής του τίποτα και απόλυτα κενή. Μην ξεχνάτε ότι πέρα από την οικογένεια και το σχολείο ευνούχους έχετε φτιάξει και εσείς, οι άνθρωποι των μέσων μαζικής αποχαύνωσης όλα αυτά τα χρόνια. Μην το ξεχνάτε...
Το πετρωμένον φαγείν αδύνατον...
Τα παιδία σπίτι και περιμένανε ακόμα απο τη μαμά να τους βρει δουλειά...
Όχι ο κανόνας εαν θέλετε, αλλά είναι δείγμα της νοοτροπίας...
Δυστυχώς όμως πλέον, δεν υπάρχει δουλειά και γι αυτούς που πραγματικά ενδιαφέρονται να εργαστούν. Τελείωσε η προσφορά εργασίας, τελείωσε συνάμα και παχιά αγελάδα για τον καλοζωησμένο.
Στον ίδιο παρονομαστή όλοι λοιπόν, αφήνω σε εσάς να μαντέψετε ποιος απ' αυτούς θα επιβιώσει(με την προυπόθεση πως κάποιος τελικά να επιβιώσει)
Γρηγόρης
Giati sas Ellines den mporoume na eimai eueliktoi se kapoia pragmata pou pragmatika tha mas boithousan na pame mprosta?
Vaukalizomaste oti eimaste kapatsoi, giati loipon den frontizoume na uiothetisoume to montelo 'feugw nwris apo to spiti, douleuw kai ginomai aneksertitos kai anevainw epaggelmatika nwris' kai parallila na exoume stenous oikogeneiakous desmous?
Isws einai oi grigoroi ruthmoi tis zwis alla giati prepei swnei kai kala na mpainoume se tetoia dilimmata?
Opoios diladi paei na meinei monos tou sta 20 kai ksekinisei na ergazetai simainei oti kovei tis oikogeneiakes tou sxeseis?
Nai, sti dutiki Eurwpi to montelo auto uparxei ekei pou genika oi oikogeneiakoi desmoi den einai polu sfiktoi, ta paidia omws sunithws ksekinane nwris na douleuoun kai kataksiwnontai epaggelmatika nwris.
Itan duskolo gia emas sas koinwnia, eidika tosa xronia pou ta perissotera paidia mporousan na ta stiriksoun oi goneis tous, na to kanoume auto?
Edw loipon kollane osa leei o arthrografos pio panw kai exei dikio.
giati eprepe na kanei kai 8 xronia to paidi panepistimio kai na ta exei ola gia na proodeusei!
Oxi den einai proodos auto, zw stin Agglia kai sta 32 tou o manager mou exei 12 xronia proupiresia...
Το θέμα είναι τι προτεραιότητες έχει κάθε άνθρωπος & τι είναι αυτό που τον "γεμίζει" τελικά...
Μπράβο. Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Μας άξιζε μια τέτοια εξέλιξη.
Είθε η πλημμύρα να φέρει τους φελλούς στην επιφάνεια.
Μιχάλης